από την Μαρία Πέττα.
Συχνά βλέπω γύρω μου ανθρώπους βυθισμένους σ’ έναν δικό τους κόσμο. Γεμάτοι αρνητισμό και συναισθήματα που παρουσιάζονται πίσω από πολλά πρόσωπα.
Συναισθήματα βαριά, που αναγνωρίζονται από τα επίπεδα και τις εκφάνσεις. Συνήθως αρχίζει από λύπη, θλίψη, μελαγχολία και καταλήγει σε απελπισία και ύστερα κατάθλιψη.
Εμφανίζονται μετά από μία δύσκολη κατάσταση που δεν μπόρεσε κάποιος να αντεπεξέλθει ή μια κατάσταση που ίσως και να συνεχίζεται, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα να αλλάξει ή καλύτερα, που πιστεύει, πως δεν έχει τη δύναμη να το κάνει.
Ειδικά αν αφορά κάποιο δικό του πρόσωπο και αδυνατεί να βρει τη λύση. Τότε το καβούκι σφαλίζει και η αίσθηση της ανημποριάς προς όποια αντίδραση και η ανικανότητα να βρεθεί η διέξοδος βυθίζουν.
Ξαφνιάζονται όταν τους πούνε πόσος χρόνος πέρασε, επειδή τα πάντα γύρω τους αρχίζουν ξαφνικά να κινούνται σε αργό ρυθμό.
Μοιάζει να έχει παραλύσει ο χρόνος, μα αυτό που πραγματικά συμβαίνει, είναι πως αυτό που παρέλυσε δεν είναι ο χρόνος, αλλά ο εαυτός. Μπαίνουν σε μία κατάσταση ληθαργίας χωρίς φυσικά να το αντιλαμβάνονται.
Σημαντικό είναι το γεγονός ότι οι άνθρωποι που πάσχουν από κατάθλιψη συνήθως ζούνε σε ένα μονότονο περιβάλλον και ακόμα σημαντικότερο είναι το γεγονός πως συνήθως πιστεύουν ότι η πηγή που προκάλεσε την κατάσταση αυτή, δεν προέρχεται από τον εαυτό αλλά από αγαπημένα πρόσωπα ή καταστάσεις.
Μόνο αν παραδεχτεί και αναγνωρίσει κάποιος την αδυναμία που έχει να χειριστεί τις δυσκολίες υπάρχει η δυνατότητα να κάνει ένα βήμα μπροστά. Να δράσει ώστε να μπορέσει να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες και να αντιδράσει ώστε να βγει από την ανηδονία.
Η ζωή δεν είναι εύκολη για όλους. Διαφορετικά αντιδράμε σε καταστάσεις… Κάποιους τους ρίχνουν και κάποιους τους πεισμώνουν.
Ας βοηθήσουμε λίγο αυτούς που δεν έχουν τη δική μας δύναμη χωρίς να τους κατακρίνουμε. Κανείς δεν επιλέγει μια τέτοια κατάσταση…
Μπορεί να επιλέξει όμως να ξεφύγει από μια τέτοια κατάσταση, φτάνει να βρει ένα χέρι να πιαστεί, ας είναι το δικό μου, το δικό σου…
