από την Μάρθα Πατλακουτζα
Ενοχή. Μια λέξη ταμπού, που σίγουρα όλοι έχουμε νιώσει, αλλά ταυτόχρονα έχουμε φροντίσει να αρνηθούμε την ύπαρξή της.
Στη ζωή μας οφείλουμε να παραδεχτούμε που υπήρξαν στιγμές ενοχής.
Στιγμές που προσπαθήσαμε να την καλύψουμε, μα κυρίως να τη δικαιολογήσουμε. Οι ψυχολόγοι έχουν πολλά να πουν για το θέμα.
Λένε πως μαθαίνουμε την έννοια της από την παιδική μας ηλικία. Επιβάλλεται από το εξωτερικό περιβάλλον προκειμένου να αλλάξει τη συμπεριφορά μας, κάνοντάς μας να νιώθουμε κακοί για ότι έχουμε κάνει. Και όσο πιο κακοί νιώθαμε, τόσο πιο εύκολο ήταν να κάνουμε αυτό που μας ζητούσε ο γονιός ή ο δάσκαλος, ώστε να ξεφύγουμε από την ενοχή και να κερδίσουμε πάλι την έγκρισή τους.
Το συμπέρασμα: η ενοχή είναι χειριστικό εργαλείο και δεν πρέπει να συνδέεται με τη συνείδηση και την εν συναίσθηση.
Συνοδεύεται από ένα αρκετά μεγάλο ρεπερτόριο λέξεων: ενοχικός, ντροπή, σιωπή, απόρριψη, σωστό και λάθος.
Στο wikiwand διαβάζω: «συνείδηση είναι η νοητική δυνατότητα ενός οργανισμού η οποία του επιτρέπει, σε προέκταση των αισθήσεών του, να γνωρίζει και να κατανοεί τον εαυτό του, το περιβάλλον του, τα συμβαίνοντα γύρω του και μέσα του και να έχει το δυνατόν την αίσθηση της «θέσης» και της σημασίας του στον κόσμο καθώς και του αντίκτυπου των πράξεών του».
Η αυτογνωσία και η αποδοχή της ψυχής μας είναι ίσως τα πιο δύσκολα κλειδιά της πληρότητας.
Κανένας, μα κανένας δε μπορεί να ικανοποιεί τους πάντες. Σε αυτό το σημείο εξαιρούμε το άλλο άκρο, τον υπέρτατο εγωισμό, που εξυπηρετεί μόνο έναν, τον ατομικισμό.
Το ποιος άνθρωπος θα είσαι, εξαρτάται από εσένα. Χρήματα και κοινωνικές συνθήκες είναι κι αυτές μια μορφή χειραγώγησης. Θα υποκύψεις; Η αρχοντιά του ανθρώπου δεν έχει να κάνει με την τσέπη του, αλλά με την αλήθεια της ψυχής του.
Δέχομαι τον εαυτό μου, άρα υπάρχω. Σέβομαι τη ζωή μου και τη ζωή των άλλων. Διεκδικώ το δικαίωμα μου να αφήσω το αποτύπωμα μου σε έναν απειροελάχιστο κόκκο του χρόνου.
Ενοχή;
Όχι, ευχαριστώ. Τελείωσα μαζί σου.
Είμαι άνθρωπος και είμαι καλά.
