Τριάντα πέντε χρόνια πριν.

 

Ιδιαίτερα με την κ. Βάσω και το μάθημα είναι σχετικό με την άλωση της Πόλης το 1453.

 

Προχωράει το μάθημα, ώσπου σε κάποια στιγμή ακούγεται από το διπλανό δωμάτιο ο 80χρονος πατέρας της να αναρωτιέται δυνατά :

 

«Δεν κατάλαβα ποτέ μου, γιατί τότε δε μας βοήθησαν οι Αμερικάνοι!»

 

Πήγα να βάλω τα γέλια, όταν η κ. Βάσω μου είπε πως δεν είναι η πρώτη φορά που εκφράζει τέτοια απορία. Δεν του λέει πως τότε ΔΕΝ υπήρχαν Αμερικάνοι, για να μην τον πληγώσει στην ηλικία που είναι!..

 

Δεν ήταν ή πρώτη φορά, μέχρι τότε, που ακούγονταν αντίστοιχες, μοιρολατρικές απόψεις, τύπου, «να μας σώσουν οι άλλοι».

 

Στα μεγάλα ζητήματα, όπως τα εθνικά θέματα, αλλά και στα μικρά, όπως στην προσωπική πορεία και αξιοπρέπεια..

 

Είκοσι επτά χρόνια πριν, στο ξενοδοχείο έκλεινε η σεζόν και η ιδιοκτήτρια μοίραζε χρηματικά μπόνους.

Οι περισσότεροι είπαμε ένα «ευχαριστώ» και φύγαμε ευχαριστημένοι από το αναπάντεχο δωράκι.

 

Τότε ακούστηκε η φωνή της ξενοδόχου να φωνάζει τον Αντώνη, να παραλάβει το φάκελο με το δώρο του.

 

Ξεφτίλα!!

 

Ο Άνθρωπος αμόλησε φόρα παρτίδα τη γλώσσα του και άρχισε το σπατουλάρισμα!

«Σας ευχαριστώ κ. Μαρία, είμαι ευγνώμων κ. Μαρία, υποχρέωσις μου κ. Μαρία!» και άλλα αντίστοιχα.

Το ύφος του συμφωνούσε απόλυτα με τα λεγόμενα του. Πίστευε αυτά που έλεγε!

Πιο χαμάλης πεθαίνεις!

 

Όπως ο Παναγιώτης.

 

Αυτός και οι όμοιοί του, συνάδελφοί του, δημόσιοι υπάλληλοι, για χρόνια προσπαθούσαν και το χειρότερο, πίστευαν, πως το να χτυπάς την κάρτα σου από το τηλέφωνο και να παίρνεις αναρρωτικές άδειες μαϊμού, είναι επιτυχία και μαγκιά!

 

Όταν ήρθε η κρίση, φάνηκε η μοιρολατρική, κλαψομούνικη αλήθεια τους!

 

Ανθρωπάκια, μίζερα, ανίκανα να αντιδράσουν στα δύσκολα και μοιρολατρικά έκατσαν στη γωνία, μιζεριάζοντας για αυτά που έχασαν, ανίκανοι να τα αποκαταστήσουν και ευγνώμονες για αυτά που τους έμειναν.

 

Όχι παιδάκια μου, μικρά και μεγάλα!

 

Δε φταίνε οι…… Αμερικάνοι που δε μας βοήθησαν 320τόσα χρόνια πριν την ύπαρξη τους, ούτε αυτοί που μας καβαλάνε και μας εκμεταλλεύονται!

 

Εμείς φταίμε!

 

Εμείς που ενστερνιζόμαστε, αντίστοιχες, χαμαλίδικες νοοτροπίες.

Που επιλέγουμε τον παρασιτισμό, από τη δημιουργία και τη δημιουργικότητα.

 

Που λαμβάνουμε το φιλοδώρημα του εργοδότη και γινόμαστε αφεντικότεροι του αφέντη, έτοιμοι να ρουφιανέψουμε τους συναδέλφους μας.

 

Ο εχθρός δεν είναι απέναντι, ούτε πίσω μας.

 

Στον καθρέπτη κοίτα!..