Από την Κέλλυ Βουράνη
“Those schoolgirl days of telling tales and biting nails are gone,
But in my mind, I know they will still live on and on,
But how do you thank someone who has taken you form crayons to perfume?
Itsn‛t easy, but I will try[….]
The time has come for closing books and long last looks must end
And as I leave, I know that I ´m leaving my best friend,
A friend who taught me right from wrong. And weak from strong, that’s a lot to learn.
What can I give you in return [..]”
“To Sir with love” , 1967 motion picture soundtrack
“Kids, kids, that’s it!”
Κάπως έτσι ξεκινά η χρονιά για τον κύριο Mark Thackeray (Sidney Poitier) καθηγητή στην τελευταία τάξη ενός λυκείου στο East End του Λονδίνου.
Τα μάτια του δασκάλου άστραψαν. Τότε σκέφτηκε να τα αντιμετωπίσει ως ενήλικες, μαθαίνοντάς τους την αληθινή ευθύνη που οι έφηβοι αναζητούν. Οι «διάβολοι», που δοκίμασαν τα νεύρα του πριν λίγο, θα δοκιμαστούν αυτή τη φορά από αυτόν. Όχι για να τους μειώσει ή να τους εκδικηθεί αλλά για να τους παιδεύσει.
Επαναστάτες χωρίς αιτία, χωρίς ανάληψη ευθύνης. Με αυτούς μοιράζεται προσωπικές εμπειρίες, τους δικούς του προβληματισμούς και ανησυχίες. Πιστεύει στη δυνατότητά τους να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Τους βοηθά να δουν την πραγματική ζωή μέσα από τα βιβλία και έξω από αυτά.
Κάνει το θυμό τους πνοή ενέργειας και θάρρους, τους γαλουχεί με σεβασμό για τον εαυτό τους και τους συνανθρώπους τους. Από τη νοερή έδρα του κατεβαίνει, πλησιάζει, συζητά, ακονίζει την τέχνη της πειθούς μέχρι που οι «διάβολοι» γίνονται «άγγελοι». Οι γονείς τον αναζητούν, «σας παρακαλώ βοηθήστε με, έμενα δε με ακούει»∙ τον ευχαριστούν γιατί παρακολουθούν τα παιδιά τους να αλλάζουν προς το καλύτερο.
Τέλος της χρονιάς. Τα βιβλία κλείνουν. Οι τελειόφοιτοι θα αποχαιρετήσουν για πάντα το σχολείο κρατώντας μέσα στην ψυχή τους στιγμές ανεμελιάς, χαράς, ερωτικά σκιρτήματα..Ο δάσκαλος τους βλέπει να φεύγουν συγκινημένος.
Συγκίνηση που συνοδεύεται από τη σκέψη ότι ίσως μπόρεσε με κάποιο τρόπο να τους καθοδηγήσει φυτεύοντας το σπόρο της αυτογνωσίας. Τι θα απαντούσε στην ερώτηση «Πως αισθάνεστε τώρα που δε θα κάνουμε πλέον μαζί μάθημα;». Όχι δεν ανήκει στο σενάριο της ταινίας η ερώτηση, αν και θα μπορούσε.
Είναι το επαναλαμβανόμενο γλυκό μοτίβο στη ζωή ενός δασκάλου..
Εκείνη τη στιγμή νιώθεις βαθιά μέσα σου να επιβεβαιώνεται η αλλοτινή επιλογή που κλήθηκες να κάνεις στα χρόνια της δικής σου ενηλικίωσης ∙ να γίνεις δάσκαλος. Να ενδυθείς ένα ρόλο απαιτητικό, που δεν επιτρέπει επανάπαυση αλλά αέναη εξέλιξη∙ να διαβαίνεις το μονοπάτι του εσωτερικού σου λαβύρινθου, προσπαθώντας να ελευθερωθείς, ελευθερώνοντας.
Ελευθερωτής και ανελεύθερος ∙ μαθητής και δάσκαλος εναλλάσσονται στις θέσεις, ώσπου να έρθει η ώρα του αποχωρισμού τους.
Μια τέτοια περίοδος, τέλος άνοιξης και αρχές καλοκαιριού, αναλογίζομαι την ώρα τούτη. Αγκαλιάζω τα πνευματικά μου παιδιά, τους εύχομαι κάθε ευτυχία. Αισθάνομαι ευλογημένη για την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν, για τη δύναμη που μου χάρισαν οι στιγμές του μαθήματος, όπου όλοι μαζί μαθαίναμε να «πλέουμε» στα «κύματα» της ζωής∙ να τα αντικρίζουμε ως πολύτιμους συμμάχους και όχι ως εχθρούς , αφού «κανένα κύμα δεν κρατεί στο στήθος του καμία κακία» όπως θα έλεγε και Ο. Ελύτης.
Σας ευχαριστώ παιδιά μου για την άδολη αγάπη σας. Η καρδιά μου θα είναι πάντα μαζί σας.
“What can I give you in return?
Let me give you my heart
To my students with love”
