Από την Ειρήνη Φραγκάκη 
Προσπάθησα σου λέω …
Να γίνω πιο… ροζ, πιο … τσαχπίνα, πιο… ναζιάρα!
Μα δε μου πάει εμένα. Δεν είναι οι σκέψεις μου αξεσουάρ της συμπεριφοράς μου για να τις ταιριάξω κατά πώς πάει η ζωή σου, οι επιθυμίες σου, οι … διαταγές σου.
Δε γίνεται γατάκι η τίγρης μάτια μου.
Δε μερεύει το αγρίμι. Έτσι γεννήθηκα και πολύ το γουστάρω.
Εγώ παλεύω με το γκρι! Εκείνο, τ’ ουρανού σαν συννεφιάζει ανταριασμένος …
… της άμμου σαν ξεμακραίνει από πάνω της η θάλασσα …
… των ίδιων μου των σκέψεων.
Μου λες πως είμαι ένας ΠΟΛΥ – και μου το τονίζεις κιόλας για να με πείσεις – φωτεινός άνθρωπος.
Χα. Εγώ. Φωτεινός άνθρωπος.
Δεν μπήκες στον κόπο να δεις στα σκοτάδια μου. Δεν προσπάθησες να ανοίξεις τη χαραμάδα της ψυχής μου και να κοιτάξεις έστω κρυφά τι κρύβω μέσα μου.
Άκου, εγώ, φωτεινός άνθρωπος.
Πέφτεις έξω.
Δεν έμαθες να “διαβάζεις” τους ανθρώπους.
Μόνο να τους “βλέπεις” έμαθες.
Επιφανειακά. Ανώδυνα..
«Ανώδυνα;» με ρωτάς.
Σου προκαλεί έκπληξη, το πώς γίνεται να πονάς σαν πρέπει να “διαβάσεις” ΤΟΝ άνθρωπο.
Πονάς μόλις μπεις στην ψυχή του, μόλις αντικρίσεις το γκρι του, πονάς… αν πραγματικά τον νιώσεις.
Και δεν μπορείς να ταιριάξεις την γατούλα με την τίγρη. Το αγρίμι που κρύβει μέσα η ψυχή δεν σε αφήνει. Βγάζει νύχια, δείχνει δόντια γιατί… ξέρει.
Βλέπει το ροζάκι που δεν ταιριάζει με το περιβάλλον του και αμύνεται.
Όχι επειδή είναι σκληρή. Mα γιατί ξέρει, πως το ροζ, είναι ανάμειξη, θα γίνει και λευκό μα θα γίνει και κόκκινο και θα στάξει αίμα …
Το αγρίμι δεν κυνηγά για να βρει τροφή και να την κατασπαράξει. Το αγρίμι αμύνεται και επιτίθεται μόνο αν απειληθεί …
Να δεις που αν το αφήσεις στην ησυχία του, στα μάτια σου θα φαντάζει σαν το πιο ήρεμο ζώο- κι ας έχει σκληρό περίβλημα, κι ας είναι σκληρή η όψη του.
Μην “κολλάς” στο αγρίμι και δεν θα χάσεις ….
__________________________________________________________________________
Ειρήνη Φραγκάκη
Με λένε Ειρήνη κι είχα την ευλογία να γεννηθώ και να μεγαλώσω σ’ ένα τόπο που τον άγγιξε ο Θεός. Στην παραδεισένια Σητεία της Κρήτης. Τα τελευταία χρόνια, ζω στην Αθήνα μαζί με τον σύζυγό και τα 5 παιδιά μας. Είναι τιμή μου να κουβαλάω ρίζες από την γενιά της μητέρας μου και να είμαι απόγονος του μεγάλου κρητικού ραψωδού Βιτσέντζου Κορνάρου. Ασχολούμαι με τη συγγραφή μυθιστορημάτων για ενήλικες “Η αγάπη που άνθισε στην ψυχή μου”, “Η πεταλούδα της νύχτας” τα οποία σύντομα θα επανακυκλοφορήσουν, και το τελευταίο μυθιστόρημα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή “Λευκά Όνειρα”, παιδικών βιβλίων “Το αστέρι κι η ευχή” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανάσα, ποίησης, στίχων -στο YouTube θα βρείτε το τραγούδι “Αλήθειες ζωής” σε στίχους δικούς μου- , λατρεύω να σκιτσάρω με μαύρο μολύβι και κάρβουνο, φτιάχνω κοσμήματα και κατασκευές. Γεννήθηκα αερικό… λέγανε ότι έπεσα στη Γη από άλλο πλανήτη, μάλλον γιατί ουδέποτε συμβιβάστηκα με τα δεδομένα των υπολοίπων… αντιδραστικό παιδί και ναι..πάντα παιδί. Γράφω γιατί εμπνέομαι από παντού. Γράφω γιατί αυτός είναι ο τρόπος μου να αναλύω καλύτερα τις καταστάσεις… γιατί αυτό είναι η ανάσα μου. Γράφω γιατί προβληματίζομαι, όχι επειδή είμαι πολίτης μιας χώρας που δεινοπαθεί και κάτοικος αυτού του πλανήτη που σιγά σιγά καταστρέφεται, αλλά επειδή αναρωτιέμαι τι στα κομμάτια είναι αυτό που μας πάει πίσω, κι ακόμα δεν το έχουμε καταλάβει… Γράφω γιατί αυτά που σκέφτομαι κι αυτά που νιώθω, θέλω να τα μοιράζομαι… Γράφω γιατί η γραφή για μένα είναι μαθηματικά. Ένα κι ένα κάνουν δύο. Κι επειδή τα μαθηματικά είναι η πιο καθαρή γλώσσα αυτήν χρησιμοποιώ μόνο που το κάνω με γράμματα, αντί για αριθμούς… Πως; Θα σου δώσω τις πράξεις, εσύ θα βρεις τις λύσεις. Γυρίζω την πλάτη μου στα… βοηθήματα. “Find hidden Words” γιατί ποτέ δεν δίνω μασημένη τροφή. Πάντα μα πάντα κάτι δικό σας θ’ ανακαλύπτεται στα κείμενά μου! Κάτι που πιστεύατε πως το είχατε δικό σας… secret… Μαζί θα γνωρίσουμε τους κόσμους που κρύβονται στις στιγμές, στις ψυχές και πίσω από τις ερμητικά κλειστές κουρτίνες των ανθρώπων.
