Από την Λίλιαν Σίμου
Φθάνοντας στον τομέα αυτό του ωροσκοπίου, έχουμε συχνά μία δυσκολία να κάνουμε «ανάγνωση» των συμβολισμών του.
Είναι το σημείο όπου χρειάζεται να εμβαθύνουμε στον ψυχισμό και να αντιληφθούμε τις σκοτεινές του πτυχές, τα πάθη και τις αδυναμίες.
Έντονα συναισθήματα, ζήλιας, πόθου, κτητικότητας, απόρριψης, μνησικακίας, μπορούν να εκδηλωθούν σε καθεστώς πίεσης. Οι φοβίες και η αγωνία μας, μπορεί να δημιουργήσουν ένα τέλμα για τις δραστηριότητες που απαιτούν τόλμη και ρίσκο σε στιγμές κομβικές.
Οι καταβολές μας, μέσω του DNA, περιγράφουν τις αδυναμίες που ξεκινούν από τις βαθιές μνήμες, κυτταρικές και προγονικές και καταλήγουν σε ψυχοσωματικές ευαισθησίες.
Ο ανταγωνισμός, οδηγεί συχνά στα κέρδη των «άλλων»…
Όλα όμως είναι «δικά μας» ή πρέπει να γίνουν «δικά μας»;
Είναι τόσο σημαντικό να κατέχουμε;
Ή μας ενδιαφέρει να κατανοούμε;
Στο σημείο αυτό θα έρθουμε σε ένα βαθύτερο επίπεδο αυτογνωσίας.
Είναι ένας τομέας δύναμης και αδυναμίας μαζί. Αντιφατικός, προτάσσει την ανάγκη της κυριαρχίας, ενώ παράλληλα υπάρχει η ανάγκη να βιωθεί το πάθος και να αναγεννηθούμε μέσα από αυτό.
Είναι μέρος του ατομικού μας πεπρωμένου, ανάλογα με την αντοχή και την επιμονή μας. Είναι όμως και η προσκόλληση στους άλλους.
Κάθε σχέση έχει τη σκιά της και οι διαμάχες φορτίζουν συναισθηματικά τη ζωή μας.
Δημιουργούμε «δεσμά» και εξαρτήσεις. Υλικά αγαθά, κληροδοτήματα, υποχρεώσεις.
Ταμπού μας περιορίζουν την έκφραση και ό,τι είναι απαγορευμένο εντάσσεται εδώ, μας γοητεύει, μας μαγνητίζει, μας προκαλεί.
Ακμή και παρακμή, καθώς η φθορά θα φέρει ένα τέλος, για να ξεκινήσει αμέσως μετά ένας νέος κύκλος.
Σαν τα νεκρά φύλλα του φθινοπώρου, που επιτρέπουν στο δέντρο να αναπαυθεί , προτού οι χυμοί αρχίσουν να ρέουν ξανά την επόμενη Άνοιξη.
Σαν την κάμπια που μεταμορφώνεται σταδιακά σε χρυσαλλίδα και στη συνέχεια σε πεταλούδα, μπορούμε να βιώσουμε τις αλλαγές μεταμορφωτικά, αποτρέποντας τις αδυναμίες να μας ελέγχουν.
