Ο καλλιτέχνης αντιμετώπισε το θέμα των χαρτοπαικτών, εκτός από τις προπαρασκευαστικές μελέτες, σε πέντε πίνακες που διαφοροποιούνται μεταξύ τους στις διαστάσεις, στον αριθμό των προσώπων και στη σημασία που έχει το περιβάλλον.

Στον πίνακα που αναπαράγεται εδώ απουσιάζουν οι θεατές και παραμένουν οι βασικές φιγούρες των δύο χαρτοπαικτών. Το έργο ανήκει στη φάση μετάβασης από την ιμπρεσιονιστική αίσθηση στην κατασκευαστική οργάνωση του χώρου, επιθυμώντας την απόλυτη απόδοση του κάθε θέματος, ας είναι ευτελές και κοινότοπο. Το μπουκάλι στο κέντρο με τον σκούρο τόνο δίπλα στους ανοιχτούς τόνους των χεριών αποτελεί τον κεντρικό άξονα, τονίζοντας την αντιπαράθεση των δύο χαρτοπαικτών.

«Οι Χαρτοπαίκτες» του 1895 είναι πλέον το ακριβότερο έργο του κόσμου, αφού πωλήθηκε από τους κληρονόμους του Γιώργου Εμπειρίκου στη βασιλική οικογένεια του Κατάρ έναντι του αστρονομικού ποσού των 250 εκατ. ευρώ.

Την αποκάλυψη έκανε το Vanity Fair, επισημαίνοντας ότι «Η συμφωνία, με ένα και μοναδικό χτύπημα, έκλεισε στην υψηλότερη τιμή που έχει πωληθεί ποτέ έργο τέχνης».

Βιογραφία

Γάλλος ζωγράφος ο οποίος επηρέασε πολλούς καλλιτέχνες και καλλιτεχνικά κινήματα του 20ού αιώνα, ιδιαίτερα τον κυβισμό.  Ο Πολ Σεζάν ήταν ο πρόδρομος του μοντερνισμού στη ζωγραφική. Δεν ασπάσθηκε ποτέ καμία θεωρία ή φιλοσοφία που ήθελαν ή υπαγόρευσαν άλλοι, χρησιμοποιώντας πάντοτε αυτό που έβλεπε και μελετούσε για τον ίδιο του τον εαυτό, και δημιουργώντας έναν αυθεντικό και προσωπικό τρόπο ζωγραφικής. Παθιασμένος με τα γράμματα και την ποίηση, διατήρησε πολυτάραχη φιλία με τον Εμίλ Ζολά και ήρεμη φιλία με τον Καμίγ Πισαρό.

Δυστυχώς η τέχνη του δυσφημίσθηκε και παραγνωρίσθηκε από το κοινό σε όλη τη διάρκεια της ζωής του – απορρίφθηκε επίσης δύο χρονιές από την Έκθεση της Ακαδημίας  των Καλών Τεχνών συμμετέχοντας στην Έκθεση των Απορριφθέντων που θέσπισε ο Ναπολέων Γ’. Ο Πολ Σεζάν ξεπέρασε τον ιμπρεσιονισμό και αμφισβήτησε τελικά όλες τις συμβατικές αξίες της ζωγραφικής του 19ου αιώνα, δίνοντας έμφαση περισσότερο στη δομή, που τη θεωρούσε βάση των αντικειμένων, παρά στο επιφανειακό όραμα που προσέφερε το φως που ανακλούσαν. Η πολλαπλή προοπτική των έργων του, δηλαδή το να ζωγραφίζει το θέμα από πολλά σημεία όρασης, αντί για ένα, γνωρίζει τη λογικά ακραία εξέλιξή της στο έργο κυβιστών όπως ο Πικάσο και ο Μπρακ. Τα θέματά του είναι κυρίως τοπία, νεκρές φύσεις, λίγες προσωπογραφίες