Από τη Νίτσα Μανωλά  

 

Το θέμα;  Πάντα επίκαιρο!

Σε όποια γυναικοπαρέα κι αν βρεθείς  δεν υπάρχει περίπτωση να μην αναφερθεί … η πεθερά!

Η καλή. Η στρίγκλα. Η αδιάφορη. Η πανούργα. Η τσιγκούνα. Η αρρωστιάρα.  Η παραπονιάρα. Η τρελή. Η ανακατώστρα και… πάει λέγοντας.  Δόξα τω Θεώ η ελληνική γλώσσα είναι πλούσια και δεν της λείπουν τα κοσμητικά επίθετα.

Το σίγουρο είναι πως η καθεμιά – είτε η νύφη, είτε η πεθερά –  κουβαλάει  τη δική της μοναδική ιστορία.  Γι αυτό, το συγκεκριμένο θέμα είναι ευαίσθητο και συνάμα παρεξηγημένο.  Ορισμένες φορές δε, ανοίγει το κουτί της Πανδώρας και δημιουργεί άβολες, κωμικοτραγικές καταστάσεις μεταξύ οικογενειών.

Επειδή θα γίνω και εγώ πεθερά στο μέλλον – αφού πληρώ τη μία και μοναδική προϋπόθεση που χρειάζεται για να πάρει μια γυναίκα τον συγκεκριμένο τίτλο, αυτή της ΜΗΤΕΡΑΣ – προσπαθώ να καταλάβω αυτόν τον μυστήριο δεσμό νύφης και πεθεράς.

Η κατάταξη μου σε μια κατηγορία από τις προαναφερθείσες θα είναι ως επί το πλείστον  αναπόφευκτη και  θα  εξαρτηθεί από το πως θα με δει η… άλλη πλευρά:

Η νύφη!

Ποιος κρατάει στα χέρια του, λοιπόν,  το μυστικό που μπορεί να ενώσει ή να χωρίσει αυτές τις δυο γυναίκες;

Μα φυσικά ο… κανακάρης τους!

Εκείνος είναι που θα βοηθήσει στο να … δέσει το γλυκό.

Εκείνος είναι που θα βάλει τα όρια ανάμεσα στις δυο αγαπημένες του και θα κρατήσει τις ισορροπίες μεταξύ τους.

Ενώ, οι μεν νύφες, θα πρέπει να παραδεχτούν, πως  δεν είναι όλες οι πεθερές ίδιες και οι δε πεθερές πως η γυναίκα που διάλεξε ο γιος τους  θα είναι πλέον η ‘’βασίλισσα’’ στο παλάτι του.

Τα σκήπτρα παραδίδονται, δυστυχώς ορισμένες φορές όχι αναίμακτα.  

Με τον ένα ή τον άλλον τρόπο πάντως, θα παραδοθούν!

Ενώ θα πρέπει  να γνωρίζουμε πως η αγάπη και ο σεβασμός που θα νιώσει η νύφη για την πεθερά ή και το ανάποδο, θα γίνει – σε μεγάλο βαθμό – ο  λόγος που θα κάνει τα παιδιά μας ευτυχισμένα.

Οι γιοί δυστυχώς… φεύγουν.  (Δεν είναι ο απαράβατος κανόνας άλλα συνήθως έτσι γίνεται.)

Ακολουθούν την εκλεκτή της καρδιάς τους, ενώ οι κόρες είναι εκείνες που θα μείνουν και κατ’ επακόλουθο θα ‘’τραβήξουν’’ και τον γαμπρό στη δική τους … ‘’οργάνωση’’.

Είναι ευρέως γνωστό πως οι μάνες, μια τόση δα παραπάνω αδυναμία στους γιούς μας την έχουμε.  Όσο και να το αρνούμαστε, βαθιά μέσα μας το γνωρίζουμε πολύ καλά πως έτσι είναι.  Δεν θα βγάλουμε και άχρηστο ολόκληρο Σίγκμουντ Φρόυντ!

Μα, δεν φταίμε και εμείς ως μάνες. Δεν το κάνουμε επίτηδες.

Ίσως να φταίει το γεγονός πως δεν μπορούμε να διαχειριστούμε το ότι το παιδί που εμείς μεγαλώσαμε και κανακέψαμε- εκείνο το παιδί για το οποίο ξενυχτήσαμε- τώρα θέλει να μας φύγει.  Δεν θα είναι πια δικό μας. Ίσως να μη μπορούμε να αποδεχτούμε πως ο ρόλος μας ως προστάτες να το πω, μέντορες να το πω, κάπου τελειώνει και αναλαμβάνει κάποιος άλλος πλέον τα ηνία.

Τα παιδιά μας, όμως, δεν είναι κτήμα μας.  Είναι επέκταση του εαυτού μας που κάποια στιγμή αποκόβεται και φεύγει.  Όσο πιο νωρίς το καταλάβουμε τόσο πιο εύκολη θα είναι η μετάβαση μας στο ρόλο της … καλής πεθεράς.

Γιατί, τι ζητάει μια μάνα για το παιδί της;  Την ευτυχία του και μόνο. 

Πως θα είναι το παιδί μας χαρούμενο όταν θα είμαστε εμείς οι ίδιες ο λόγος που θα επισκιάζεται αυτή η ευτυχία;  Πως θα καταφέρει να πάρει το μέρος μιας από τις δυο γυναίκες της ζωής του.  Γιατί ας μη γελιόμαστε και κοροιδευόμαστε… κάποια άλλη θα γίνει, επίσης, η γυναίκα της ζωής του.

Θα είναι εκείνη που θα διαλέξει να έχει στο πλάι του όταν φύγει από τη αγκαλιά μας. Εκείνη που εμείς θα πρέπει να σεβαστούμε, κι ας μην μας αρέσει.   Στο κάτω κάτω δεν θα μείνουμε εμείς μαζί της, αλλά είναι στο χέρι μας να συμπεριλαμβανόμαστε με χαρά και όχι από αγγαρεία στη ζωή τους.  Ας δείξουμε εμπιστοσύνη στην κρίση του ατόμου που εμείς μεγαλώσαμε και στις επιλογές του.

Μετά απ’ όλα αυτά μια… σύμβουλη:

Μελλοντικές πεθερές… ανοίξτε την αγκαλιά σας να χωρέσει ακόμα ένα παιδί μα μην την σφίξετε τόσο που να τους πνίξει

ΚΑΙ

Μελλοντικές νύφες… αγαπήστε τη μάνα του εκλεχτού της καρδιάς σας και καταλάβετε την.

Μην ξεχνάτε πως εκείνη είναι ο λόγος που τον έχετε εσείς δίπλα σας.