από την Μαρία Βανιώτη

«Το παρελθόν έχει το σώμα σου»

Το ξεστόμισε, και μετά έκλεισε το σώμα αυτό στα δυό του χέρια. Έχεις δει με τι ευλάβεια αγγίζουν οι αγγειοπλάστες τον πηλό που πλάθεται στον τροχό; Έτσι. Αυτό ήταν το άγγιγμά του.

«Το παρελθόν δεν έχει σώμα»

Το ξεστόμισε, και ακούμπησε τα χέρια του, που ακουμπούσαν το σώμα της. Έχεις δει με τι απέχθεια αγγίζουν οι φυλακισμένοι τον μπάτσο που τους περνάει τις χειροπέδες; Έτσι. Αυτό ήταν το άγγιγμά της.

από τη Μαρία Βανιώτη.

«Το παρόν έχει το πρόσωπό σου»

Κατέβασε τα χέρια του με τα δικά της, και αυτά έμειναν να κρέμονται μετέωρα. Δεν την ακουμπούν άλλο. Δεν την πλάθουν πια. Δεν είναι σε θέση να αλλοιώσουν ούτε χιλιοστό των κυττάρων της. Δεν ασκεί πάνω της καμία επιρροή.

«Το παρόν δεν έχει πρόσωπο»

Δύο βήματα πίσω ήταν αρκετά για να μεγαλώσει κι άλλο την απόσταση. Και ένιωθε ασφαλής ως δραπέτης.

«Το μέλλον έχει την ψυχή σου»

Τόλμησε και είπε. Αλλά κατέβασε τα μάτια. Δεν είχαν άλλη δύναμη να τη φέρουν κοντύτερα, αφού τα χέρια δεν άγγιζαν πια.

«Το μέλλον δεν έχει ψυχή»

Ακίνητη. Γνώριζε καλά αυτό το παιχνίδι. Ως φυλακισμένος που σκάβει τον τοίχο, το τούνελ, το πέρασμα, είχε ακούσει δεκάδες φορές τον ήχο του σφυριού να μπλέκεται με τη φωνή του μπάτσου, που έκανε φιλοφρονήσεις και έταζε ζωές χαρισάμενες. Κι άφηνε το σφυρί, και έμενε πίσω να τις ζήσει. Και τις φιλοφρονήσεις και τις ζωές. Και σωζόταν ο χρόνος, και γερνούσαν όλα κι άλλαζαν. Και μόνο οι ζωές δεν έγιναν ποτέ χαρισάμενες.

«ΤΟ παρελθόν. ΤΟ παρόν. ΤΟ μέλλον. Και των τριών το γένος είναι ουδέτερο.

Επειδή δεν έχουν ούτε πρόσωπο, ούτε σώμα, ούτε ψυχή.

Ανθρώπινα καλούπια, που θα σου ταιριάξουν και θα τους ταιριάξεις, δεν μπορείς να τα σμιλέψεις στον χρόνο.

Στον χρόνο, αναγκάζεσαι απλώς να χωρέσεις όπως-όπως. Δεν είμαι εγώ το παρόν και το μέλλον σου.

Δεν ήμουν ποτέ το παρελθόν σου. Δεν χώρεσα.

Δες πόσο χώρο καταλαμβάνει το εγώ σου!».