Του Φώτη Καλιαμπάκου.
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Το Carnegie Hall σε συνεργασία με το Δήμο της Νέας Υόρκης οργανώνει κάποιες μέρες το χρόνο εκδηλώσεις για μικρά παιδιά.
Η μύηση στο μαγικό κόσμο της μουσικής γίνεται σε πολύ υψηλό επίπεδο με πολλαπλές δραστηριότητες στο χώρου του, σχετικά νέου, Resnick EducationWing και είναι δωρεάν για τα παιδιά μικρής ηλικίας και τους γονείς τους, με σειρά προτεραιότητας την ημέρα της εκδηλώσεις, με το κοινό συνήθως να κατακλύζει τις αίθουσες και να εξαντλεί τις χωρητικότητες του κτιρίου, με αποτέλεσμα καμιά φορά να μην μπορούν όλοι οι ενδιαφερόμενοι να εισέλθουν.
Αυτό συνέβη στην πρώτη από τις «Spring Family Days -The World of Classical Music» την Κυριακή 26 Μαρτίου, ενώ το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε η κατάσταση ήταν πολύ καλύτερη, αφού οι εκδηλώσεις διαρκούσαν πολύ περισσότερο.
Τους μικρούς μουσικόφιλους υποδέχονταν στην πρώτη αίθουσα, όπου οι γονείς καλούνται να αφήσουν και τα καρότσια, μια άρπα και ένα κλαρινέτο, εν μέσω φωτογραφιών μεγάλων καλλιτεχνών του παρελθόντος από την οποία δεν θα μπορούσε να λείπει και η Μαρία Κάλλας.
Οι νεαροί μουσικοί επικοινωνούσαν με τα παιδιά, ενώ τα άφηναν διακριτικά, όταν σε έπαιζαν, να περιεργαστούν και την άρπα. Από το χώρο της υποδοχής μπορούσε κανείς μέσω της ταράτσας του 9ου ορόφου με την όμορφη, τυπική για τη Νέα Υόρκη, θέα στα γειτονικά κτίρια, τους γύρω δρόμους και εν μέρει το Σέντραλ Παρκ, να περάσει στις υπόλοιπες ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες και στους τρεις ψηλότερους ορόφους, χωρίς να είναι απαραίτητο να τηρηθεί κάποια σειρά.
Μια πρώτη εμπειρία για τους μικρούς επισκέπτες ήταν η δυνατότητά τους να κατασκευάσουν κάποια αυτοσχέδια μουσικά όργανα με απλά καθημερινά υλικά, όπως χαρτί, πλαστικό κτλ. Στη διπλανή αίθουσα μια ορχήστρα έπαιζε διάφορα γνωστά κλασσικά και μη έργα εν μέρει με τέτοια όργανα, π.χ. ένα μεγάλο ξυλόφωνο με τάβλες.
Η έμφαση δίνονταν στη συμμετοχή των παιδιών, που καλούνταν μεταξύ άλλων να τραγουδήσουν, να κρατήσουν το ρυθμό, να μαντέψουν για ποιον μιλάει κάθε φορά ο μαέστρος.
Στο πιο πάνω όροφο σε ειδικά δωμάτια για πρόβες αυτή η πρόσκληση για συμμετοχή και γνωριμία αφορούσε αυτή τη φορά κανονικά όργανα.
Οι μικροί επισκέπτες εισέρχονταν ανά πολύ μικρές ομάδες στις αίθουσες με τα γκρουπ των οργάνων, άκουγαν τους μουσικούς να παίζουν αλλά και να μιλάνε για αυτά, μπορούσαν να τα αγγίξουν και να παίξουν σε αυτά. Στην αίθουσα με τα έγχορδα εκτός από το βιολί και τη βιόλα, πολύ δημοφιλές μεταξύ των παιδιών αποδείχτηκε ένα πολύ διάσημο έγχορδο, που δεν μας έρχεται άμεσα στο μυαλό ως τέτοιο, το πιάνο, το οποίο μάλλον επίτηδες δεν είχε κάποιον να παίζει, ώστε να δοθεί αυτή η δυνατότητα στα παιδιά να περιεργαστούν του πανάκριβο Steinway.
Σε άλλη αίθουσα πάντως το πιάνο ήταν στο επίκεντρο με μια πιανίστα να επικοινωνεί με τα παιδιά.
Στη μεγαλύτερη αίθουσα της πτέρυγας Resnick, όπου συνήθως γίνονται οι εκδηλώσεις για το κοινό, με συνοδεία μικρής ορχήστρας, τα παιδιά καλούνταν να κινηθούν ή και να χορέψουν στους ρυθμούς της μουσικής με την καθοδήγηση ειδικών.
Πολύ δημοφιλής, χάρη στον όμορφο τρόπο παρουσίασης, και η αίθουσα η οποία ήταν αφιερωμένη στην όπερα. Νεαροί τραγουδιστές με συνοδεία πιάνου ερμήνευαν γνωστές άριες εξηγώντας παράλληλα στα παιδιά όχι μόνο το περιεχόμενό τους και την πλοκή της όπερας από την οποία προέρχονταν, αλλά κυρίως τα συναισθήματα.
Στη διάσημη όπερα «Γέλα Παλιάτσο» για παράδειγμα, το πώς ένας κλόουν υποφέρει και κλαίει ενώ είναι αναγκασμένος να γελάει. Στα παιδιά μοιράζονταν λουλούδια και καλούνταν και εδώ να συμμετέχουν ή και να ζητήσουν από τους τραγουδιστές να αυτοσχεδιάσουν προσπαθώντας να εκφράσουν τα συναισθήματα που εκείνα ήθελαν. Πολύ δημοφιλές ασφαλώς και το διάσημο ντουέτο του Παπαγκένο και της Παπαγκένα από το «Μαγικό Αυλό» του Μότσαρτ.
Ολες οι αίθουσες ήταν γεμάτες χαρούμενα και γελαστά παιδικά πρόσωπα κάθε ηλικίας (και μικρότερα από την ηλικία των 2 ή 3 ετών που ενδεικτικά αναφέρονταν), ενώ μία αίθουσα περιείχε και ακόμα έκπληξη-κορύφωση της μουσικής εμπειρίας μικρών φίλων της μουσικής αλλά και των γονιών τους, αφού σε αυτή μπροστά σε μια μικρή ορχήστρα που έπαιζε αποσπάσματα είτε από την Εισαγωγή στην όπερα «Ο Κουρέας της Σεβίλλης» του Ροσίνι είτε από την τελευταία Συμφωνία (Αρ. 41, «του Διός») του Μότσαρτ τα παιδία καλούνταν να πάρουν στα χέρια τους τη μπαγκέτα και να τη διευθύνουν!
Οι γονείς καλούνται να προσφέρουν σε πρώτη ευκαιρία αυτή την πραγματικά υψηλού επιπέδου, και οργανωμένη ασφαλώς από ειδικούς παιδαγωγούς και μουσικούς, πρώτη επαφή με τη μουσική, με την επόμενη ευκαιρία να είναι το Φθινόπωρο, καθώς πια η σεζόν στο Carnegie Hall βαίνει προς το τέλος της.
