από την Άρια Σωκράτους.
Η Κατερίνα Πλουμιδάκη συνδυάζει μια πολύπλευρη και ταλαντούχα προσωπικότητα με μια αυθεντική κοσμοπολίτικη αύρα. Όπως και η ίδια υποστηρίζει, ο χαρακτήρας της είναι διαμορφωμένος για να δοκιμάζει, να γεύεται και να απορροφά όσα κομμάτια της ζωής μπορεί. Σπούδασε Computer Science στο Kings College στο Λονδίνο, εργάστηκε στην Αθήνα, στο Λονδίνο και στη Γενεύη ασκώντας το αντικείμενο των σπουδών της, ενώ αργότερα άλλαξε εντελώς επαγγελματικό προσανατολισμό, έλαβε μέρος σε πολλές τηλεοπτικές σειρές ως ηθοποιός και παρουσιάζε για τέσσερα χρόνια στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο το Δελτίο Ειδήσεων στα Αγγλικά. Παράλληλα εξέφρασε και τις καλλιτεχνικές της ανησυχίες μέσω της συγγραφής, την οποία αγαπά και υπηρετεί ακόμα ενώ πρόσφατα πήρε τη μεγάλη απόφαση να μεταναστεύσει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, εκεί που η καρδιά των εκδόσεων συνεχίζει να χτυπά δυνατά.
1. Το βιβλίο σας «Πάλι χώρισα» πραγματεύεται τον κυκεώνα των δυσκολιών των ανθρωπίνων σχέσεων κάνοντας παράλληλα μια ενδελεχή ενδοσκόπηση στον πολύπλοκο γυναικείο ψυχισμό. Ποιό ήταν το έναυσμα της συγγραφής του εν λόγω βιβλίου;
Ήμουν σε μια σχέση εκείνη την εποχή που δεν πήγαινε καθόλου καλά. Από τη μια τον ήθελα, από την άλλη δεν μ’ άρεσε η συμπεριφορά του. Η σχέση είχε αρχίσει να φθίνει και το τέλος το έβλεπα. Οπότε άρχισα να έχω τις κλασσικές σκέψεις χωρισμού και της αναστάτωσης που αυτό επιφέρει. Είχα θυμό, παράλληλα με στενοχώρια και ανασφάλεια και γι’ αυτο άρχισα να γράφω ημερολόγιο για να μπορέσω να απαλύνω τον πόνο μου. Καθώς το έγραφα χειρόγραφα, σκέφτηκα ότι δεν θα ήθελα κάποιος να το διαβάσει, πράγμα που είχε συμβεί στα δεκαπέντε μου με το ημερολόγιο που διάβασε η μητέρα μου και δεν ήξερα που να κρυφτώ μετά. Έτσι είπα να το γυρίσω σε μίνι-ιστορία, να την χαρίσω σε φίλες. Καθώς άρχισα να γράφω την ιστοριούλα μου, διαπίστωσα πόσο πολύ μου αρέσει η γραφή, πόσο μπαίνω κι εγω μέσα στην ιστορία που περιγράφω και την ζω σαν αόρατος θεατής ανάμεσά τους, διευθύνοντας και ενορχηστρώνοντας τις κινήσεις τους. Είδα πόσο με συναρπάζει αυτό το πινγκ-πονγκ με τις λέξεις και αποφάσισα να συνεχίσω και να το κάνω βιβλίο. Κι από τότε δεν σταμάτησα.
2. Σε ποιά χαρακτηριστικά μοιάζετε με την βασική σας ηρωίδα και σε ποιά διαφέρετε;
Η βασική ηρωίδα, η Άννα, είναι μια κοπέλα με τις ανασφάλειες, τις φοβίες, τους προβληματισμούς, τους παροξυσμούς και τα θέλω της. Είναι μια γυναίκα δυναμική και συνάμα πολύ ευαίσθητη. Αφοσιώνεται στον σύντροφό της και της αρέσει πολύ να δίνει. Από την άλλη αποζητά την αγάπη, την συντροφικότητα, την ειλικρίνεια, το δόσιμο, την θαλπωρή. Το ταίρι της μπορεί να είναι το κέντρο του κόσμου της, αλλά παράλληλα έχει τις ασχολίες της, τα χόμπι της, την δουλειά της και την κοινωνική της ζωη με τις φίλες και φίλους της. Δεν γαντζώνεται από κανέναν, γίνεται συνοδοιπόρος. Σε όλα αυτά μοιάζουμε. Απλά διαφέρουμε στις εμπειρίες και στις καταστάσεις που αντιμετώπισε η Άννα κατά την διάρκεια αυτού του βιβλίου. Ευτυχώς!
3. Ποιά θεωρείτε πως είναι η διαφορά του λογοτέχνη από τον συγγραφέα; Είναι δύο έννοιες ταυτόσημες ή απλώς συγγενικές;
Οχι, δεν είναι δύο έννοιες ταυτόσημες. “Ο μετά τέχνης κοσμών τον λόγον”, τον έμμετρο, όπως η ποίηση και τον πεζό λόγο είναι ο λογοτέχνης.”Ο συλλέγων και καταγράφων γεγονότα” και ο περιγράφων καταστάσεις, αλλά γράφοντας μόνο σε πεζό λόγο, όχι σε έμμετρο/ποιητικό είναι ο συγγραφέας. Οπότε υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στους δύο. Βέβαια ο χαρισματικός στη χρήση του λόγου συγγραφέας αναδεικνύεται σε λογοτέχνη. Κατά την γνώμη μου, ο λογοτέχνης γεννιέται, ενώ ο συγγραφέας μπορεί να εκπαιδευτεί. Ο λογο – τέχνης είναι τεχνίτης του λόγου, είναι καλλιτέχνης.
4. Πώς πήρατε την μεγάλη απόφαση να μεταναστεύσετε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού;
Μου αρέσει η Αμερική πάρα πολύ. Πάντα μου άρεσε. Από παιδί ερχόμουν εδώ μια-δυο φόρες το χρόνο, με τους γονείς μου αρχικά και μόνη μου κατόπιν. Μπορώ να πω ότι έχω ένα παθός με την Αμερική, όπως και με την γραφή. Τόσο που έχω επισκεφτεί 26 Ηνωμένες Πολιτείες. Μόλις πέρασα την μέση και σκοπεύω να συνεχίσω με τον ίδιο ρυθμό. Η ανατολική και δυτική ακτή έχει τις αγαπημένες μου πόλεις. Μέσα σε αυτές λοιπόν είναι και η Νέα Υόρκη που λατρεύω. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, ήρθα εδώ γιατί είναι η Μέκκα των βιβλίων του κόσμου. Η δουλειά μου είναι εδώ και μόνο. Οι βιογραφίες που ξεκίνησα να γράφω είναι Ελληνοαμερικάνων που ζουν εδώ. Οπότε για να μπορούν να γραφτούν τα βιβλία αυτά, πρέπει να είμαι εδώ με το κασετόφωνο μου, να τους συναναστρέφομαι διαρκώς και να παίρνω live συνεντεύξεις των ιδίων όσο και των οικογενειών τους. Η βιογραφία, όπως και οποιοδήποτε βιβλίο, θέλει ψυχή, συναίσθημα, ζωντάνια. Θέλει οι χαρακτήρες του βιβλίου να αναπηδούν από την σελίδα και να σε αγκαλιάζουν, να σου μιλάνε. Κι αυτό γίνεται μονό όταν τον άλλον τον έχεις μπροστά σου και σου αφηγείται ζωντανά την ζωή του. Παράλληλα όλοι οι εκδότες είναι εδώ. Οπότε με δυο λόγια η δουλειά μου όλη είναι σε αυτή την μαγική πόλη και δεν μπορούσα να είμαι ευτυχέστερη!
5. Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Πολλά. Έχω τρεις βιογραφίες που μου έχουν αναθέσει και φυσικά έχουν πολύ τρέξιμο και συνάμα πολύ γράψιμο. Το καλοκαίρι πρέπει να παραδώσω το τέταρτο Ελληνικό μου βιβλίο το οποίο τελειώνω τώρα. Παράλληλα προωθώ τα δύο Αγγλικά μου βιβλία στην Αμερικανική αγορά η οποία είναι τρομερά απαιτητική και ανταγωνιστική. Μπορεί τα Αγγλικά να είναι η πρώτη μου γλώσσα, αλλά δεν έχω πάψει να μιλάω Ελληνικά μια ζωή και τώρα καλούμαι να συναγωνιστώ τους Αμερικανούς συγγραφείς με το τόσο υψηλό επίπεδο γραφής. Κάτι που με φοβίζει και παράλληλα μου δίνει ώθηση να γίνομαι ολοένα και καλύτερη. Εννοείται βέβαια ότι σαν υγιής άνθρωπος με φιλοδοξίες, θα ήθελα να δω τα βιβλία μου στο θέατρο και στον κινηματογράφο!
6. Πώς προσδιορίζεται τελικά η Κατερίνα Πλουμιδάκη;
Μ’ αρέσει η ζωή. Η ζωή είναι πολυποίκιλη και προσφέρει πάρα πολλά αρκεί να τα βλέπουμε και παράλληλα να μας ενδιαφέρουν. Όσο βρίσκομαι εδώ θέλω να γευτώ το μέγιστο των πραγμάτων που με ενδιαφέρουν. Και είναι πάρα πολλά αυτά. Γι’ αυτό λοιπόν και δε μένω μόνο σε έναν επαγγελματικό προσανατολισμό, αλλά δοκιμάζω διάφορα είδη. Κι εν τέλει βλέπω ότι με ενδιαφέρουν εξίσου και παίρνω την ίδια χαρά από πολυποίκιλα πράγματα. Πιστεύω ότι είναι ο χαρακτήρας μου έτσι διαμορφωμένος για να δοκιμάζω, να γεύομαι, να απορροφώ όσα κομμάτια της ζωής μπορώ. Και αυτό ακριβώς κάνω και θα συνεχίσω να κάνω. Απλώς από τα διαφορετικά επαγγελματικά μονοπάτια που έχω διαβεί, η συγγραφή ήταν ο μόνος δρόμος τον οποίο δεν διάλεξα επί τούτου αλλά έγινε καταλάθος. Για μένα το ωραιότερο λάθος γιατί εκεί παρέμεινα και θα παραμείνω ό,τι άλλο και αν τύχει να κάνω αργότερα. Γιατί είμαι σίγουρη ότι δεν θα μείνω μόνο στην συγγραφή ξέροντάς με.
