από την Μάρθα Πατλακουτζά.
Μικρή η σχέση μου με τα παραμύθια ήταν ιδανική.
Τα λάτρευα και τα είχα μάθει από έξω και ανακατωτά. Με την ενηλικίωση μου συνέχιζα να τα λατρεύω. Ενίοτε θεωρούσα δυνατή την πιθανότητα να τα ζήσω.
Στα χρόνια της ωριμότητας, πλησιάζοντας αισθητά τα «-ηντα» κάτι έχει αλλάξει μέσα μου. Τα παραμύθια που μου αφηγήθηκε με τον δικό της βιωματικό τρόπο η ίδια η ζωή ωχριούν σε ότι έχω διαβάσει ως τώρα.
Οι αθώες, γλυκές και εύθραυστες ηρωίδες στα παραμύθια των αδερφών Γκριμ αντικαταστάθηκαν από τις χειραφετημένες γυναίκες που πάλεψαν για την ισότητα και τη δικαιοσύνη ανάμεσα στα δυο φύλα.
Έτσι πίστευα ακράδαντα στη μαγεία των παλιών παραμυθιών, ώσπου η φράση στη Χιονάτη «να της ξεριζώσει την καρδιά» χτύπησε ένα καμπανάκι μέσα μου.
Σκαλίζοντας το υπόβαθρο που γράφτηκαν τα παραμύθια όπως η Ωραία Κοιμωμένη ανακάλυψα τις επιδιορθώσεις που δέχτηκε το συγκεκριμένο παραμύθι, αλλά και τα υπόλοιπα. Η αρχική εκδοχή της ιστορίας δεν ήταν το φιλί ενός όμορφου πρίγκηπα, αλλά η γέννηση δίδυμων παιδιών. Πώς; Ενώ δεν είχε τις αισθήσεις της, η πριγκίπισσα βιάζεται από ένα μονάρχη. Η συνέχεια περιλαμβάνει ίντριγκες και δολοφονίες. Στο τέλος, η ωραία Κοιμωμένη παντρεύεται τον βιαστή βασιλιά και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Ήταν ολοφάνερο πως οι δύο παραμυθάδες, προς όφελος των πωλήσεων τους αποφάσισαν να γλυκάνουν τους ήρωές τους, αφαιρώντας τη σεξουαλική ασυδοσία που επικρατούσε συχνά στην πλοκή και αφήνοντας υπόνοιες βίας .
Η Χιονάτη, η Ραπουνζέλ, ο Παπουτσωμένος Γάτος και η Σταχτοπούτα είναι μερικά από τα πιο διάσημα και πιο αγαπημένα παραμύθια που έχουν ακούσει όλα τα παιδιά από τη μητέρα ή τη γιαγιά τους για πάνω από 200 χρόνια. (πρώτη έκδοσή τους το 1812)
Η πρώτη εκδοχή τους μου φάνηκε ιδιαίτερα αποκρουστική, κι όμως ήταν η πραγματική αποτύπωση της ανθρωπότητας κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Αυτό που είναι εντυπωσιακό, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι η διαχρονικότητά τους.
Πρίγκιπες και βασιλοπούλες έχουν εκλείψει. Όμως έχουν κατασκευάσει επιθυμητά στερεότυπα. Η ωραιοποίηση έχει κάνει καλά τη δουλειά της και είναι αυτό το στοιχείο που κάνει ένα παραμύθι μαγικό και τους ήρωες του αστραφτερούς.
Κι εδώ έρχεται το ερώτημα: πρέπει να ωραιοποιούμε τις καταστάσεις;
Η αλήθεια διδάσκει, αλλά το παραμύθι είναι αυτό που αφήνει τη φαντασία να εξερευνήσει τα πιο δημιουργικά μονοπάτια του ανθρώπινου νου.
Κάθε εποχή δίνει τους δικούς της παραμυθάδες. Είθε οι δικοί μας να δώσουν μαγεία, αλλά κυρίως αγάπη. Να είναι η αγάπη που θα θρέψει τις επόμενες παιδικές ψυχούλες για να ζήσουμε εμείς καλά, κι αυτά καλύτερα.
