από την Μαρία Πέττα.

Βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου κι αναγνωρίζω την κατάθλιψη στα μάτια τους. Με δυσκολία και εντελώς μηχανικά, αρπάζουν εκείνες τις μοναδικές ευκαιρίες που μπορούν να τους κάνουν χαρούμενους πριν βυθιστούν και πάλι στη μονοτονία της ζωής τους.

Έχουν μάθει να κρύβονται πίσω απ’ τους τοίχους των σπιτιών τους, πίσω απ’ τα προβλήματα.

Έχουν μάθει να τρέχουν. Να τρέχουν για να προλάβουν. Να προλάβουν…

Η ουσία της ζωής μοιάζει χαμένη.

Τρέχουν για τα ανούσια κι αφήνουν πίσω την ουσία.
Αλυσοδένουν τη ζωή με τα πρέπει και δεν απολαμβάνουν ούτε καν τις αμαρτίες τους.
Η χαρά, το γέλιο και η ξεγνοιασιά μοιάζουν με απόηχους ενός χρόνου που πέρασε. Κι ο χρόνος τρέχει… Δεν χαρίζεται…
Διψάνε για περισσότερα ενώ η πηγή είναι μέσα τους.
Κρύβονται. Θεωρούν τον εαυτό τους μέρος ενός συνόλου χωρίς να ξεχωρίζουν την ατομικότητα τους, την προσωπικότητα τους.

Κρύβονται.

Κρύβουν τα μάτια τους πίσω απ’ τα σκούρα γυαλιά, αφού δεν αντέχουν το φως του ήλιου.

Σφαλίζουν το φως μέσα τους και δεν το αφήνουν να βγει. Το ψάχνουν. Ψάχνουν τις πηγές που μπορούν να δώσουν χαρά και ζωντάνια.

Δεν ξέρουν ότι ο ήλιος είναι η πηγή.

Δεν ξέρουν ότι το φως είναι μέσα τους.

Κι αν κάποτε ήξεραν τώρα πια το ξέχασαν.
Κρύβουν τα κεφάλια τους κάτω από τις ομπρέλες την ώρα της βροχής, αντί να απολαμβάνουν το νερό που πέφτει καθάριο απ’ τον ουρανό.

Ζηλεύουν αντί να χαίρονται.
Φθονούν αντί να προσπαθούν για τον εαυτό τους.
Βλέπω τις ψυχές των ανθρώπων να καλύπτονται πίσω από τον φόβο. Τον φόβο…
Της μοναξιάς
Της επιθετικότητας
Της αρπαγής
Της θλίψης

Βλέπω το μαύρο χρώμα να κυριαρχεί…

Και σκέφτομαι… Μια ξαφνική επιθυμία τριβελίζει το μυαλό και την σκέψη μου. Θέλω να πετάξω ό,τι μέσα μου δεν έχει πια ζωή. Θέλω να δραπετεύσω απ’ αυτό το στερεότυπο. Να βρω μία διέξοδο, μια διέξοδο που να οδηγεί,
εκεί που υπάρχει μόνο ζωή, χαρά και ξεγνοιασιά,
εκεί που η ψυχή μπορεί να αναπνεύσει, να εμπνευστεί.
Εκεί που υπάρχει πρόσφορο έδαφος για δημιουργία.
Εκεί όπου μπορεί να καλπάσει η φαντασία, να δημιουργήσει, να ονειρευτεί, να εκφραστεί. Να μπορώ να φωνάξω όσα υπαγορεύει η ψυχή, όσα αποκαλύπτει η ζωή. Και ναι θέλω να παρασύρω μαζί μου όλο τον κόσμο. Με κυρίαρχο συναίσθημα την αγάπη.

Δώσε ανάσα στα όνειρα σου κι αυτά θα γίνουν η ζωή σου!