από την Μάρθα Πατλακουτζα
«Το τρένο που περιμένω δε θα έρθει ποτέ. Αλλά θέλω να έχω τη χαρά να το περιμένω. Την ηδονή της προσμονής», λέει η Μάγδα, η ηρωίδα του καινούριου βιβλίου της κυρίας Αλκυόνης Παπαδάκη.
Το Σάββατο στις 8 του Απρίλη, είχα την αληθινή τιμή να συμμετέχω στην παρουσίαση του συγγραφικού της έργου στην Κρύα Βρύση, που οργάνωσε η Θεοδώρα Τζιότζιου (ιδιοκτήτρια του Βιβλιοπωλείου Αλφαβητάρι) σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Καλέντη.
Το βιβλίο «Μια ατέλειωτη φυγή» είναι ένα βιβλίο, που στην ουσία σε βάζει να τακτοποιήσεις τις σκέψεις σου, να τις πακετάρεις και να επιλέξεις ποιες θα πάρεις μαζί σου διαβάζοντας τις σελίδες του. Και μόλις το ταξίδι ξεκινήσει… αποκλείεται να το αφήσεις από τα χέρια σου.
Είναι ένα μυθιστόρημα σπονδυλωτό, στο οποίο κάνουν την εμφάνισή τους μια σειρά από ιστορίες με πρωταγωνιστές ήρωες καθημερινούς, αλλά ταυτόχρονα ξεχωριστούς. Αληθινούς. Κάθε ήρωας είναι τόσο διαφορετικός, όσο και το φορτίο που κουβαλάει στην ψυχή του.
Σε όλα τα βιβλία της κυριαρχεί η υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη.
Η γραφή της κυρίας Παπαδάκη ξεχωρίζει για τον ποιητικό ρεαλισμό, χωρίς εξάρσεις αλλά και με πειραχτική διάθεση, που κάποιες φορές μπορεί να γίνει καυστική, αυτοσαρκαστική. Γνωρίζει καλά τα τερτίπια της ψυχής, τα μονοπάτια και τα σταυροδρόμια της.
Όλοι οι αναγνώστες της κυρίας Παπαδάκη, ποτέ δεν την προσφωνούν με το επίθετό της. Και όχι από έλλειψη σεβασμού. Απλά για όσους διαβάζουμε φανατικά τα βιβλία της είναι ο δικός μας άνθρωπος, είναι η Αλκυόνη μας. Έτσι απλά.
«Πάμε να διαβάσουμε Αλκυόνη για να έρθει η ψυχή μας στα ίσα της» λέμε και η δύναμη της δικής της ψυχής, δίνει ελπίδα στο δικό μας παρόν.
Με το χέρι στην καρδιά θυμάμαι να έχω περάσει δύσκολα βραδιά, με αρκετά ποτήρια κρασί και αναστεναγμούς που βάστηξαν ως το ξημέρωμα. Και όταν το βιβλίο τελείωνε, η λύτρωση, η κάθαρση της ψυχής ήταν τα δικά της λόγια χαραγμένα μέσα μου.
«Αλκυόνη αν ξανάρχιζες τη ζωή από την αρχή, θα έκανες τα ίδια λάθη;»
«Ναι! Σίγουρα ναι!» αποκρίθηκε με χαμόγελο και το πρόσωπό της φωτίστηκε. Η δύναμη και το πείσμα της ήταν εκεί, άγρυπνοι φρουροί της ψυχής της.
Υστερόγραφο Πρώτο
«Αυτό που ήξερα και ήμουν βέβαιη ήταν η βαθύτερη ανάγκη μιας φυγής. Πάντα ήθελα να φεύγω. Να πετάει η ψυχή μου σαν τα πουλιά. Να νιώθω τη γλύκα μιας ατέλειωτης φυγής. Όχι να φεύγω γι’ άλλους τόπους. Από την ίδια μου τη ζωή να φεύγω».
Υστερόγραφο Δεύτερο
Αλκυόνη Παπαδάκη σε ευχαριστώ που σε γνώρισα.
