Από την Ειρήνη Φραγκάκη 
Έπαψα να ακούω.
Και που άκουγα τι κατάλαβα;
Έπαψα να μιλάω.
Και που μίλαγα τι έγινε;
Δεν θέλω να βλέπω άλλο τριγύρω μου.
Τόση κατήφεια, τόσο άσκοπες συζητήσεις πάνω στα ίδια και τα ίδια.
Αναμασάμε τις λέξεις λες και θα χορτάσουμε την «πείνα» μας από δαύτες.
Λες και αναπηδά σα μανιασμένο αγρίμι, ο φθόνος που ξεθάβεται κάθε φορά κάτω από τις χρυσοκρυμμένες συνειδήσεις, μέσα από τις ακριβοθώρητες πράξεις του φαίνεσθε.
Κουράστηκα.
Είμαι στο τελευταίο σκαλοπάτι πριν διαλύσω τα πάντα.
Πριν ανακατέψω όλη την παράξενη λογική τους και εξαφανιστώ από τα γνωστά λημέρια του νου.
Δεν ξέρω κατά που πέφτει εκείνη η αχνή κουρτίνα η οποία αντικαθιστά την λογική με την τρέλα, μα είμαι σίγουρη ότι η γραμμή ανάμεσά τους είναι κάπου εκεί. Είναι κάπου εδώ κοντά.
Όπου κι αν κοιτάξω πια, κάθε φορά που θ’ αντικρύσω κάτι που δεν μ’ αρέσει, που μου χαλάει την αισθητική του νου μου, όλο και περισσότερο τραβιέται εκείνη η κουρτίνα στο πλάι.
Δεν ξέρω πραγματικά αν θα εγκατασταθώ σ’ εκείνο τοπίο της τρέλας άνευ όρων και ορίων, μα αυτό που αναφέρεται ως λογική δεν με καλύπτει πια.
Ναι. Αυτό που ανακαλύπτω καθημερινά είναι ότι η λογική κουβαλάει τρέλα και η τρέλα έχει τη δική της επαναστατική… “λογική”.
Γι αυτό θα φύγω.
Γι αυτόν τον λόγο θα ανασύρω κάθε ξεχασμένο, παρατημένο όνειρο από μέσα μου, θα τα βάλω στη βαλίτσα της ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ λογικής τρέλας και θα σας αποχαιρετήσω.
Άλλωστε… ποτέ δεν χώρεσα στον κόσμο σας.
Πάντα σας… στένευε ο δικός μου.
