…και ελληνικής οικογένειας..
Μεγάλη Εβδομάδα και αρχίζουμε να μαζευόμαστε.
Οι συνήθεις ύποπτοι, τότε στα χρόνια της προεφηβείας και εφηβείας..
Οι μέρες εκείνες, γεμάτες κλαρίνα, θείους, θείες, παιδιά, ξαδέλφια, με κορύφωση το Πάσχα και τον φουκαρά τον οβελία!..
Τότε ήταν που όλοι οι… καταπιεσμένοι, άγιοι άνθρωποι, ύστερα από τη νηστεία της Σαρακοστής, έπεφταν με δέκα μασέλες, πάνω στα κρέατα, τα τζατζίκια, τις πατάτες, τα λουκάνικα και τα διάφορα μπινελίκια.
Πάντα με τη συνοδεία μουσικής υπόκρουσης, κλαρίνων (στην καλύτερη περίπτωση), έως παρακμιακά κοπροσκυλάδικα!..
Ζαλάδα!..
Οι «μικροί», οι έφηβοι, στις περισσότερες περιπτώσεις, απλά περιμέναμε να περάσει όλο αυτό.
Όλο αυτό, με το Σόϊ ακροβολισμένο, να μας την έχει από παντού στημένη.
Ο κάθε παπάρας θείος, θεία και λοιποί τριτοτέταροπέμπτοι συγγενείς, να… «ενδιαφέρονται» για την πρόοδο σου, προσπαθώντας, με αυτό τον τρόπο, να βρουν το ρόλο τους μέσα σε όλο αυτό..
Αυτό το …. Πάσχα Ελλήνων..
Εμείς, οι «μικροί», τους παρατηρούσαμε με, σχεδόν, οίκτο.
Οίκτο, γιατί αντιλαμβανόμασταν τα αδιέξοδα τους. Την υποκρισία τους. Την προσπάθεια ορισμένων, να διατηρήσουν τα προσχήματα.
Ένας, δύο αγαπημένοι συγγενείς, δε φτούραγαν για να μας αποζημιώσουν, για την αποστροφή που νιώθαμε, εμείς τα «παιδιά».
«Ρε, λες να τρώνε και να πίνουν τόσο, ανήμερα Πάσχα, για να έχουν το στόμα τους μπουκωμένο και άρα απασχολημένο, να μην το ανοίξουν και βγουν τα τσεκούρια;!», είπε μια φορά ο Πέτρος και σκάσαμε στα γέλια!..
Υπέβοσκε όμως μέσα μας ο φόβος πως αυτό που βλέπαμε και βιώναμε, εκείνες τις μέρες, ήταν εικόνα από το μέλλον μας.
Κατά βάθος φοβόμασταν, πως όταν μεγαλώναμε, θα γινόμασταν και εμείς έτσι!..
Κάπως έτσι, περιμέναμε, οι περισσότεροι, να περάσουν οι μέρες και να γυρίσουμε πίσω..
Πίσω, σε αυτά που ξέραμε.
Αλλά, κυρίως, πίσω στα όνειρα μας. Να μεγαλώσουμε και να απαλλαγούμε από την «υποχρέωση» να ακολουθούμε τους γονείς μας στην…. «ακολουθία» του Ελλήνων Πάσχα..
Μεγαλώσαμε, κάναμε ότι κάναμε, σωστά ή λάθος, ψαχτήκαμε με «άλλα» Πάσχα και κάποτε μας αποκαλύφθηκε η μεγάλη αλήθεια!
Πολλές φορές, η απάντηση είναι τόσο εκκωφαντική και τόσο προφανής, που ούτε την ακούμε, αλλά ούτε και τη βλέπουμε!
Το Πάσχα, είναι μέσα μας!
Η Ανάσταση είναι εντός μας! Όπως και η Σταύρωση και τα Μαρτύρια!
Είναι ο τρόπος, μέσα από τον οποίο μαθαίνουμε να εκτιμούμε κα να κατανοούμε τις χαρές της ζωής.
Πάνω απ’ όλα, Ανάσταση είναι, να μάθουμε και κυρίως, να αποφασίσουμε, να Αναστήσουμε τον εαυτό μας!
Να μην ανεχόμαστε αυτά και αυτούς που μας ενοχλούν.
Κυρίως δε, αυτούς, που προσπαθούν να επιβεβαιωθούν, μέσα από εμάς.
Όπως τότε στην εφηβεία μας..
Καλό Πάσχα λοιπόν.
Πάσχα Ελλήνων και Ελληνικής οικογένειας.
Αλλά, με την οικογένεια, που ΕΜΕΙΣ έχουμε επιλέξει, μέσα στην οποία χωράνε όλοι και κυρίως οι φίλοι μας!
Αυτοί που πράγματι μας αγαπούν, χαίρονται με την πρόοδο μας και χαιρόμαστε με τη δική τους..
Καλή Ανάσταση εντός μας!
