“Με φοβάται γι αυτό δε με πλησιάζει.“
Όχι κοπελιά, δεν του δωσες τα σωστά σημάδια! Οι άντρες είναι απλά όντα.
Γουστάρεις, ωραία! Χαμογέλα του!
Πλησίασε τον, γυναικεία κι όχι σαν νταλικιέρης που ψάχνει να ξεχαρμάνιασει μετά από καμμια βδομάδα στο δρόμο, ούτε σαν κατσιασμένη απαιτητική γάτα που την παρατάνε τα αφεντικά της από δω κι από κει, επειδή τους έχει ξεσκίσει τους καναπεδες.
Τι παίζεις παιχνίδια; Ε; Τι του το παίζεις δύσκολη; Πώς θα σε γνωρίσει;
Θα πάει στην επόμενη, ή στην διπλανή σου…
Μετά άσε του το πηδάλιο.
Άσε επίσης και τα κόμπλεξ σπίτι σου, ή αν τον καλέσεις εκεί, πετά τα από το παράθυρο. Τι τα κουβαλάς στο κρεβάτι μαζί σου;
Τι τα σούρνεις μαζί σου σαν αναπόσπαστο κομμάτι σου; Λες να τα “αγαπήσει” κι αυτά; χαχαχαχα…
Όχι! Θα σε “καβαλήσει” , θα τα δει, και θα σε πετάξει κι εσένα μαζί με αυτά…
Οι άντρες έχουν αρκετά στο κεφάλι τους (το πάνω) Δεν θέλουν να τους ζαλίζετε και το κάτω.
Αυτό, είναι προς τέρψιν και των δύο…
Η ζωή είναι απλή, από τη φύση της.
Τα παιχνίδια τέτοιου τύπου, είναι για ψοφόγατα, που δεν βρίσκουν “χορηγό” για γάλα και κονσέρβες.
“Μα είναι δυνατόν να έχω κάνει γι αυτόν το τάδε, το δείνα, κι αυτός που έχει τόσα λεφτά να μη μου πάρει αυτό; Για τα λεφτά που έχει αυτός, αυτό που είδα και του έδειξα ότι το ήθελα, έχει αξία τσίχλας!”
Ρε μανίτσα μου, από ποτέ ο έρωτας έγινε μπακάλικο; Να μετράς πόσα έδωσες και πόσα παίρνεις;
Τι παίζει;
Βάλαμε ταρίφα στο απαφτο μας;
Ναι ρε! Καλά έκανε και δε στο πήρε, χαμένο θα πήγαινε, γιατί δεν το αξίζεις.
Λερώνεις τις γυναίκες με τα μπακαλίστικα μαθηματικά σου!
Θα το πάρει σε κάποια που δεν θα το ζητήσει, η σε κάποια που θα το δει σαν ΑΛΗΘΙΝΟ δώρο, όχι σαν επιβεβαίωση του οργασμού της και σαν έξοδο/ταρίφα για το “άδειασμα” του…
Δεν είναι τσιγγούνης, επιλεκτικός είναι.
Και κυρίως, επιλεκτικός για το για ποια δουλειά σε θέλει.
Ακόμη να το μυριστεις, έτσι;
Καλά.
Άμα ξυπνήσεις και σταματήσεις να βλέπεις τους άντρες σαν status, σαν βραβεία, και σαν μαλακές, τα ξαναλέμε.
Επίσης , αγόρια.
Τις ξεκάθαρες προθέσεις και κουβέντες, τις λατρεύουμε.
Το μυστήριο τύπου “δεν ξέρω-δεν είδα-δεν άκουσα” μας ξενερώνει .
Επίσης, η αλήθεια, όσο κι αν μας πονέσει, μετά, αν σας έχουμε αγαπήσει, μας ωθεί να σας κρατάμε πιο σφιχτά το χέρι, και πιο σφιχτά στην αγκαλιά μας.
Σας ευχαριστούμε όσους μας την λέτε, και σας έχουμε χεσμενους όταν την βρίσκουμε μόνες μας και εσείς κάνετε τους Κινέζους, Βιετναμεζους, Ιάπωνες, κι ότι άλλο σε σχιστομάτη βρείτε.
Σας λατρεύουμε όταν δεν φοβάστε να δείξετε ότι μας θέλετε, έστω κι αν έχετε πληγωθεί στο πρόσφατο παρελθόν σας.
Να μας αγαπάτε όταν κι εμείς, ματωμένες, σας χαρίζουμε αγκαλιά, φιλί και πάθος.
Όταν το κάνετε, θα σας χαρίσουμε τον κόσμο. Και ξέρετε πως μπορούμε!
