Στον κόσμο που ζω, κινούμαι κι εργάζομαι, λένε πως πρέπει να κρατάμε
τα μέταλλα μακριά μας.
Που να φανταστώ πως θα ερχόταν η στιγμή που δεν θα μπορούσα να
αποχωριστώ απο πάνω μου, τρία κοινά σμιλεμένα κομμάτια μετάλλου δεμένα
με ένα κρίκο.
Τρία μέταλλα που το καθένα εφαρμόζει σε μια χωσιά και ανοίγει ένα ένα,
τα τείχη του κάστρου σου.
Η κίνησή σου να μου τα δώσεις, γέμισε τα μάτια μου υγρή φωτιά σε μορφή
δακρύων, έτσι, χωρίς να κλάψω.
Τρία μέταλλα, διαφορετικού μεγέθους, σχήματος, χρώματος, κράματος, μου
άνοιξαν τον κόσμο. Το φωτεινό χαμόγελό σου που συνόδευε την κίνησή
σου, έσβησε κάθε σκιά στο μυαλό μου.
Τα τρία μέταλλα που σκότωσαν τον Δράκο είναι αυτά. Που δεν του αφήνουν
πλέον περιθώρια απειλής. Αυτά τα τρία μέταλλα δεν λιώνουν με την
πύρινη ανάσα του. Όχι, δεν λιώνουν.
Με έχεις πάει σε σημεία που δεν με έχει πάει κανείς ως τώρα.
Κάνω σκέψεις που δεν τολμούσα.
Λέω λέξεις που θα έπνιγα, γράφω φράσεις που θα έσκιζα, κάνω όνειρα
πολύ αχνά, αλλά μαζί σου.
Η αγκαλιά σου τις νύχτες με ηρεμεί.
Με πάει σε τόπους μαγικούς. Νιώθω ανίκητη μπροστά σε απειλές και λόγια.
Απλά και μόνο γιατί εσύ κι εγώ, έχουμε τις πράξεις.
Κάνουμε μαζί μια πρόσθεση έρωτα, μια αφαίρεση της κακίας των άλλων,
διαιρώντας στεναχώριες και πίκρες στα δυό. Να οι πράξεις που μιλάνε
στα μαθηματικά της σχέσης.
Αυτό το καταφέραμε από την πρώτη νύχτα. Εγώ για σένα, κι εσύ για μένα.
Κοιτώ τα τρία μέταλλα στο χέρι μου και τα σφίγγω δυνατά να τα νιώσω,
όπως σφίγγω τα χείλη σου με τα δικά μου όταν σε φιλώ.
Αυτά τα τρία μέταλλα, μου λένε κάτι: μου λένε πως εχω ζωή να ζήσω, όχι
ζωούλα να επιβιώσω. Έχω αγάπη να πράξω, κι οχι κακία και ζήλια να
σκοτώσω.
Έχω πολύ έρωτα να κάνω, και μετά μια αγκαλιά να με θέλει μέσα της να ξαποστάσω.
