από την Μάρθα Πατλάκουτζα
Πάντα η λέξη «μίμηση» μου φέρνει στο νου τη λέξη «μίμος»: φορώ το προσωπείο μου και παριστάνω τον άλλο, για να … (μετά από τα αποσιωπητικά έχω τον ευσεβή πόθο να συμπληρώσουν οι κατά τόπους μιμητές την αιτία που μπαίνουν στον κόπο, να κάνουν ότι κάνω).
Όλες οι ανθρωπολογικές περιγραφές μιλούν για τους βασικούς μηχανισμούς μάθησης -τη μίμηση, την ταύτιση και τη συνεργασία- ως τους ακρογωνιαίους λίθους της άτυπης εκπαίδευσης (Scribner & Cole, 1992).
Παράλληλα η θεωρία της κοινωνικής μάθησης υποστηρίζει την εκμάθηση και κτήση του συστήματος αξιών κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, μέσα από μηχανισμούς που στηρίζονται στη μίμηση και στην ταύτιση, αλλά και στην επανάληψη των πράξεων (Wolfgang M., Ferracuti, F., Η υποκουλτούρα της βίας).
Άρα το συμπέρασμα είναι πως τα παιδιά μιμούνται τον κόσμο γύρω τους και επιλέγουν τα πρότυπα με τα οποία θα ταυτιστούν για να εξελιχθούν.
Αλλά…. (να το πάλι το «αλλά») το θέμα μας είναι οι ενήλικες. Η ενέργειά τους για την απόλυτη μίμηση αποσκοπεί στην εκμάθηση ενός συστήματος αξιών;
Αρχικά σκέφτηκα πως μπορεί να είναι κάποια παρανόηση. Μα είναι δυνατόν; Τι μου βρίσκουν και θέλουν να κάνουν τα ίδια;
Έτσι ακολούθησα την τακτική της αγνόησης. Έλα όμως που αυτό, δεν το μιμήθηκαν και δε με αγνόησαν.
Τον αρχικό εκνευρισμό ακολούθησε η οπτική της θλίψης.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που δεν ξέρουν ποιοι είναι, και το χειρότερο δεν μπορούν να υποστηρίξουν την άποψή τους, να χαράξουν το δικό τους μονοπάτι, να αφήσουν τα δικά τους ίχνη.
Λυπάμαι που έχω μιμητές στα σωστά και στα λάθη μου. Να ζητήσω πνευματικά δικαιώματα των ενεργειών μου; Και μόνο σαν διατύπωση αποκτά την αίσθηση του γελοίου.
Οι δάσκαλοι έχουμε την τάση να υψώνουμε το δάχτυλο και να το κουνάμε προς συμμόρφωση των παραβατικών συμπεριφορών. Όχι, είναι ξεπερασμένο. Προς τους υποψήφιους κλώνους μια απλή συμβουλή:
Get a life!
Υ.Γ
Το αύριο θα ξημερώσει. Δεν έχει άλλη επιλογή.
