από την Μάρθα Πατλάκουτζα
Μια λέξη που καθορίζει τις σκέψεις σου, τις ενέργειές σου, εσένα τον ίδιο.
Πόσες φορές αναρωτήθηκες αν μέσα σου δε ζει εκείνος ο σκοτεινός δράκος που αποφασίζει για σένα, πριν από σένα, δίχως λογική κι επιχειρηματολογία.
Γεννήθηκε από τους φόβους σου, από όσα μισείς, περιφρονείς, απεχθάνεσαι. Γίνεται η μάσκα που κρύβεις εσένα. Ερμηνεύεις τον κόσμο με τα φίλτρα της προκατάληψης.
Νομίζεις πως τα ξέρεις όλα, αλλά στην ουσία είναι ο τοίχος που σε εμποδίζει να μάθεις, να αντιληφθείς, να νιώσεις τον κόσμο γύρω σου.
Είναι το πιο ισχυρό συναίσθημα. Αποβάλλεται πολύ δύσκολα.
Ρατσισμός, στερεότυπα, προλήψεις, διακρίσεις.
Και το ερώτημα που προκύπτει είναι: «Ακούμε πραγματικά τους άλλους; Ή ακούμε τη δική μας φωνή να ερμηνεύει τα λόγια των άλλων;»
Η προκατάληψη είναι ναρκωτικό. Είναι δηλητήριο της ψυχής. Είναι πάθος και πάθηση.
Κι όμως οι άνθρωποι γεννιούνται αλλιώς.
Φορτωνόμαστε με ταμπέλες από τα γεννοφάσκια μας.
Στην ενήλικη ζωή μας γίνονται τα στεγανά που μας κάνουν να νιώθουμε ασφάλεια στο ταξίδι της ψυχής μας. Γίνονται τα δεσμά που θα σέρνουμε μέχρι να δούμε το τέλος να πλησιάζει.
«Κάνε καρδιά μου ένα βήμα πίσω. Αφουγκράσου τη στιγμή. Είναι αληθινή; Σου ανήκει; Άνοιξε το μυαλό. Άσε να μπει φως και μετά τράβα τις κουρτίνες. Η ζωή σου είναι για το σύμπαν το απειροελάχιστο φτεροκόπημα μιας πεταλούδας».
Την απαρχή της προκατάληψης την έμαθες.
Καιρός να μάθεις και το τέλος της.
