Από τη Νίτσα Μανωλά 

Πάντοτε σε περιόδους της ζωής μου οι οποίες ήταν γεμάτες από διάφορα συμβάντα ή καταστάσεις, έλεγα πως ο «επεξεργαστής» μου  έχει υπερφορτωθεί για ν’ αναφερθώ στο ότι έχω πολλά στο μυαλό μου τα οποία το πιέζουν.  Σε εκείνες τις περιόδους έτεινα να βάζω στην άκρη τα θέματα τα οποία εγώ θεωρούσα ασήμαντα τη δεδομένη χρονική στιγμή λέγοντας στον εαυτό μου πως θα ασχοληθώ μαζί τους αργότερα.

Τελικά ανακάλυψα πως είχα κάποιο δίκιο.  Και οι δικοί μας επεξεργαστές… υπερφορτώνονται. 

Πρόσφατα διάβασα σε ένα άρθρο πως το μυαλό μας επεξεργάζεται πληροφορίες ακριβώς όπως ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής. Εισπράττει υπέρογκα ποσά δεδομένων, τα οργανώνει και τα διαμορφώνει με τέτοιο τρόπο ώστε να βγάζει νόημα στον παραλήπτη, δηλαδή τον καθένα από εμάς.

Ένας υπολογιστής, όμως, είναι άχρηστος χωρίς το κατάλληλο λογισμικό το οποίο επεξεργάζεται τις εκάστοτε πληροφορίες που θα λάβει.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο λειτουργεί και ο  ανθρώπινος εγκέφαλος.  Έχει το ανάλογο λογισμικό: τα μεταπρογράμματα.

Θα μου πείτε τώρα τι είναι τα μεταπρογράμματα;  Το ίδιο αναρωτήθηκα και εγώ – μη νομίζετε – και συνέχισα να διαβάζω το άρθρο για τον τρόπο λειτουργίας τους.

Τα μεταπρογράμματα, λοιπόν, είναι η βάση δεδομένων. Είναι το κλειδί που ανοίγει την πόρτα στον τρόπο τον οποίο αποδεχόμαστε, καταχωρούμε και κατατάσσουμε  πληροφορίες στο μυαλό μας σε: σημαντικές ή ασήμαντες. Μέσω αυτών των μεταπρογραμμάτων αποφασίζουμε ποιες από αυτές τις  πληροφορίες είναι αξιόλογες ή αξιοσημείωτες για καταχώρηση – πάντα με γνώμονα τις ανάγκες μας – και ποιες θα μπουν στο περιθώριο.

Είναι, εν ολίγοις, η άμυνα του οργανισμού μας για να ελαφρύνει και να ξεφορτωθεί τις ασήμαντες πληροφορίες για να αποφευχθεί η υπερφόρτωση και κατ’ επέκταση το ‘’κάψιμο’’ εγκεφάλου.

Αφού το σκέφτηκα αρκετά κατέληξα πως υπάρχει κάποια λογική σε τούτη την  προσέγγιση.

Αν το καλοσκεφτούμε, όλοι πιστεύω θα συμφωνήσουμε πως η ανθρώπινη συμπεριφορά περιφέρετε γύρω από την επιθυμία να λάβει ο κάθε ένας από εμάς ευχαρίστηση και να αποφύγει τον πόνο ή τη θλίψη.  Έτσι δεν είναι;

Απολαμβάνουμε, για παράδειγμα, την δύση του ηλίου γιατί αυτή η εικόνα μας δημιουργεί συναισθήματα ευχαρίστησης και γαλήνης ενώ αποφεύγουμε τη φλόγα ενός κεριού γιατί γνωρίζουμε πως αν καούμε θα πονέσουμε.

Στην ουσία αυτό που συμβαίνει είναι πως απομακρυνόμαστε από κάτι το οποίο μας πονά, θα μας προκαλέσει πόνο  ή πολύ απλά δεν μας αρέσει και πλησιάζουμε ή προσεγγίζουμε εκείνο που θα μας ευχαριστήσει.  Άλλες φορές πάλι κάνουμε κάτι εσκεμμένα για να ενταχτούμε και να ανήκουμε σε κάποιο κοινωνικό σύνολο.  Για να γίνουμε αποδεχτοί και αρεστοί.

Κάποιοι, για παράδειγμα, διαβάζουν γιατί τους ευχαριστεί ενώ κάποιοι άλλοι διαβάζουν εξαναγκαστικά για να μην τους περνάνε για αμόρφωτους.

Όλοι μας όμως απομακρυνόμαστε από κάποια πράγματα, καταστάσεις και ανθρώπους ή και το αντίθετο – τους πλησιάζουμε – ανάλογα με τα μεταπρογράμματα μας.  Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.

Επιβάλλεται να μάθουμε να προγραμματίζουμε το μυαλό μας με πληροφορίες οι οποίες θα μας ελευθερώνουν.  Το να νιώσουμε ελεύθεροι από καθετί που μας καταπιέζει δεν είναι απαίτηση είναι δικαίωμα μας. 

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα βρεθείτε σε μια κατάσταση την οποία δεν θέλετε ή σας υπερφορτώνει ή θα γνωρίσετε κάποιον ο οποίος σας δημιουργεί συναισθήματα αρνητικά, μην ανησυχείτε και μην πιεστείτε!

Πείτε απλά:

Δεν φταίω εγώ!  Είναι τα… μεταπρογράμματα μου που επιλέγουν!

Και…αφήστε τα ελεύθερα να κάνουν τη δουλειά τους και να στείλουν ότι δεν αξίζει στον κάδο απορριμμάτων!