Τότε στα μικράτα μας.
Κυρίως στην αρχή της εφηβείας και κατά τη διάρκεια αυτής…
Πηγαίναμε σινεμά, να δούμε το έργο.
Δε μας ενδιέφερε να δούμε τις ώρες προβολής. Όση ώρα και να είχε ξεκινήσει η ταινία, εμείς μπαίναμε!
Πολλές φορές, μπαίναμε κατά τη διάρκεια του διαλείμματος. Στο ταμείο που πληρώναμε για το εισιτήριο, στους τότε, συνοικιακούς κινηματογράφους, στις προ Multiplex εποχές, ο εκτελών χρέη ταμεία, που πολλές φορές ήταν ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του κινηματογράφου, δε μας έλεγε τίποτα..
Δε μας έλεγε ας πούμε «αυτό που κάνετε, είναι λάθος!»
Τον άνθρωπο τον ενδιέφερε να κόψει μερικά πάρα πάνω εισιτήρια.
Μπαίναμε λοιπόν, στη σκοτεινή αίθουσα και βλέπαμε το έργο από το σημείο εκείνο και μέχρι τη λήξη. Μετά, περιμέναμε να αρχίσει πάλι η ταινία, στην επόμενη προβολή.
Όταν το έργο έφτανε στο σημείο που είχαμε μπει, λέγαμε, στην παρέα μας, ή από μέσα μας, (αν είχαμε πάει μόνοι), «εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε…»
Κάπως έτσι, χάναμε την ουσία του έργου…
Χρόνια μετά, αφού μεγαλώσαμε καταλάβαμε τι λάθος κάναμε τότε.
Πώς να καταλάβεις την ουσία του έργου, όταν το βλέπεις με απόλυτα λάθος τρόπο;!
Αυτό που καταφέρναμε τότε, ήταν να δούμε το έργο στο «περίπου». Συνήθως μας διέφευγε τελείως το νόημα και βγάζαμε τελείως λάθος συμπεράσματα..
Κάπως έτσι όμως, συνεχίζουν να άγονται και να φέρονται πολλοί άνθρωποι και μετά το πέρας της εφηβείας..
Είναι αυτοί που στις αιτιάσεις για τη νοσηρή συμπεριφορά τους, συνεχώς καταφεύγουν στην «καβάτζα» τους.
Συνήθως η καβάτζα έχει τη μορφή δύσκολων παιδικών χρόνων.
«Εγώ είμαι παιδί χωρισμένων γονιών!», σου λέει αυτός ο τριαντάρης, που έχει σακατέψει την παιδική ψυχή σου με τα νεύρα του και τη γενικότερη τρομοκρατική συμπεριφορά του. Αρχίζει λοιπόν την αφήγηση των δύσκολων παιδικών του χρόνων, με όλες τις λεπτομέρειες…
Τα χρόνια περνάν και «το έργο» επαναλαμβάνεται..
Ο πάρα πάνω τριαντάρης, μεγαλώνει, αλλά το «έργο» παραμένει ίδιο στην πάροδο των δεκαετιών..
Από ένα σημείο και μετά, κάπου εκεί, στην εφηβεία σου, σε άλλη μία «αφήγηση» του «έργου», πιάνεις τον εαυτό σου να λέει από μέσα του «εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε»..
Κάποια στιγμή λοιπόν φεύγεις και κάνεις τη δικιά σου ζωή!
Ζωάρα!
Αυτά που πριν λίγο νόμιζες ως άπιαστα όνειρα, είναι πλέον όχι μόνο κτήμα σου, αλλά ξεπερασμένα! Πας για άλλα!!
Σε κάποια αναλαμπή, βρίσκεσαι πάλι με εκείνον τον άνθρωπο, ο οποίος για άλλη μια φορά, δικαιολογεί την συνεχιζόμενη νοσηρή προς τους γύρω του, συμπεριφορά του με τον ίδιο ακριβώς τρόπο!
«εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε», λες επιτακτικά, από μέσα σου!!
Αρχίζεις και λυπάσαι αυτόν τον άνθρωπο, όπως λυπάσαι για τις «περίπου» κινηματογραφικές προβολές της εφηβείας σου.
Ξέρεις πως, όπως εσύ τότε, θα μπορούσες να είχες απολαύσει τις ταινίες που έβλεπες (πήγαινες που πήγαινες), έτσι και αυτός, θα μπορούσε να απολαύσει τη ζωή του, χωρίς τη μιζέρια του «έργου»..
Περνάν τα χρόνια, μαζί με αυτά και οι δεκαετίες. Πλέον βλέπεις άλλα «έργα». Άλλα όμορφα και άλλα σου προκαλούν εφιάλτες!..
…αλλά τα «βλέπεις»!..
Τα καταλαβαίνεις, τα κατανοείς και εξελίσσεσαι..
Κάποια στιγμή βρίσκεσαι πάλι στον ίδιο χώρο με εκείνον τον άνθρωπο. Πλέον τέσσερα χρόνια πριν τη συμπλήρωση επτά δεκαετιών ύπαρξης του..
Στο πεντάλεπτο, πιάνει το αυτί σου κάτι γνώριμες λέξεις, που διαμορφώνονται από μία γνώριμη φωνή!…
«ξέρεις, όταν ήμουν παιδί, οι γονείς μου χώρισαν… μπλα, μπλα, μπλα….»
Εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε!!!
