Γράφει ο Ερμής:
Είχα διαβάσει κάποτε ότι ο χαρταετός συνδέεται με την άνοδο της ψυχής προς το Θείο. Δεν έψαξα ποτέ την προέλευση αυτής της θεωρίας και είναι αλήθεια πως δεν με είχε προβληματίσει μέχρι χθες που ο Ζέφυρος μάς αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία:
«Πριν από εκατοντάδες χρόνια υπήρξε μια περίοδος μακροχρόνιων πολέμων. Οι άνθρωποι πεινούσαν, ήταν δυστυχισμένοι και απελπισμένοι.
Η ασχήμια, που κάλυπτε κάθε ομορφιά, δεν ήταν αντιληπτή μόνο από τους ενήλικες αλλά και από τα παιδιά.
Ένα πρωινό, έξι παιδιά έπαιζαν με τον χαρταετό τους. Ξαφνικά, ένα από αυτά είπε:
«Μακάρι τα προβλήματά μας να πετούσαν μακριά και να χάνονταν. Μακάρι να μπορούσε ο χαρταετός μας να τα παρασύρει μαζί του, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει τρόπος».
Τα υπόλοιπα παιδιά το κοίταξαν σκεπτικά και το μεγαλύτερο πρότεινε:
«Έχω μια ιδέα. Να γράψουμε επάνω στον χαρταετό όλα τα θετικά συναισθήματα και τις αξίες που θα έπρεπε να χαρακτηρίζουν τον κόσμο μας. Έπειτα να τον αφήσουμε να πετάξει ψηλά και ίσως να λειτουργήσει η δύναμη της φυσικής, που ορίζει ότι τα αντίθετα έλκονται».
Όλοι συμφώνησαν αμέσως και γρήγορα – γρήγορα έθεσαν το σχέδιο σε εφαρμογή. Μέσα σε λίγα λεπτά ο χαρταετός ήταν έτοιμος και καθώς σηκωνόταν από το έδαφος, οι θετικές έννοιες «τραβούσαν» όντως στην ουρά του τις αρνητικές. Η ευτυχία παρέσυρε την δυστυχία, η ελπίδα την απελπισία, η ειρήνη τον πόλεμο, η καλοσύνη την κακία, η συγχώρεση το μίσος και ούτω καθεξής. Κάθε νέο ζευγάρι δενόταν υπό μορφή χρωματιστής κορδέλας – ανάλογα με το συναίσθημα που αντιπροσώπευε – στην ουρά του αετού και γι’ αυτό γρήγορα από άχρωμος λευκός έγινε πολύχρωμος.
Τα παιδιά ήταν πολύ χαρούμενα επειδή κατάφεραν το σκοπό τους, αλλά δεν είχαν λάβει υπ’ όψιν τους κάτι πολύ σημαντικό: το γεγονός ότι ο χαρταετός τους απομακρυνόταν μεταφέροντας όχι μόνο τις κακές, αλλά και τις καλές έννοιες.
Η Φύση που τα παρατηρούσε, παρενέβη για να διορθώσει το λάθος τους. Ζήτησε λοιπόν από τον άνεμο να φυσήξει τόσο δυνατά, ώστε τα παιδιά να χάσουν τον έλεγχο του χαρταετού. Ύστερα διέταξε τα σύννεφα να ενωθούν και να επιτρέψουν στη βροχή να βρει διέξοδο προς το χώμα. Τότε ο χαρταετός βράχηκε και άρχισε να λιώνει. Καθώς διαλυόταν, όλες οι έννοιες, οι ιδέες, οι αξίες που κουβαλούσε στην ουρά του, έπεσαν ξανά στη γη. Πλέον όμως δεν ήταν μονομερείς, γιατί καθεμία είχε το θετικό ταίρι της που ήταν αρκετά έξυπνο ώστε να βρει τρόπο να διατηρήσει την κοσμική ισορροπία, υπερισχύοντας ακόμη και στις περιπτώσεις που έχανε τη μάχη».
Συνταγή της Αμβροσίας: Κλασσικό και αγαπημένο
Υλικά:
½ κούπα βούτυρο
1 κούπα ζάχαρη
3 αυγά (χωριστά τα ασπράδια μαρέγκα)
Ξύσμα ενός πορτοκαλιού
1 κούπα αμύγδαλα φιλε καβουρντισμένα
2 κούπες σιμιγδάλι ψιλό
1 μπέικιν πάουντερ
¾ κούπας γάλα
½ κούπα αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 δόση σιρόπι (3 κούπες ζάχαρη, 2 κούπες νερό, 1 κούπα χυμό πορτοκαλιού)
Εκτέλεση:
Σε μια λεκάνη χτυπάμε το βούτυρο με τη ζάχαρη και τους κρόκους των αυγών. Προσθέτουμε το ξύσμα πορτοκαλιού, το γάλα και τα αμύγδαλα. Σε άλλη λεκάνη, ανακατεύουμε το αλεύρι, το σιμιγδάλι και το μπέικιν πάουντερ. Ρίχνουμε στο αρχικό μίγμα εναλλάξ τη μαρέγκα και το μίγμα με το αλεύρι. Ανακατεύουμε ελαφρά και βάζουμε το μίγμα σε βουτυρωμένο ταψί. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180ο για 30΄ – 35΄. Μόλις ψηθεί, ρίχνουμε το σιρόπι (που το έχουμε ετοιμάσει νωρίτερα και έχει κρυώσει) και τα αμύγδαλα.
Σημ. Ο πίνακας “Children playing with a kite” είναι του Adam Emory Albright.
