| Είναι εκείνες οι στιγμές που δεν μετράς αναπνοές, μετράς 1,2,3…μέχρι την επομένη. Αναπνέεις με δυσκολία και το πλάκωμα στο στήθος τεράστιο. Σαν να μαζεύτηκαν όλα τα προβλήματα του κόσμου, κι έκατσαν εκεί πάνω.
Είναι βαριά τα προβλήματα; Πoλύ βαριά κάποιες φορές!
Η ταλαίπωρη καρδιά σου πάλλεται με τρελούς ρυθμούς, ασταμάτητα, να δώσει ζωή, φτάνοντας στους 120 παλμούς. Και δεν είναι μόνο η δυσκολία στην αναπνοή και η ταχυκαρδία, είναι και οι σκέψεις που σε βασανίζουν.
Όχι αυτές που επιτρέπεις να κάνουν βόλτα στο κεφάλι σου μήπως και λίγο ξεχαστείς, αλλά οι άλλες, που εισβάλλουν χωρίς τη άδειά σου και σε παιδεύουν.
Εκείνο όμως που σε τρομάζει περισσότερο, είναι που ακούγονται τόσο δυνατά, που βουίζουν τα αυτιά σου. Ένα ποτήρι νερό χρειάζεσαι, για να κυλήσει από το στόμα στο λαιμό, και να απομακρύνει τον κόμπο, αυτό τον επίμονο και τόσο σφικτό κόμπο που έχεις εκεί, μέρες τώρα. Και τα καταφέρνεις. Όμως αμέσως μετά κρυώνεις, παγώνεις στην κυριολεξία, τα δάκτυλα σου μουδιάζουν. Ο αυχένας σου δέχεται επίθεση από αμέτρητες βελονιές και χάνεις τον έλεγχο του σώματος σου.
Ξεκινάς πάλι να μετράς 1,2,3… μέχρι την επόμενη αναπνοή. Προσπαθείς, εισπνοή, εκπνοή… χάνεσαι.
Κρίση πανικού, σου είπαν. Κρίση πανικού, γιατί σκέφτεσαι το τώρα και το αύριο; Κρίση πανικού, γιατί αγωνιάς για το μέλλον των παιδιών σου; Κρίση, ναι, γιατί αντί να ουρλιάξεις, προτίμησες να τη διαχειριστείς και δεν τα κατάφερες.
Ένα ποτήρι νερό ήθελες, μια χούφτα έστω, να στην απλώσει κάποιος να πιείς. Κι αφού δεν τα είχες την κατάλληλη στιγμή, κατέρρευσες. Δεν είχες ούτε μια φευγαλέα σκιά, να τη δεις με την άκρη του ματιού σου για να αισθανθείς πως έρχεται λίγη βοήθεια. Όμως τίποτα από αυτά δεν έρχεται όταν τα χρειάζεσαι, μόνοι το αντιμετωπίζουμε τις περισσότερες φορές. Πόσοι άνθρωποι δεν παθαίνουν κρίση πανικού; Οι ρυθμοί τρελάθηκαν, παντού ακούμε πολλές άσχημες και ελάχιστες καλές ειδήσεις.
Αντί να μετράμε μέρες, μετράμε δευτερόλεπτα και όλο τρέχουμε να σώσουμε ό,τι σώζεται… Λάθος…Γιατί δεν είναι η ζωή καλή ή κακή, άσπρη ή μαύρη, γλυκιά ή πικρή.
Η ζωή είναι όλα αυτά που σου φέρνουν πανικό και όλα όσα σου φέρνουν γαλήνη. Της δίνουμε τη γεύση που θέλουμε να απολαύουμε, το χρώμα, ανάλογα τη διάθεση μας, την οπτική μας και το πόσο πιστεύουμε στον εαυτό μας. Κι αν πάθεις πάλι κρίση πανικού, δες εδώ: σκέψου πόσο πολύτιμος σου είσαι. Πόσο σημαντικός στη ζωή σου, όπως και τα γεγονότα της. Ή, μάλλον, πιο σημαντικός… Είσαι τόσο σημαντικός, που χωρίς εσένα, τίποτα καλό ή κακό δεν υπάρχει…
Άρα μπορείς να επιβληθείς στον πανικό, να τον δαμάσεις.
Δώσε του το δικαίωμα να κυριαρχήσει λίγο αν δε γίνεται αλλιώς, και άσε τον μετά να υποχωρήσει. Ακόμα κι αυτός ξέρει πόσο πολύτιμος σού είσαι…
___________________________________________
Δικαία Μαραβέλια
Γύρω στα 35 μου ανακάλυψα ότι έχουν μαζευτεί πολλά τετράδια και μολύβια που έμεναν άθικτα από τις σχολικές χρονιές που έφταναν στο τέλος τους, των παιδιών μου. Από τότε πάντα κυκλοφορώ και μετά δύο, ακολουθώντας τα χνάρια του, του Παπά -Τάσου, χωρίς όμως το γλυκό σταφύλι που λατρεύω. Τώρα με σημείο αναφοράς το πρώτο μου βιβλίο που έγραψα παρέα με την νεράιδα, Ζεστό ψωμί και κόκκινη κορδέλα, κόβω το νήμα της γραφής κάθε φορά που γράφω μια λέξη. Έχω δρόμο ακόμα, θα τον περπατήσουμε παρέα;
|
