Από τη Νίτσα Μανωλά 
Στη πορεία της ζωής μας θα γνωριστούμε και θα συναναστραφούμε με λογιών λογιών ανθρώπους.
Θα διασταυρώσουμε μονοπάτια και θα πορευτούμε σε μονόδρομους. Θα διανύσουμε μικρές αποστάσεις ή θα βάλουμε μπόλικα χιλιόμετρα σε μεγάλες εθνικές οδούς.
Με κάποιους θα ταιριάξουμε περισσότερο ενώ με κάποιους άλλους λιγότερο. Με μερικούς από αυτούς θα νιώσουμε οικεία και όμορφα επιτρέποντας τους να εισέλθουν στον ‘’χώρο’’ μας ενώ τους υπόλοιπους θα τους κρατήσουμε σε αποστάση ενισχύοντας το ‘’μακριά κι αγαπημένοι’’ θέτοντας τους όρια απροσπέλαστα.
Αλήθεια, έχετε σκεφτεί ποτέ τι μας ωθεί στο να επιλέγουμε συγκεκριμένους ανθρώπους ή στο να δημιουργούμε σχέσεις με ανθρώπους που πιστεύουμε πως ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μας;
Σχέσεις, οι οποίες τελικά δεν είναι τίποτα άλλο από προβολές των σχέσεων εντός μας. Τις βλέπουμε μέσα από ένα δικό μας οπτικό φακό και τις εξιδανικεύουμε από το πρώτο λεπτό γνωριμίας. Δεν αφήνουμε το περιθώριο στον εαυτό μας να ξεφύγει από τον υποκειμενικό φακό της δικής μας συνείδησης, επενδύοντας έτσι σε σχέσεις εφήμερες που ίσως στην πορεία μας πληγώσουν.
Η ανάγκη για προσωπική ευτυχία μετατρέπετε σε μια παγίδα η οποία μας δελεάζει μέσω των όποιων σχέσεων να αναζητούμε μια ουτοπία που θα μας κάνει να νιώσουμε πραγματικά ευτυχισμένοι.
Ποιοι είναι όμως εκείνοι οι άνθρωποι που μας έλκουν σαν τον μαγνήτη και ποιοι είναι εκείνοι που μας απωθούν και γιατί; Πως επηρεάζουν οι σχέσεις μας με συγκεκριμένους χαρακτήρες ανθρώπων την προσωπικότητα μας;
Aναφέρομαι στην προσωπικότητα και όχι τον χαρακτήρα!
Ο χαρακτήρας του ανθρώπου πιστεύω δεν αλλάζει. Η προσωπικότητα του όμως μπορεί να διαμορφωθεί ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο κινείται. Σαν τον χαμαιλέοντα ένα πράγμα ο οποίος ανάλογα με το περιβάλλον καμουφλάρεται για να ταιριάξει. Θεωρώ πως αυτός είναι ένας τρόπος άμυνας. Όταν ο άλλος δεν μας γνωρίζει δεν θα μπορεί και να μας επιτεθεί ή να μας πληγώσει. Αν τον αφήσουμε να εισβάλει μέσα μας δίνοντας του μεγάλα κομμάτια του εαυτού μας και μάθει τις αδυναμίες μας αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα μας απογοητεύσει.
Υπάρχει φυσικά και ο φόβος της απόρριψης. Τα ταμπού που επικρατούν ακόμα και σήμερα μας φοβίζουν. Η διαφορετικότητα δυστυχώς τρομάζει και δεν γίνεται εύκολα αποδεκτή από το κοινωνικό σύνολο. Προσπαθούμε έτσι πολλές φορές – υπό την πίεση του κοινωνικού συνόλου – να γίνουμε κάτι το οποίο δεν μας αντιπροσωπεύει και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να χάνουμε τη μοναδικότητα μας. Να μπαίνουμε σε καλοφτιαγμένα καλούπια.
Να νοθευόμαστε!
Όλα αυτά από φόβο. Το φόβο της μοναξιάς. Το φόβο της απόρριψης. Τον φόβο του άγνωστου … αύριο. Στην προσπάθεια μας, λοιπόν, να προστατευτούμε από όλους τους εξωγενείς παράγοντες ασυναίσθητα κρυβόμαστε. Μερικές φορές πίσω από το δάχτυλο μας. Αλλά κρυβόμαστε.
Όχι, δεν είμαστε χαζοί. Το αντίθετο μάλιστα θα έλεγα. Είμαστε ευφυή όντα τα οποία επιλέγουν την εθελοτυφλία και το καμουφλάζ για να μην πληγωθούν. Ως νοήμονες άνθρωποι, λοιπόν, καλά θα είναι να ακούμε περισσότερο, να μιλάμε λιγότερο και να αφήνουμε τον χρόνο να μας δείχνει την αξία και τη διαχρονικότητα των σχέσεων μας.
Ίσως πρέπει να μη μοιράζουμε πλέον απλόχερα κομμάτια μας πιστεύοντας πως μέσα από την εκάστοτε σχέση θα καταφέρουμε βελτιώσουμε εμάς τους ίδιους. Ισως ήρθε η ώρα να αποδεχτούμε επιτέλους τον εαυτό μας για αυτό ακριβώς που είναι:
‘Ένα πλάσμα μοναδικά όμορφο που ΝΑΙ έχει δυνατά και αδύνατα σημεία και που θέλει να νιώσει ελεύθερο μέσα στην κάθε σχέση χωρίς ενοχές και τύψεις.
