«Ήσουν καλό παιδί εσύ! Πως άλλαξες έτσι ξαφνικά;..»
Καλός… μαλάκας ήσουν.
Σερνόσουν πίσω από τις δικές τους ανάγκες, εκλιπαρώντας για λίγη αποδοχή.
Για λίγη αληθινή αγάπη..
Ξύπναγες, ανέπνεες, λειτουργούσες, κοιμόσουν και ονειρευόσουν, σύμφωνα με τις ενοχές που σου είχανε φορτώσει.
Δεν είχες δικά σου όνειρα.
Τα «δικά σου» όνειρα, ήταν τα δικά τους.
Υπήρχες μόνο και μόνο για να μπορέσεις κάποτε να σας ξεπληρώσεις το κακό που τους έκανε ο ερχομός σου…
Η υπακοή σου στις επιθυμίες τους, ήταν απόλυτη!
Υπήρξες ο αποδέκτης όλως των νοσηρών τους καταστάσεων.
Εξομολογητής αυτής, που υποτίθεται θα έπρεπε να σε προστατεύει.
Αντί για αυτό σε φόρτωνε με όλη την αρρώστια του μυαλού της, μιλώντας σου για το κέρατο που έτρωγε (μάνα να σου πετύχει..)
Ο άλλος, το…. «πρότυπο», σε έπαιρνε μαζί του ως ξεκάρφωμα για τις γκόμενες. Σε σφαλιάριζε όταν τον έκοβες από κανά χαμούρεμα και σε φόρτωνε και με άλλες ενοχές.
Υπήρξες για πολλά χρόνια, ο σάκος του μποξ και για τους δυο τους.
Δεχόσουν όλα τα χτυπήματα τους.
«για εσένα έχουμε γίνει θυσία», «για εσένα μένουμε παντρεμένοι», «όσα χρόνια υπάρχεις, τόσα χρόνια μας χρωστάς» και κάπως έτσι και με άλλα πολλά, δικαιολογούσαν την αχρηστία τους και τη φόρτωναν σε εσένα, διατηρώντας μια άκρως νοσηρή οικογενειακή κατάσταση..
Κάπου στην εφηβεία σου, εκείνη η Αγία, η αγαπημένη σου γιαγιά, σε βοήθησε να αντιδράσεις. Σου έδωσε διέξοδο.
«Φύγε», σου είπε!
«Περίμενε να πας στρατό και μετά φύγε μακριά τους! Είναι και οι δύο άρρωστοι.»
Έτσι έκανες λοιπόν. Ερασιτεχνικά στην αρχή, με πολλά πισωγυρίσματα, καλύτερα στη συνέχεια.
Είχες μαζέψει όμως μέσα σου πολύ θυμό!
Πάρα πολύ!..
Αυτοκαταστροφικός μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο.
Πέρναγαν τα χρόνια και εσύ κράταγες αποστάσεις, αλλά το αίμα νερό δε γίνεται, σου λένε αυτοί που τα ξέρουν όλα και κουνάν το δάκτυλο πολύ εύκολα..
Μέχρι που στα 45 σου, έφτασες ένα βήμα μετά το θάνατο!
Όχι «πριν», μετά!
«Ο θυμός είναι ένα δηλητήριο που το πίνουμε εμείς και περιμένουμε να δηλητηριαστεί ο άλλος», λένε.
Πολύ σωστά το λένε..
Εκεί λοιπόν, είπες το οριστικό τέρμα!
Μακριά από όλα τα νοσηρά ανθρωπάκια, που σου προκαλούν το θυμό.
Μακριά από αυτούς που τόσες δεκαετίες σε πάτησαν, μόνο και μόνο γιατί είναι δειλοί!..
Μακριά από όλους αυτούς που με τα είπα – ξείπα τους σε έπιασαν μαλάκα..
Μακριά από αυτούς που τους έδινες το χέρι και σου τρώγαν μέχρι τον ώμο.
Αυτοί που δεν εκτίμησαν αυτά που τους έδινες.
Αυτοί που σου ζήτησαν και τα ρέστα!..
Δεν άλλαξες λοιπόν!
Απλά, πολύ απλά, έκανες το πρώτο και σημαντικότερο βήμα προς τη θεραπεία σου!
Έκανες αυτό που έπρεπε να είχες κάνει εδώ και δεκαετίες.
Φροντίζεις το μοναδικό άτομο που έχεις.
Τον εαυτό σου..
