Δεν θα ξεκινήσω με καμμία δακρύβρεχτη ιστορία για να σας πω πως πήρα τα κιλά μου.
Δεν έχω κανένα σκοπό να σας συγκινήσω.
Να σας εξηγήσω και να σας πω θέλω.
Λοιπόν! Μαζευτειτε, ανοίχτε τα μυαλά, και τις καρδιές σας, και διαβάστε.
Είχα δοκιμάσει πολλούς τρόπους, απίστευτες δίαιτες, εξαντλητική πείνα, αρκετή άσκηση.
Το μυαλό μου και η λιχουδιές μου, δεν μπορούσε να υπακούσει στη θέλησή μου.
Σκεφτόμουν πως ίσως δεν το ήθελα πολύ.
Μπορεί.
Κι έτσι, το άφησα.
Όσο το αφήνεις, αφήνεσαι.
Και το “100” γίνεται για πλάκα “122”.
Τόσο εύκολα, που δεν το λες ούτε στον εαυτό σου, για να μην τρελλαθείς.
Ο άντρας της ζωής μου, ο Γιώργος μου, με βρήκε και με γνώρισε στα 122 κιλά.
Εγώ φυσικά, του είχα πει 100. Χρόνια δεν κρύβω, ε, έκρυψα κιλα!
Το τι άκουγε για μένα, από αλλες, ενδιαφερόμενες και μη, δε λέγεται. “Χοντρή, Τέρας, και κτήνος,” είναι μερικά από τα κοσμητικά επίθετα που μου απέδωσαν μερικες “φίλες” μου…
Αλλά σαν καλός Άντρας που είναι, και όλα μου τα λεγε, και ακόμη πιο τρυφερός μαζί μου γινόταν.
Πριν τον γνωρίσω, είχα αρχίσει να ψαχνομαι για βαριατρική επέμβαση.
Έτσι, γενικά. Να ψάχνω τα είδη, επιπλοκές, συγκρίσεις αποτελεσμάτων και μαρτυρίες.
(Όποιος πιστεύει πως το χειρουργείο είναι η εύκολη λύση, κι ότι εμείς που καταφύγαμε σε αυτό είμαστε φυγόπονοι, να σταματήσει να διαβάζει τώρα, γιατί δεν έχει ιδέα περί τίνος πρόκειται.)
Κάποια στιγμή, όταν σε μία από τις βόλτες μας με τον Γιώργο, λαχάνιασα στα 100 μέτρα ίσιωμα, του το είπα πως ενδιαφέρομαι καιρο και ψαχνομαι για κάτι τέτοιο.
Με φίλησε, με αγκάλιασε σφιχτά που αποφάσισα να κάνω κάτι δραστικό, για μένα.
Κι έτσι, άρχισε να το ψάχνει πρώτος!
Να ρωτάει άτομα που έχουν κάνει χειρουργεία, να ρωτάει για γιατρούς, για νοσοκομεία για εξετάσεις… Για όλα!
Θαυμασα την πράξη του, κι έτσι ξεκίνησα ακόμη πιο ζεστά κι εγώ!
Πήγα για να πάρω την γνωμάτευση της νοσογονου παχυσαρκιας, γιατί αυτό ήμουν, από τον κο Μάργαρη Ηλία, στο νοσοκομείο Γεννηματάς. Είχα ακούσει τα καλύτερα για εκείνον, κι έτσι πήγα κι αποφασίσαμε μαζί ποια επέμβαση μου ταιριάζει.
Έκανα ολες τις εξετάσεις , σπειρομετρηση, τριπλεξ καρδιάς, και γαστροσκοπηση και τα κατέθεσα στην επιτροπή του ΚΕΣΥ.
Μετά από κάνα μήνα, βγήκε η απόφαση πως εγκρίνεται η επεμβαση μου χωρίς κάποιο κόστος από μένα.
Να σημειώσω πως η παχυσαρκία θεωρείται νόσος, και εκείνοι που νοσούν, δικαιούνται επέμβαση, όπως κάθε άλλος για ο,τι άλλο.
Περίμενα την πολυπόθητη ημερομηνία να φτάσει για την επέμβαση, αλλά στο συγκεκριμένο νοσοκομείο προέκυπταν διαρκώς θέματα, τα οποία βέβαια στην πορεία μπορεί να λύθηκαν.
Εγώ που περίμενα ένα επτάμηνο ομως, ήμουν στα καγκελα. Μασαγα τα σίδερα.
Εκει φάνηκε ο σύντροφός μου.
Που μου τόνιζε καθε μέρα πως αφού το αποφάσισα και το θέλω, θα γίνει. Κι όχι μόνο θα γίνει, αλλά και θα τα καταφέρω. Και να μου τα λέει αυτά, όταν εγώ ημουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, και μόνο πίστη δεν είχα σε μένα.
Απευθύνθηκα σε έναν άλλο επιστήμονα, τον Ευάγγελο Μενενάκο. Έκανε μία πανεπιστημιακή έρευνα για αυτές τις επεμβάσεις και ζήτησα να συμμετέχω.
Με δέχτηκε!
Πήγα στο γραφείο του στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο.
Συμφώνησε να μου την κάνει εκείνος την επέμβαση, και 30 Νοεμβρίου του 2016, με ετοίμαζαν για χειρουργείο.
Γαστρικό Μανίκι. Λαπαροσκοπική επέμβαση, που αφαιρεί το σάκο του στομάχου κι αφήνει το υπόλοιπο στη θέση του για να χωράει και να χωνεύει μικρές ποσότητες. Google it!
Δεν θα σας πω ότι λόγω πάχους, οι ερμες οι νοσηλεύτριες, δεινοπαθησαν να βρουν φλέβα για τους ορούς, κι ότι μου άλλαξαν 4 φορές την πεταλούδα γιατί σπάγαν οι φλέβες.
Δε θα σας πω για τον αναισθησιολογο που έψαχνε από που να βάλει την νάρκωση για να μη σπάσει κι αλλη.
Θα σας πω για το τεράστιο χαμόγελο που είχα εγώ στο χειρουργείο , σε όλους, στους γιατρούς, στους ειδικευομενους, στις νοσηλεύτριες, αλλά και στον γιατρο μου, που γνώρισα τα μάτια του κι ας φορούσε μάσκα.
Ο Γιώργος μου; Εξετάσεις εγώ; Εκεί αυτός.
Αποτελέσματα εξετάσεων να πάρω; Εκεί ο Γιώργος.
Εισαγωγή εγώ; Εκει μέχρι να με πάρουν εκείνος.
Βγήκα από το χειρουργειο; Εκείνον πρωτοείδα!
Εκεί! Πλάι μου, να με καθησυχάζει και να μου φιλάει τις σπασμένες μου φλέβες.
Πριν την νάρκωση είχα ήδη ναρκωθει από ευτυχία, γιατι ήξερα πως θα σωθώ.
Δεν ήταν πέντε, δεν ήταν δέκα. Ήταν 50 κιλα που έπρεπε να πετάξω σχετικά σύντομα από πάνω μου, γιατί θα είχα λοιπά συνοδά νοσήματα άμεσα: υπνικη άπνοια, προβλήματα στις αρθρώσεις και στη μεση, κι ουτω καθεξής.
Ξεφορτωθηκα τα πρώτα 30 μέσα σε 5 μήνες.
ΟΧΙ ΕΥΚΟΛΑ.
Το νερό που πίνω το νιώθω ακόμη σαν μολύβι να κατεβαίνει τον οισοφάγο μου.
Τρεις με τέσσερις μπουκιες φαγητό και τελείωσες. ΔΕΝ χωράει άλλο.
Δεν θα σας πω τι έτρωγα μετά το χειρουργείο κλπ. Αυτές είναι οδηγίες που δίνει ο κάθε χειρουργός ξεχωριστά ανά επέμβαση και περίπτωση.
Αλλού θα εστιάσω.
Έχω ξεχάσει τι γευση έχουν τα τηγανητά και δε με νοιάζει. Έχω ξεχάσει πως μυρίζουν τα μακαρόνια και δε με νοιάζει.
Γλυκά δεν αγγίζω και σκασιλα μου.
Όχι μόνο επειδή δεν κάνει.
Γιατί έτσι κι αλλιώς πρέπει να προσέχουμε, αλλά γιατί δε μου έρχεται!
Αλλά λες και με το που βγήκε το περίσσιο στομάχι, βγήκαν και οι λιχουδιές, οι λαιμαργίες, οι γουρουνιές.
Εδώ έρχεται και κουμπώνει η δουλειά που είχα κάνει με τον λατρεμένο μου life coach, Λευτέρη Κατσιμάνη, για τους λόγους που είχα παχύνει. Τους έλυσα, βρήκα το θέμα, το τσάκισα και μετά μπήκα για την επέμβαση.
Αυτά τα ολίγα από μένα, εδώ θα μαστε να με βλέπετε να ξεφορτωνομαι και τα άλλα 20, και με τα χιλιαδες ευχαριστώ μου στον Ευάγγελο Μενενάκο κι όλο το προσωπικό του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου.
Και τον Λευτέρη Κατσιμάνη, που με στρίμωξε ας πουμε, να πετάξω όλα τα σκουπίδια που είχα μέσα μου.
Και τον Γιώργο μου, τον βράχο και το στήριγμα μου, που έμεινε από τα 122, και με καμαρώνει που καμαρώνομαι στον καθρέφτη. Με χαίρεται που περπατάω τρέχω, κάθομαι άνετα.
Κι εσάς σας ευχαριστώ.
Που χαρήκατε, που μου δώσατε συγχαρητήρια, που μπηκατε στον κόπο για ένα “μπράβο”
Να στε καλά και γεροί! Κι όσοι έχετε θέμα, ΤΡΕΞΤΕ. Υπαρχει σωζμος!
