…μία παύση δρόμος! (…και ούτε)
Ε, που’σαι! Εσύ εκεί!
Σε εσένα μιλάω, που τάζεις και υπόσχεσαι.
Είσαι χαρακτηριστική περίπτωση του είδους σου.
Τι; «Ποιο είναι αυτό το είδος»;!
Μα, τα κακομαθημένα, βολεμένα κωλόπαιδα.
Βάλε και τη λέξη «ανασφαλή» και τότε γίνεται «κακομαθημένα, βολεμένα και ανασφαλή κωλόπαιδα»!
Λες και ξελές, τάζεις και ξετάζεις, χωρίς καν να αναλογίζεσαι τις συνέπειες!
Καταστρέφεις με αυτό τον τρόπο την αξιοπιστία σου και παρεπομένως, την αξιοπρέπεια σου!
Κυλιέσαι στον βούρκο νοσηρών σχέσεων, αδυνατώντας να ξεφύγεις από αυτές.
Βλέπεις, βασική προϋπόθεση για να απαλλαγείς από κάτι νοσηρό που σε φθείρει, είναι να έχεις αυτοσεβασμό!
Αλλά εσύ δεν έχεις από τέτοιο!
Το μόνο που έχεις, είναι λεφτά!
Η οικονομική σου άνεση, παρεπόμενο της προίκας που βρήκες από τον μπαμπά (πόσο κατώτερο τέκνο του είσαι!), σου επιτρέπει να είσαι πιστή στο αξίωμα που λέει «πληρώνω, άρα υπάρχω!»
Πληρώνεις λοιπόν!
Τους διάφορους παρατρεχάμενους, για να είναι «φίλοι» σου!
Πληρώνεις τον γονιό των παιδιών σου, παρόλο που δεν είστε πλέον μαζί και δεν έχεις τέτοια υποχρέωση, για να εξαγοράσεις την αγάπη του προς τα παιδιά σας!
Πληρώνεις καινούργιους γνωστούς, για να εξαγοράσεις τη συμπάθεια τους!
Τάζεις δουλειές, για να εξαγοράσεις προσδοκίες!..
…για να νιώθεις πως προσφέρεις και εσύ κάτι!
Εσύ, το τόσο καθολικά και ολοκληρωτικά φυγόπονο και φοβισμένο άτομο!
Φοβάσαι!
Φοβάσαι την αλλαγή και κρύβεσαι πίσω από τα παιδιά σου!
Βυθίζεσαι ολοένα και περισσότερο στη νοσηρή «σχέση» (ο Θεός να την κάνει), που νομίζεις πως έχεις!
Σχέση, Σκλάβου/Αφέντη στην οποία έχεις χάσει, σχεδόν, τα πάντα!
Λες/ξελές..
Ψάχνεις φθηνές, άκυρες αιτίες για να δικαιολογήσεις την ανικανότητα σου να ανταποκριθείς στις προσδοκίες που εσύ δημιουργείς!..
Προκαλείς τη χλεύη. Γελάνε πίσω από την πλάτη σου και το ξέρεις!..
Το ξέρεις, το νιώθεις και κακιώνεις!
Κακιώνεις με αυτούς που μπόρεσαν και ξέφυγαν από νοσηρές καταστάσεις. Τους φθονείς!
Εσύ δεν μπορείς! Δεν έχεις τη δύναμη. Δεν έχεις την αξιοπρέπεια!
Στεναχωριέσαι και ντρέπεσαι για το πάθος που έχεις για αυτόν, για τον οποίο ακόμα και ο νεκρός θα σηκώνονταν από τον τάφο του, αν μάθαινε πως είστε μαζί!
Αυτό το άρρωστο πάθος, που σε κάνει και τον βρίζεις σε όλους, αλλά τελικά είσαι ΕΚΕΙ!
Έτσι λοιπόν θυμώνεις με όλα αυτά!
Θυμώνεις πολύ!
Σφίγγεις τα δόντια σου ακόμα και στον ύπνο σου, παραμορφώνεται ακόμα και το σώμα σου από τις συνέπειες του θυμού σου!
Αλλά εσύ ΕΚΕΙ!
Δουλεύεις ακατάσχετα όλη μέρα, κάθε μέρα, παρόλο που δεν έχεις ανάγκη, γιατί φοβάσαι. Φοβάσαι την ησυχία και την αναπόφευκτη συνύπαρξη με τον εαυτό σου..
Ο κύκλος αρχίζει πάλι από την αρχή!
Μία νέα μέρα ξημερώνει και εσύ, λες/ξελές, τάζεις/ξετάζεις…
