…χτίζουμε τη ζωή μας..

Οι Αμερικάνοι έχουν μία παροιμία : «Πως τρώμε έναν ελέφαντα; Μπουκιά μπουκιά!…»

Ήταν εκείνοι οι απίθανοι γραφικοί γονείς, που δεν έχαναν ευκαιρία να ειρωνεύονται και να προσπαθούν να απαξιώσουν τις προσπάθειες του παιδιού τους.
«Σιγά το σπίτι που μένεις! Δωματιάκι είναι..», του έλεγαν αυτοί οι οποίοι στάθηκαν ανάξιοι και ανίκανοι να προσφέρουν στο παιδί τους, έστω και ένα τέτοιο «δωματιάκι»

Το παιδί τους, όμως, μέσα σε εκείνο το «δωματιάκι» που νοίκιαζε, ένοιωθε και ήταν, Άρχοντας!

Το…. «δωματιάκι», ήταν το αρχοντικό του! Το δικό του Άβατο, μέσα στο οποίο έκλεινε τα όνειρα, τις φιλοδοξίες και τις προσδοκίες του!..

Τα χρόνια πέρασαν και το αρχικό δωματιάκι, έγινε στούντιο, πλήρως εξοπλισμένο, γκαρσονιέρα, δυάρι, τριάρι, μέχρι που έφτασε εκεί που πρέπει να φτάσουμε όλοι.

Ζούσε πλέον σε ένα ευάερο και ευήλιο πεντάρι ψηλού ορόφου. Ζούσε πλέον σε ένα σπίτι, το οποίο ήταν ακριβώς αυτό!
Σπίτι για να «ζεις». Όχι απλά για να… «μένεις»

Την ίδια πάνω κάτω πορεία, ακολουθεί στους περισσότερους ανθρώπους, η ζωή τους, στα πάντα..

Ξεκινάς από ένα μοτοποδήλατο για να σε διευκολύνει στις μετακινήσεις σου και βήμα βήμα, καταλήγεις στο τετρακίνητο όνειρο, με το δερμάτινο σαλόνι και την ηλιοροφή..

Αρκεί να μην παραιτηθείς από τα όνειρά σου..

Παντού γύρω σου και κυρίως στο άμεσο περιβάλλον σου, θα υπάρχουν αυτοί που θα προσπαθούν να μειώσουν και να απαξιώσουν τα όνειρα και τους στόχους σου.
Θα προσπαθήσουν να σου κόψουν τα φτερά..

Να σε κάνουν σαν τα μούτρα τους..

Εσύ όμως να επιμείνεις!

Βήμα βήμα, να προχωράς προς το στόχο σου.

Πολλές φορές θα μπερδέψεις τα βήματα σου. Θα χάσεις το ρυθμό και το βήμα σου.

Τότε είναι που οι πάρα πάνω κουνοδαχτυλάκηδες, θα ορμήσουν κατά πάνω σου, με όλη τους την…. Αγάπη (my ass) και θα σε παρηγορήσουν, προτρέποντας σε να συμβιβαστείς.
«Καλά είσαι εδώ», θα σου πουν..

Ας μάθουμε λοιπόν κάποια βασικά πράγματα.
Έχουμε και λέμε :

Το σπίτι μας, είναι (πρέπει να είναι), για να ζούμε! Όχι απλά για να μένουμε.

Το φαΐ που τρώμε, είναι (πρέπει να είναι), για να το απολαμβάνουμε, όχι απλά, για να ικανοποιούμε την πείνα μας.

Το αυτοκίνητο που οδηγούμε, είναι (πρέπει να είναι), για να μας προσφέρει ασφάλεια, άνεση, αίσθηση πολυτέλειας και οδηγική απόλαυση, όχι απλά για να μετακινούμαστε. Αν είναι να πάρουμε αυτοκίνητο απλά για το πηγαιν’ έλα, ας παίρνουμε καλύτερα ταξί.

Η πορεία προς την εκπλήρωση των επιθυμιών μας, είναι στρωμένη με πολλούς συμβιβασμούς.

Θα μείνουμε σε «δωματιάκια» και άλλα ταπεινά διαμερίσματα, όπου πολλές φορές το κυρίαρχο είδος είναι οι κατσαρίδες.

Θα οδηγήσουμε μηχανάκια και αυτοκινητάκια, χαμηλού, πολύ χαμηλού ακόμα και εξαιρετικά χαμηλού προϋπολογισμού.

Θα φάμε χαμηλής, ακόμα και αμφιβόλου ποιότητας τροφές.

Επιμείναμε όμως και κάποτε φτάσαμε εκεί που επιθυμούσαμε.

Έχουμε όμως δημιουργήσει και κάτι άλλο..

Προίκα!

Οι εμπειρίες, οι δυσκολίες και οι …. ειρωνείες που αντιμετωπίσαμε, μας προσέφεραν απαράμιλλη τεχνογνωσία.

Μάθαμε να κατακτάμε τους στόχους μας..

Οι άλλοι, ας μείνουν με τους συμβιβασμούς τους.

Τελικά τα πάντα είναι θέμα επιλογών…