από την Μαρία Πέττα.
Η αλήθεια είναι πως ένας άνθρωπος καλείτε να αναλάβει αρκετούς ρόλους στη ζωή του. Παιδί, αδελφός, φίλος, ξάδελφος, γονιός, νονός, μαθητής, φοιτητής, αθλητής, εργάτης, υπάλληλος, επιχειρηματίας, καλλιτέχνης, μέντορας, σύζυγος, συνάδελφος, εραστής…
Κάποιοι ρόλοι μάς δίνονται αυτόματα και ασυνείδητα τους αναλαμβάνουμε.
Ποιος γράφει το σενάριο; Η ίδια η ζωή, η μοίρα;
Εμείς πάντως επιβάλλεται να παίξουμε τους ρόλους και μοιάζει σαν μια παρτίδα σκάκι ή ένα παιχνίδι μονόπολης. Στην αρχή είμαστε κάτι σαν πιόνια, έχουμε συγκεκριμένο ρόλο και παίζουμε σύμφωνα με τους κανόνες της οικογένειας και αργότερα με τους νόμους της ζωής…
Και μας χαρίζει η ζωή μία γκαρνταρόμπα γεμάτη κουστούμια. Ρούχα μαγικά που αν κάποιος τα ενδυθεί αυτόματα μπορεί να παίξει τον ρόλο τους. Κάποιοι μπορούν να παίξουν καλά, άλλοι καλύτερα και άλλοι… δεν παίζουν καθόλου σωστά…
Οι ρόλοι δεν είναι για όλους κι αυτό, εκείνος ο σκηνοθέτης ή το σύμπαν αν θέλετε πρέπει να το κοιτάξει. Κι αν δεν το κάνουν οι ανώτερες δυνάμεις, ας σκεφτεί ο καθένας ξεχωριστά ποια κουστούμια του πάνε καλύτερα. Αυτά να κρατήσει. Τα υπόλοιπα ας τα αφήσει να τα δοκιμάσουν άλλοι.
Θα ήταν πολύ χρήσιμο κάποια παραδείγματα, που μας έρχονται από τα βάθη των χρόνων και της ιστορίας, να τα έχουμε κατά νου, όπως αυτό της Αντιγόνης και του δύσκολου μα συνάμα τραγικού της ρόλου. Κάτι τέτοια πρέπει να μας φωτίζουν τη σκέψη και να κάνουν πιο ξάστερη τη δική μας συνείδηση απέναντι στα όποια χρέη επιτελούμε!
Κάποτε ο William Shakespeare είπε «Όλος ο κόσμος είναι μια θεατρική σκηνή και όλοι οι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, ηθοποιοί που κάνουν εισόδους και εξόδους από τη σκηνή και παίζουν όχι έναν, αλλά πολλούς ρόλους κατά τη διάρκεια των επτά εποχών τους».
