από την Μαρία Πέττα.
Λένε πως ένας άνθρωπος χωρίς «θέλω» μοιάζει με ζωή χωρίς «σκοπό». Αυτό σημαίνει πως είναι πιθανόν τα αρνητικά συναισθήματα, όπως η κατάθλιψη και ο θυμός να επιβαρύνουν την ψυχική του κατάσταση.
Τα θέλω και τα πρέπει είναι μια αέναη εσωτερική σύγκρουση μεταξύ λογικής και συναισθημάτων, η οποία έχει επίδραση στην ψυχολογία. Πολλές φορές ο άνθρωπος παλεύει για τα θέλω του, όμως αυτό που έχει προγραμματιστεί από μικρή ηλικία να κάνει, είναι να τηρεί κανόνες ώστε να αποφύγει την τιμωρία που θα του επιβάλουν. Δηλαδή, μαθαίνει τι πρέπει και τι δεν πρέπει, τι επιτρέπεται και τι οφείλει να κάνει για να είναι, όπως τον συμβουλεύουν και παροτρύνουν, καλό παιδί, υπάκουο και αγαπητό.
Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα η δύναμη των «θέλω» να μειώνεται μπροστά στη δύναμη των «πρέπει» και η δομή της προσωπικότητας να έχει ως πυρήνα τους κανόνες που έχει εσωτερικοποιήσει από παιδί.
Αυτοί οι δύο παράγοντες είναι καλό να εξισορροπηθούν. Να δει ο καθένας από εμάς με τα μάτια ενός κριτικού, όλα αυτά που κουβαλά μέσα στο υποσυνείδητο του και να τα διαχωρίσει επιλέγοντας αυτά που θεωρεί πως τελικά ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία του και τον βοηθούν στην εξέλιξη της προσωπικότητας του.
Το να είσαι υπερβολικά καλός άνθρωπος, να προσπαθείς να μην πληγώσεις, να δίνεις πάντα προτεραιότητα στους άλλους, εξοστρακίζοντας τα δικά σου θέλω για την ευτυχία τους, σε κάνει αυτόματα έναν άνθρωπο που ποτέ δεν θα βρει χρόνο να ακολουθήσει τα όνειρα του. Αυτό δεν είναι καλό για σένα και γενικότερα για τη ζωή σου. Επιβάλλεται να αποποιηθείς την ηθικοπλαστική πορεία που άλλοι έχουν προδιαγράψει για σένα. Δεν είναι φυσιολογικό να είμαστε αρεστοί σε όλους. Ο εαυτός σου πρέπει να είναι στις πρώτες σειρές της ζωής σου και όχι στις τελευταίες. Αν είσαι ένας τέτοιος χαρακτήρας τότε στην πραγματικότητα δεν είσαι ευτυχισμένος και χωρίς να το καταλαβαίνεις γίνεσαι καταπιεστικός για τους γύρω σου.
Η ισορροπία στη ζωή είναι πολύ σημαντική. Η αρμονία ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω είναι η πυξίδα που θα μας οδηγήσει στη σωστή κατεύθυνση.
Τα «θέλω» μοιάζουν να είναι το αλατοπίπερο της ζωής και τα «πρέπει» λειτουργούν ως λογικοί παράμετροι για την πραγμάτωση τους.
