Από τη Γεωργία Κακαλοπούλου 
Πόσες κι πόσες φορές δεν νιώθουμε πως η ζωή μας μοιάζει σκοτεινή και πνιγηρή σαν ένα δωμάτιο δίχως παράθυρο;
Σκοτεινό, κλειστοφοβικό, δίχως φρεσκάδα και φως, δίχως ανάσα… Και ίσως, λέω ίσως, κάποιες φορές να φταίμε εμείς γι αυτό…
Ίσως να μάθαμε να θεωρούμε δεδομένα τα… «παράθυρα» και να μην τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία.
Μπαίνουμε σε ένα καινούριο σπίτι, σε μια σχέση, σε μια συνεργασία, σε μια πορεία και προσέχουμε τα πρόσκαιρα… προσέχουμε τα αντικείμενα, τα δήθεν, τις πολυτέλειες, τα τετριμμένα και τις φιοριτούρες παρόλο που το μόνο που θα έπρεπε να προσέξουμε πρώτο είναι… τα παράθυρα τους…
Αντικρίζουν άραγε γη, ή ουρανό; Αν σταθείς δίπλα στο περβάζι τους θα φτάνει μακριά , θα απλώνεται το βλέμμα σου; Θα μπορείς να δεις την κορφή ενός βουνού που γαργαλάει την κοιλιά του ουρανού και τη θάλασσα να ράβει γραμμές πάνω στον ορίζοντα; Θα μπορείς να απολαύσεις πολύχρωμες ακτίνες του ήλιου να γλιστρούν σε αιώνια μάρμαρα, σε μικρούς δρόμους παλιών συνοικιών, να φτιάχνουν φωτοστέφανα επάνω σε κεφάλια μικρών παιδιών που παίζουν κουτσό, να αγκαλιάζουν ξεθωριασμένες σκεπές που φυλάνε πολύτιμες ζωές, να χαϊδεύουν βουκαμβίλιες και γαρίφαλα σε αυλές και σε μπαλκόνια, να αγγίζουν τα πεζοδρόμια παρέα με τις γιαγιάδες που μιλούν για περασμένα;
Θα αντικρίζεις άραγε μέσα από αυτά χαμόγελα και μάτια καθαρά;
Και η μεγάλη προϋπόθεση; Να σε χορταίνουν φώς! Άπλετο φως… Είτε του ήλιου, είτε των αστεριών, είτε αυτό που ξέρουν να εκπέμπουν οι καρδιές όταν αγκαλιάζουν με ειλικρίνεια.
Κι από τα παράθυρα αυτά, θα πρέπει να μπαίνει στο σπίτι, στη σχέση και μέσα σου, ο ήχος από το μπουμπούκι που σκάει επάνω στο κλαρί την άνοιξη. Το μεθυστικό άρωμα του ρετσινιού των πεύκων το καλοκαίρι, μια νότα από τραγούδι μεθυσμένου γείτονα, καλημέρες που ανταλλάχθηκαν και ξέφυγαν προς όλες τις κατευθύνσεις, να μπαίνει η βοή της ζωής και να γεμίζει σώμα και αίμα και μυαλό. Να εισβάλει η ψυχρή ανάσα του χειμώνα, να σου αγγίζει το πρόσωπο, να σου αναζωογονεί τις αισθήσεις, να σου θυμίζει πως πρέπει να φυλάγεσαι, πως πρέπει να προσέχεις, πως πρέπει να αγαπάς ακόμη κι αυτόν κι ας είναι βαρύς και αγκαθωτός. Θα πρέπει να μπαίνει όλη η γλύκα των εποχών, των στιγμών, των ηλικιών και των ανθρώπων και ταυτόχρονα να σε φυλάνε από την ασχήμια, την κακομοιριά, την κακία, το χιόνι και τις παγερές καρδιές.
Θα πρέπει από αυτά τα παράθυρα να φτάνει σε εσένα η ορμή όλου του κόσμου, οι σφυγμοί του, η γεύση του, η ελπίδα του.
Γι αυτό αγάπησε τα και δίνε σημασία μόνο σε αυτά… εφόσον ανοίγοντας τα φύλλα τους θα έχεις την δυνατότητα να πας ψηλότερα… γιατί σου παρέχουν την ευκαιρία να χρησιμοποιήσεις… τα φτερά σου!
_Γεωργία Κακαλοπούλου____________________________________________________________
Η Γεωργία Κακαλοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά ζει στον Δήμο Δίου Ολύμπου Πιερίας, απ’ όπου και κατάγεται.
Οι πρόγονοί της έχουν ρίζες στην Κρήτη και στη Μικρά Ασία.
Φοίτησε στα ΤΕΙ Επισκεπτριών Υγείας, ενώ παράλληλα έκανε σπουδές κλασικής κιθάρας και αρμονίας.
Παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής και σχεδίου, καθώς και μαθήματα υποκριτικής σε ερασιτεχνικό θέατρο της Κατερίνης, συμμετέχοντας σε πολλές παραστάσεις. Η μεγάλη της αγάπη είναι η συγγραφή μυθιστορημάτων.
Τα πρώτα της μυθιστορήματα “Το διαμάντι της Ερήμου”, “Πέρα από την Αγάπη” και “Θεοί και Φύλακες” κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Μάτι και Ελληνική Πρωτοβουλία.. Το 2011 κυκλοφόρησε το “Λόγοι Μοναξιάς” από τις εκδόσεις Ωκεανός.
Το 2014 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Λιβάνη το μυθιστόρημά της Μελωδία στη Θύελλα και το 2016 το μυθιστόρημα “Η Υπόσχεση”
Γράφει, επίσης, ποιήματα και άρθρα στο blog της georgiakakalopoulou.blogspot.com.
Άρθρα και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί και στη διαδικτυακή εφημερίδα Mag Newspaper.
Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, του Κέντρου Γραμμάτων και Τεχνών Δίου και της Ένωσης Συγγραφέων Πιερίας.
Εργάζεται ως ιδιωτική υπάλληλος σε τεχνικό γραφείο.
Είναι παντρεμένη και μητέρα δύο παιδιών.
Επικοινωνία με τη συγγραφέα:
https://www.facebook.com/georgia.kakalopoulou
http://georgiakakalopoulou.blogspot.gr/
email:georgiakakal@yahoo.gr
