από την Μαρία Πέττα.

Αν πάρετε στυλό και χαρτί ώστε να καταγράψετε ονόματα τα οποία σας προκάλεσαν πόνο, η λίστα θα έμοιαζε ατελείωτη.

Αν χωρίζατε τη σελίδα σε δύο στήλες και βάζατε τίτλους «Ψυχικός και Σωματικός πόνος», θα διαπιστώνατε ότι αυτά που πόνεσαν πιο πολύ κατά τη διάρκεια της ζωής σας, είναι οι λέξεις, όσο και οι πράξεις κάποιων ανθρώπων.

Το πιο πιθανόν είναι, πως η στήλη αυτών που σας προκάλεσαν σωματικό πόνο να παραμείνει άδεια. Μία παλιά ρήση έλεγε πως «Τα ραβδιά και οι πέτρες μπορούν να σπάσουν τα κόκαλά μου, αλλά οι λέξεις δεν θα με βλάψουν ποτέ».

Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι πληγές στην ψυχή αργούν να επουλωθούν και όταν γίνει αυτό, αφήνουν για πάντα το σημάδι τους, ενώ ένα σπασμένο χέρι ή πόδι θα πάρει τον χρόνο του αλλά θα γιατρευτεί.

Οι λέξεις δεν επηρεάζουν μόνο την ψυχή αλλά και την αυτό-εικόνα μας, όπως και τα συναισθήματα μας. Είμαστε πλάσματα συναισθηματικά και πολλές φορές αυτά που ακούμε, καταγράφονται στο υποσυνείδητο και χωρίς να το καταλάβουμε έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε όσα πιστεύουν οι άλλοι για μας.

Αυτό δηλαδή που είμαστε σήμερα είναι αποτέλεσμα όσων έχουν καταχωρηθεί στο υποσυνείδητο μας.

Η λίστα αυτή θα μας βοηθήσει ώστε να αναγνωρίσουμε και να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τον εαυτό μας. Να δούμε πού πατάει και να βρούμε τους λόγους που μας ωθούν στη χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Τα «καρφιά» που υπάρχουν δεν είναι τόσο δύσκολο να τα βγάλουμε από μέσα μας, αν εντοπίσουμε τα κίνητρα αυτών που τα τοποθέτησαν.

Συνήθως πίσω από κάθε «καρφί» υπάρχει μία εξήγηση, ένας λόγος.

Αν εντοπίσουμε λοιπόν τα κίνητρα τότε θα μπορέσουμε να ξεριζώσουμε από μέσα μας όλα αυτά που μας εμποδίζουν να έχουμε πίστη στον εαυτό μας.

Καμιά φορά η αβεβαιότητα, μάς ωθεί να ζητήσουμε απόψεις από άλλους ανθρώπους. Οι πολλές γνώμες και οι συμβουλές που ακούμε, γίνονται αναπόφευκτα μία σωρεία αμφιβολιών ως προς τον ίδιο μας τον εαυτό και των ικανοτήτων μας.

Επιβάλλεται να έχουμε την πιο ισχυρή άποψη όσο αφορά τη δουλειά και τον εαυτό μας.

Η προσπάθεια να βρούμε αναγνώριση, από τρίτους, είτε είναι φίλοι είτε όχι, διαιωνίζει αυτόματα την αμφιβολία που έχουμε πρώτα εμείς προς τον εαυτό μας και κατ’ επέκταση, της δουλειάς μας.

Τι περιμένουμε λοιπόν να ακούσουμε από τους άλλους, όταν εμείς οι ίδιοι αμφιβάλλουμε;