«Έλα ρε! Καλά είσαι;! Έχεις κανονίσει τίποτα το απόγευμα;».

 

Στο τηλέφωνο ο Νίκος. Εξαιρετικός φίλος, επιχειρηματίας από τη Μακεδονία.

Η ερώτηση του, για τη διαθεσιμότητα μου, ή όχι το απόγευμα της ιδίας μέρας, με έκανε προς στιγμή, να πιστέψω πως είχε κατέβει στην Αθήνα και μπορεί να βρισκόμασταν.

 

Όχι. Δεν είχα κανονίσει κάτι για το απόγευμα. Ήμουν ελεύθερος.

 

«Ωραία! Μπορείς σε παρακαλώ, να πας, εκ μέρους μου, στα εγκαίνια μίας μονάδας φροντίδας φτωχών και μη προνομιούχων, ατόμων και οικογενειών στο Κερατσίνι; Τη δημιούργησε η Μαριάννα Β., αλλά είμαι και εγώ από τους χορηγούς. Κάτι προέκυψε και δε μπορώ να έρθω αυτοπροσώπως»

 

Μπορούσα. Για ένα αγαπημένο φίλο, μπορούσα να πάω στα εγκαίνια, ενός δημιουργήματος, κάποιας (Μ.Β.), για την οποία δεν είχα και την καλύτερη άποψη..

 

..τόσα ήξερα, τόσα έλεγα..

 

Ήταν αρχές Σεπτεμβρίου. Καλοκαίρι ακόμα και εκείνο το απόγευμα, στην αίθουσα υποδοχής του Κέντρου στο Κερατσίνι, ο κόσμος στοιβάζονταν, αναμένοντας τη Μαριάννα, που θα το εγκαινίαζε επίσημα.

 

Σκεφτόμουν πως, αν δεν ήταν για τον φίλο μου, δε θα πήγαινα να ταλαιπωρηθώ, για να δω μία προνομιούχα τύπισσα, όπως τη χαρακτήριζα, να ελεεί το λαουτζίκο, ρίχνοντας του τα ψίχουλα της και ξεπλένοντας με αυτό τον τρόπο τα εκατομμύρια του συζύγου της!..

 

Είπαμε. Τόσα ήξερα, τόσα έλεγα..

 

Αφίχθη λοιπόν! Έφτασε..

 

Κατ’ αρχήν, μου έκανε εντύπωση αυτή καθαυτή, η άφιξή της!

 

Στην ώρα της! Ακριβώς!

Ούτε λεπτό καθυστέρηση! Σεβασμός προς τον κόσμο που την ανέμενε και δε της το’ χα, σκέφτηκα..

 

Τόσα ήξερα..

 

Ήρθε λοιπόν και μόλις μπήκε στην αίθουσα, «γείωσε», με μιας, όλους τους παρατρεχάμενους, ο οποίοι την ανέμεναν με τις γλώσσες τους σε πλήρη έκταση, μπας και γλείψουν λίγο..

 

«Εδώ βρισκόμαστε όλοι μας για να κάνουμε το χρέος μας προς την κοινωνία, αναλόγως των δυνάμεων του καθενός», είπε!

«Εγώ, λοιπόν, έχω μεγαλύτερο χρέος να βοηθήσω, απ’ όσο οι περισσότεροι. Για αυτό οι έπαινοι, προς το πρόσωπο, οποιουδήποτε βοηθά και ειδικότερα προς το δικό μου πρόσωπο, είναι άκυροι!», ξαναείπε!!

 

Τι λες τώρα!! Σκέφτηκα.

 

Βλέποντας τη να στριμώχνεται ανάμεσα μας και να σαρδελοποιείται μαζί μας, εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα, σε μία αίθουσα – σάουνα, σκέφτηκα και άλλα!

 

Ίσως για πρώτη φορά, εκείνο το απόγευμα, έκανα κάτι που μέχρι τότε, δεν είχα κάνει..

 

Σκέφτηκα!

 

Σκέφτηκα, πως αυτή, είναι εδώ! Μαζί μας! Άφησε το παλάτι της, την πισίνα της, το χάï τεκ κλιματισμό της και τίμησε με την παρουσία της, αυτούς που οι περισσότεροι θα αποκαλούσαν «πλέμπα».

Θα μπορούσε να είχε στείλει κάποιον από τους εκατοντάδες, πρόθυμους παρατρεχάμενους, χωρίς να μειώσει την αξία του Κέντρου που εγκαινιάστηκε εκείνο το απόγευμα..

 

Σκέφτηκα, επίσης, πως αν ήθελε, όπως λένε οι κακεντρεχείς, να κάνει ξέπλυμα χρήματος, θα μπορούσε να το πράξει με χιλιάδες άλλους τρόπους.

Αυτή όμως, στράφηκε, εδώ και πολλά χρόνια, στην κοινωνία. Στους αδύναμους της κοινωνίας..

 

Την είδα να ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες και να ενημερώνεται για τα πάντα.

 

Την είδα, επίσης, να «ξεπετάει» κάμερες κα δημοσιογράφους και τότε, αθόρυβα, να στρέφεται και αν μιλάει με τους ανθρώπους, για τους οποίους δημιουργήθηκε εκείνο το Κέντρο..

 

Τέλος σκέφτηκα πως εκείνη η γυναίκα, πέρα από την αυτή καθαυτή την προσφορά της, έχει προσφέρει και κάτι ακόμα.

 

Κάτι καλύτερο..

 

Έχει προσφέρει, σε όλους μας, το καλό παράδειγμα..

 

Το φωτεινό παράδειγμα, ενός ανθρώπου, που θα μπορούσε να είναι άλλος ένας «παρτάκιας», ειδικά σε μία προβληματική κοινωνία, όπως η ελληνική, στην οποία όλοι είναι πανέξυπνοι, ψαγμένοι, με …. άριστη πληροφόρηση και πονηρεμένοι..

 

Οι άνθρωποι όμως, ενώ θα έπρεπε να κοιτάμε προς το φως, κοιτάμε αλλού. Προς τις σκιές..

 

Βλέπετε, το φως, μας τρομάζει.

 

Φωτίζει αυτά που, πολλές φορές, θέλουμε να κρύψουμε..

 

Έφυγα το βράδυ από εκείνο το Κέντρο, έχοντας μία τελείως διαφορετική αντίληψη για την ίδια, αλλά και για τη ζωή γενικότερα.

 

Η γυναίκα είναι Κυρία με «Κ».

 

Την ευχαριστώ για το καλό που μου έκανε και το καλό που κάνει σε όλους μας.

 

Ας συνεχίσει λοιπόν και το παράδειγμα της να το ακολουθήσουν και άλλοι..