Από τη Νίτσα Μανωλά 
Ο χρόνος τρέχει και μαζί του και εσύ. Πρέπει να προλάβεις να τα κάνεις όλα. Οι ώρες μέσα στην ημέρα δεν επαρκούν για να ολοκληρώσεις όλα όσα θα ήθελες και θα έπρεπε- σίγουρα- να είναι πάνω από είκοσι τέσσερις.
Ή καλύτερα ακόμα, να σταματούσαν οι δείκτες του ρολογιού.
Ναι! Να μην μετράει λεπτά και ώρες ο χρόνος μα μονάχα… στιγμές. Να σε παίρνει μπροστά μόνο σαν η ψυχή σου νιώσει πως ολοκλήρωσε και ένα κομμάτι της.
Αλήθεια! Πόσα κομμάτια έχει η ψυχή; Το έχεις σκεφτεί ποτέ;
Πόσες στιγμές αρκούν για να την γεμίσουν;
Κι αν μείνει αδειανή; Θα κάνει θόρυβο σαν τους άδειους τενεκέδες ή θα είναι αθόρυβη και διακριτική στο πέρασμα της στον χρόνο.
Νάτος πάλι! Ο Χρόνος… κυρίαρχος παντού και πάντα.
Όταν είσαι μικρός βιάζεσαι και θες να μεγαλώσεις -να τα μάθεις και να τα κάνεις όλα -μα σα να μην περνάει γρήγορα ο καιρός για να φτάσει η ώρα της υποτιθέμενης ελευθερίας σου.
Όταν φτάσεις στα χρόνια της ακμής σαν να παγώνεις προσωρινά το πέρασμα του. Τον ξεχνάς τον άτιμο τον χρόνο και τον αφήνεις να περνάει γρήγορα, αναλώνοντας τον εαυτό σου σε ανούσια πράγματα.
Πάντα βιαστικός και αδιάφορος για το τι συμβαίνει τριγύρω σου…
Προσπερνάς τις πολύτιμες στιγμές σου και όταν μια μέρα ξυπνήσεις στα ώριμα χρόνια της ζωής σου -αναρωτώμενος που έχει πάει και τι έχεις κάνει εσύ για να γεμίσεις τα κομμάτια της ψυχής σου- τρομάΖΕΙΣ.
Γιατί…καταλαβαίνεις πως δεν ΖΕΙΣ! Αντιλαμβάνεσαι επιτέλους πως αιχμαλωτίστηκες στην κλεψύδρα του χρόνου και κύλησες μαζί του.
Κοιτάς γύρω σου για να δεις τι έχει μείνει μαζί σου, δίπλα σου. Ποιοι είναι εκείνοι που συνεχίζουν να έχουν μια αγκαλιά ανοιχτή. Ποιοι είναι εκείνοι που τόλμησαν να μείνουν στην ανώμαλη διαδρομή της ζωής σου.
Αναθεωρείς πράξεις, καταστάσεις και ανθρώπους και κατανοείς επιτέλους πως… εκτός από τη ψυχή σου τίποτα δεν ζει για πάντα.
Καταλαβαίνεις πλέον πως το σώμα σου είναι μονάχα ένα σπίτι για εκείνη και πως τόσα χρόνια έπρεπε μονάχα ΕΚΕΙΝΗ να είχες φροντίσει.
Έπρεπε να την είχες προετοιμάσει για το ταξίδι της αντί να την πνίγεις -κάθε φορά που τολμούσε να κάνει την εμφάνιση της- με τα μικρά και ασήμαντα που την βάραιναν και την βούλιαζαν στο βυθό.
Βιαστικέ και αδιάφορε άνθρωπε … σταμάτα!
Ζήσε τις στιγμές σου και κοίτα γύρω σου.
Μην αφήνεις τον χρόνο να ξεγλιστρά σαν τον κλέφτη από τις χαραμάδες.
Άνοιξε τα παραθυρόφυλλα της ψυχής σου στο φως και τον καθαρό αέρα.
Μονάχα εσύ μπορείς …
