Μου λένε, να σε λυπηθώ. Δεν πρόκειται.
Μου είπαν να μην κλωτσάω ένα πτώμα.
Δεν θα τους ακούσω.
Τα νεκροζώντανα τα παλουκώνεις, για να σαι σίγουρος, πως δεν θα ξανασηκωθουν ΠΟΤΕ από τον λάκκο τους!

Λυπόμαστε εκείνους που από τυχαία συμβάντα ταλαιπωρούνται, και βασανίζονται.

Εσύ βασανίζεσαι από τις επιλογές σου.
Από τα συμπλέγματα 40 ετών.

Από την διπροσωπία και την κακία σου.

Εσύ, που πήγες να βγεις και λάδι.
Πηγές να βγεις κι από πάνω, παρά τη σκατιά σου και τα καθησυχαστικά σου τηλεφωνήματα … Όλα θα στα θυμίσω, ένα-ενα!

Πολύγραφο γατάκι με έγραψες… Το θυμάμαι.
Κότα με χορηγούς με χαρακτήρισες. Ακόμη γραμμένο το ‘χεις…

Αλλά τέτοιους ονειρεύεσαι!

Τι να χορηγήσουν κοριτσάκι ακριβώς; Τα κόμπλεξ, την ανασφάλεια, την κακομοιριά και τη μουρμούρα που σούρνεις;
Σε σένα θα τα χαλάσουν τα φράγκα;
Ένα σωρό μπουμπούκια 20-30 ετών κυκλοφορούν γύρω σου.

Δε μπα να μικροδειχνεις, δε μπα να μετρας..

Θίχτηκες, ε; Από το ένστικτό μου…
Κακομοίρα μου.

Ευτυχώς που τήρησες αυτό που σου ‘χα γράψει.
Να μην μου μιλήσεις καν.

Το έπραξες, έκανες πως δε μας είδες.

Μπράβο σου, έξυπνη κίνηση. Μες τη βλακεία και το ψέμα που ζεις, το ένστικτό σου, αυτό της αυτοσυντήρησης, σε γλίτωσε.

Κοριτσάκι, όπως σιχαίνεσαι να σε λένε, αν είχες φιλότιμο, θα ζήταγες συγγνώμη. Oχι να το παίζεις και θιγμένη.

Με είπες τέρας, κτήνος, χοντρή, σε εκείνον. Και σε μένα ορκιζόσουν ότι δεν θα με έβλαπτες ποτέ.

Απόρρησες πως πήγε εκείνος μαζί μου…ούρλιαζες και νιαούριζες και σε εκείνον, αλλά και σε άλλους…

Ένα σου αναγνωρίζω. Ότι δε με έχεις για χαζή.
Έξυπνη με είπες. Πάλι σε εκείνον.
Μάλλον, θα χεις δίκιο.
Κι ο άνθρωπος μου το ιδιο..!

Τον προκαλούσες, με την δήθεν καψούρα σου για κάποιον άλλον, για τον οποίο μου μιλούσες κι εμένα.

Είχες τα πόδια σου (ανοιχτά) σε πέντε βάρκες τουλάχιστον.
Μαγκιά σου, καλά έκανες. Κάποια θα σε βούλιαζε.

Αλλά μην έχεις κι απαιτήσεις, και μην τους περνάς για ηλίθιους.

Ήθελες να μη με πληγώσεις, ε; Δεν ήθελες να το μάθω ε; Κρίμα. Αν έχεις μάθει στο ψέμα και την υποκρισία από τα μικράτα σου, εμείς όχι. Εγώ όχι!

Μπορεί να λύσσαξες που του άρεσες πρώτη, αλλά κι εκείνος, ξέρει να διαλέγει τελικά.

Και χάρη σε σένα, καλή μου, είχε την ευκαιρία του να διαλέξει, και να επιλέξει.

Κάτσε κι άραξε λατρεμένη μου μις κόμπλεξ μπροστά στην τεράστια τηλεόραση σου, χωρίς αγκαλιά τις νύχτες, που τόσο χρειάζεσαι όπως είχες πει…

Σε ευχαριστώ που του έδειξες πόσο καλά και πόσο σοφά διάλεξε τελικά.
Σε ευχαριστώ που τον έσπρωξες πιο βαθιά στην αγκαλιά μου και στη ζωή μου.

Και εκείνον τον ευχαριστώ για την αλήθεια του.

Από τα νεύρα σου, τώρα που με διαβάζεις, μη σπάσεις το μισό σου σπίτι, που να τρέχεις πάλι.

Καλή ζωή κουκλίτσα μου. Το παιχνίδι τώρα ξεκινάει.

Υ.Γ.: Ήθελες να περάσουμε και μαζί Πάσχα ε; Έτσι μου χες πει στο τηλέφωνο εκείνο το μεσημέρι, με περίσσιο θράσος, κοριτσάκι. Χαχαχαχαχα…

Τη γλιτώσες, από το να γίνεις εσύ η μαγειρίτσα.