από την Κέλλυ Βουράνη.
Μεγάλη Εβδομάδα. Ιερότητα και κατάνυξη.
Οι χριστιανοί ακολουθούν τα βήματα του Νυμφίου, του Υιού του Θεού. Ο Αμνός του Θεού θυσιάζεται για να δείξει σε όλους μας ότι δεν μπορούμε να μιλούμε για αγάπη, αν δεν ξέρουμε τι πάει να πει θυσία. Ενσαρκώνεται, σηκώνει στους ώμους του τις αμαρτίες μας. Βιώνει το μαρτύριο του εξευτελισμού, της αχαριστίας και της αλαζονείας από αυτούς που θεωρούν τον εαυτό τους ανώτερο των συνάνθρωπων τους. Είναι η εικόνα εκείνων που βασανίζονται καθημερινά στον πλανήτη μας από απάνθρωπους. Είναι Εκείνος που κατηγορείται γιατί αποδέχτηκε την ειλικρινή μετάνοια της αμαρτωλής, εκείνος που κάθε του πράξη φωτίζεται από την καλοσύνη και το δίκαιο. Σταυρώνεται ενώ βοηθά, συμπαραστέκεται, στηρίζει, γιατρεύει. Τα αγκάθια στο στεφάνι του δε φτάνουν για να φανερωθεί η άκαρπη από αρετές ανθρωπινή ψυχή.
Για τριάκοντα αργύρια η πλανημένη ψυχή προδίδει την Αγάπη, πιστεύοντας πως αυτά είναι η σωτηρία της. Επιλέγει το σύντομο δρόμο, τον ακοπίαστο, τον χωρίς ενδοσκόπηση, κυνηγώντας χίμαιρες ευτυχίας. Ακόμα και τώρα με τη νηστεία απομακρύνει τη μη πρέπουσα τροφή, νομίζοντας πως έτσι εξαγνίζεται από τα πάθη της. Το σώμα στερείται αλλά στο πνεύμα και στην ψυχή παραμένει άσβεστο το υπέρμετρο Εγώ. Συμπονετικό επιλεκτικά, ηθικό επιφανειακά για την εξυπηρέτηση ενός πρέπει, θεωρώντας πως έχει εκπληρώσει το χρέος του προς την ανθρωπότητα.
Το χρέος όμως βρίσκεται στην αληθινή ηθική, η οποία αποκαλείται σεβασμός προς τη ζωή με όποια μορφή και αν έχει αυτή. Τα πλάσματα του κόσμου μας, ενός κόσμου που δεν υπήρξαμε δημιουργοί του στέκουν περιφρονημένα και αδύναμα μπροστά στον άνθρωπο, βορά των υλιστικών ορέξεών του. Τον άνθρωπο που αναρωτιέται τι κάνει λάθος και δεν είναι ευτυχισμένος. Η απάντηση έρχεται από το Θεάνθρωπο. Είμαστε δυστυχισμένοι γιατί ξεχάσαμε την Αγάπη. Ξεχάσαμε να νιώθουμε το μεγαλείο της Φύσης που μας περιβάλλει. Ξεχάσαμε την πραγματική σχέση με τη Ζωή, αφού προκαλούμε πόνο συνειδητά και με αδιαφορία, καταπατώντας τη Χάρτα των Δικαιωμάτων που εμείς οι ίδιοι θεσπίσαμε. «Σταυρώνουμε» και σταυρωνόμαστε» αναζητώντας τη χαμένη ηθική μας.
Η Λύτρωση ωστόσο είναι πολύ κοντά για την ανθρωπότητα. Βρίσκεται στα λόγια του βραβευμένου το 1952 με Νόμπελ Ειρήνης, γιατρού, φιλόσοφου, θεολόγου και μουσικολόγου Άλμπερτ Σβάιτσερ στο βιβλίο του «Η ζωή μου και η σκέψις μου». Μέσα σε αυτό αποτυπώνεται η φιλοσοφία του περί “σεβασμού της ζωής” (“Ehrfurcht vor dem Leben”).
« ..Το μεγάλο κενό της ηθικής μέχρι σήμερα ήταν ότι νόμιζε (ο άνθρωπος) πως είχε να κάνει με τις σχέσεις του ανθρώπου με τους ανθρώπους, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για τη στάση του ανθρώπου έναντι του σύμπαντος και κάθε ύπαρξης που βρίσκεται κοντά του. Τότε μόνο είναι ο άνθρωπος ηθικός, όταν η ζωή αυτή καθ′ εαυτή, όπως η ζωή του φυτού, του ζώου και των ανθρώπων, είναι για αυτόν ιερή και όταν προσπαθεί, μέσα στις δυνατότητές του, να βοηθήσει κάθε ζωή που κινδυνεύει. ..»
Ας μην αναρωτιόμαστε άλλο πια. Η θέαση του Όλου θα μας οδηγήσει στην Ανάσταση που βαθιά επιθυμούμε..
