«Αν τον ήθελα, θα τον είχα, τον ήξερα πρίν από σένα κι ας ξανασυστηθήκαμε όταν βρεθήκαμε»
Αχ, κρίμα, όχι καλή μου, δεν θα τον είχες, γιατί για να έχεις κάποιον, πάει να πει πως κι αυτός ο κάποιος, σε θέλει στη ζωή του, έστω σαν έπιπλο στο σπίτι.
«Δεν θέλω να στον κλέψω, πας καλά;» Ναι, μια χαρά πάω, την προσπάθειά σου την έκανες, και σε είχα μυριστεί από τότε, δε πα να ‘σκιζες τα Σανέλ σου.
«Εγώ τον βλέπω μόνο φιλικά, μην κάνεις έτσι». Έτσι θα κάνω και χειρότερα. Ξέρεις εσύ. Σε ξέρω…
Λοιπόν κουκλίτσα μου, κατά κοινή ομολογία, προσπάθησες να τον έχεις στη ζωή σου. Αλλά ξέχασες κάτι. Εκείνον.
Εκείνον, που του χάρισα με ολη την δύναμη της ψυχής, και της καρδιάς μου, ο,τι απόθεμα στοργής και φροντίδας είχα. Κι ευτυχώς το είδε, και το ‘νιωσε. Κομμάτια ήμουν κι εγώ, κι όμως τον εμπιστεύτηκα. Και πολύ καλά έκανα, γιατί ήταν και παραμένει αληθινός. Και μου τα λέει όλα. Μα όλα. Καταλαβαίνεις νομίζω…
Δεν μου κρύφτηκε, δεν μου πούλησε φούμαρα, δεν μου ταξε.
Δεν του κρύφτηκα, δεν του πούλησα μια άλλη. Δεν του έταξα.
Μόνο ένα πράγμα προσπαθούσα και θα προσπαθώ όσο αναπνέω: Να νιώθει την αγάπη μου και την αλήθεια μου.
Ποτέ δεν προφασίστηκα ψεύτικα προβλήματα, που ουσιαστικά δεν θέλω να λύσω, για να το παίξει ιππότης με το άσπρο άλογο και να ερθει να με σώσει, όπως μερικές-μερικές…
Μα τι ηλίθια παιχνίδια για την ηλικία μας, ε;
Ωπα, όχι «μας», «σου». Μου ρίχνεις και δέκα στο κεφάλι.
Όχι ότι απέχουμε πολύ, αλλά είμαστε και σε χωριστό κουτάκι δημοσκοπήσεων βρε παιδί μου.
Λοιπόν κουκλίτσα μου. Την επόμενη φορά που θα με δεις στο διάβα σου, τράβα κρύψου, γιατί το βλέμμα μου, θα σε χώσει 40 μέτρα κάτω από τη γη. Και δεν θα σ’αρέσει.
Μην μου απευθύνεις τον λόγο καν. Για καλό σου.
Αν ενδιαφέρεσαι να μην πληγωθεί κάποιος, φροντίζεις να μην κάνεις κάτι εις βάρος του.
Συνέχισε την αναζήτηση της αλήθειας σου, και μακριά από τα λημέρια μου.
Το μελάνι των μαλάκιων ασπόνδυλων με βεντούζες, τσούζει στα μάτια. Και δεν θα ‘θελες να το συναντήσεις…
…το τραγούδι εδώ, τα λέει όλα. Μπορεί να μη συνάδει με τα ακούσματά σου, αλλά ο στίχος μιλάει…
