Από τη Νίτσα Μανωλά 
Το “ψεύτικο” δεν μ’ άρεσε ποτέ.
Τα τυποποιημένα και τα πλαστικά τα αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι.
Ακόμα και στους ανθρώπους!
Κρατώ αποστάσεις ασφαλείας από όλους τους… «δήθεν». Ειδικά από εκείνους που έχουν τις τέλειες ζωές.
Ξέρεις…
Εκείνες τις ζωές που μυρίζουν μούχλα και όχι φρεσκοπλυμένη μπουγάδα.
Εκείνες που πολλοί θα ήθελαν να αλλάξουν μα δεν μπορούν γιατί… έτσι ΠΡΕΠΕΙ.
Αλήθεια, ποιος μας επιβάλλει το «πρέπει;» Ποιος είπε πως μέσα σε ένα καλούπι πρέπει να ζούμε;
Ο τέλειος αυτός κόσμος των «πρέπει» με κούρασε. Με εξάντλησε!
Ποιος είναι ο… «κόσμος» στο κάτω κάτω της γραφής;
Εκείνος που έρχεται να σε βοηθήσει, εκείνος που σου πληρώνει τους λογαριασμούς και τα δάνεια ή εκείνος που δήθεν σε συμπονάει;
Ε, λοιπόν… σου έχω νέα!
Δεν υπάρχει ο “κόσμος”. Ο καθένας κοιτάει την πάρτι του και το βόλεμα του. Με συμφέρει κύριε αυτό που δίνεις; Είμαστε μια χαρά τότε! Δεν τρέχει μία, συνεχίζουμε…
Και περνούν τα χρόνια…
Και φθείρεσαι ψυχικά και σωματικά μοιράζοντας απλόχερα κομμάτια του εαυτού σου.
Μέχρι που κάποια στιγμή αποκαμωμένος πια, αποφασίζεις πως ήρθε ο καιρός να βάλεις όρια.
Και τότε έρχεται αναπόφευκτα ο απολογισμός …
Το καλαθάκι στο οποίο έβαζες τα «ψώνια» τόσα χρόνια θα φτάσει ταμείο. Εκεί θα ανακαλύψεις ξαφνικά πως πολλά από αυτά που έχει μέσα σου είναι παντελώς άχρηστα. Τζάμπα μάζευες τα πακέτα με το όμορφο περιτύλιγμα, που σου έκαναν εντύπωση πιστεύοντας πως και το περιεχόμενο θα ανταπεξερχόταν των προσδοκιών σου.
Ξεκινάει, λοιπόν, η διαλογή…
Απομακρύνεις όλα τα φανταχτερά πακέτα και αφήνεις τα πιο λιτά και απέριττα. Αυτά που υστερούν στο μάτι μα έχουν το πιο πολύτιμο περιεχόμενο.
Κάπως έτσι γίνεται και με τους ανθρώπους…
Ελάχιστοι – μετρημένοι στα δάχτυλα – είναι εκείνοι που θα μείνουν. Εκείνοι που θα γίνουν πλέγμα ασφαλείας την ώρα που πέφτεις για να μην γκρεμοτσακιστείς.
Εκείνοι που θα μετατραπούν σε παλτό για να σε ζεστάνουν τις κρύες νύχτες του χειμώνα όταν παγώνει η ψυχή σου.
Εκείνοι που θα σε κάνουν να γελάσεις όταν το έχεις περισσότερο ανάγκη ενώ ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που θα δουν πίσω από το καλοσχηματισμένο χαμόγελο.
Αυτό … ναι αυτό… που έχεις τώρα.
Συνέχισε λοιπόν να χαμογελάς με αυτό το ερωτηματικό στα μάτια. Συνέχισε να παλεύεις για όλα όσα αξίζουν και όχι για όλα όσα «πρέπει».
Άδειασε το καλάθι σου από το περιττό βάρος και… πάλεψε για τα «θέλω» ΣΟΥ έχοντας δίπλα σου λίγους και καλούς!
