από την Μαρία Πέττα.
Διαβάζοντας τόσα όμορφα ρητά για τη σιωπή τελικά την επέλεξα. Η σιωπή μου προς απάντηση σου. Τι ωραία που ακουγόταν!
Η σιωπή είναι χρυσός! Αισθανόμουν ανώτερη όταν την επέλεγα.
Αναρωτιέμαι όμως, αν οι φορές που σιώπησα ήταν ευεργετικές για τη ζωή μου και λέω τη ζωή μου, γιατί το κατακάθι που στοιβαζόταν γι αυτά τα ανείπωτα λόγια, σιγά σιγά έφθειρε τη ψυχολογία μου και είχε αντίκτυπο στη ζωή μου γενικότερα.
Η σιωπή ήταν η λύση ώστε να μην πω πράγματα τα οποία ναι μεν αισθανόμουν – αλλά. Γι αυτό το «αλλά» νικούσε η σιωπή.
Σκεφτόμουν μήπως εκφραστώ με λάθος τρόπο, με αποτέλεσμα να σκορπίσω γύρω μου πόνο και κατά συνέπεια πληγωμένους ανθρώπους.
Φοβόμουν μην παρεκτραπώ λεκτικά και διαλύσω πολύτιμες σχέσεις.
Είναι η σιωπή χρυσός;
Είναι η καλύτερη απάντηση;
Είναι στάση ανωτερότητας;
Ή μήπως τελικά είναι δειλία;
Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν ανακάλυψα πως τελικά υπήρξα δειλή και όχι ανώτερη.
Αν μιλούσα όταν έπρεπε, αν έλεγα αυτά που αισθανόμουν, τότε οι διαπροσωπικές μου σχέσεις δεν θα βασίζονταν στο ψέμα.
Είναι η σιωπή ψέμα; Όχι, μα είναι οι αλήθειες που δεν είπες.
Αυτά που απέκρυψες επιλέγοντας τη σιωπή. Την πιο σίγουρη και ασφαλή λύση, την πιο «σοφή» απάντηση.
Λένε πως η σιωπή κάνει κρότο. Για ποιον όμως;
Ποιος είναι αυτός που ακούει τον κρότο; Μάλλον εσύ που σιώπησες επειδή σείστηκε η ψυχή σου.
Είναι η σιωπή περιφρόνηση; Πιστεύω πως είναι, αλλά ποιον περιφρονείς όταν σιωπάς;
Όταν δεν λες αυτά που θέλεις να πεις; Όταν κρατάς μέσα σου τον θυμό, όταν κρατάς αποστάσεις απ’ την αλήθεια σου;
Η σιωπή είναι χρυσός μόνο αν δεν έχεις κάτι να πεις, αν αισθάνεσαι ότι τα λόγια είναι πλέον περιττά αφού τα έχεις πει ήδη χιλιάδες φορές.
Η σιωπή είναι χρυσός μόνο όταν πρέπει να κρατήσεις μυστικό. Η σιωπή είναι χρυσός μόνο όταν ακούς πράγματα που δεν σε αφορούν αλλά επιλέγεις να μην τα κάνεις χρήση.
