Από τη Νίτσα Μανωλά
Πάρε έναν καθρέφτη και κοίταξε μέσα του…
Η μορφή που βλέπεις είσαι εσύ. Τα μεγάλα κουρασμένα μάτια με το βλοσυρό βλέμμα που σε κοιτούν είναι τα δικά σου. Απαλές ρυτίδες παντού γύρω τους προδίδουν όλα όσα προσπαθείς να κρύψεις. Το μπότοξ δεν έχει κάνει μόνιμη δουλειά. Έχει γεμίσει τις μεγαλύτερες από αυτές, μα όχι όλες.
Γαμώτο! Τις βλέπεις όλες. Μπορείς ακόμα και να τις μετρήσεις αν θες. Ξεκινάς μα το μετανιώνεις, είναι πολλές.
Συνεχίζεις…
Παρατηρείς και αναλύεις κάθε εκατοστό σου. Απ’ την κορφή ως τα νύχια. Τα παραγεμισμένα με σιλικόνη ζυγωματικά σε παραμορφώνουν για να ενισχύσουν τον υπερφίαλο εγωισμό σου. Τα σφραγισμένα χείλη αγέλαστα, δείχνουν όλα όσα θέλησες να πεις μα δεν τόλμησες ποτέ να ξεστομίσεις. Μικρές, τόσες δα γραμμούλες τα έχουν πλαισιώσει κι αυτά.
Τα χρόνια έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και σε έχουν λαβώσει.
Έχουν αφήσει το σημάδι τους πάνω σου. Σε όλο σου το κορμί. Το άλλοτε λείο και λαμπερό σου δέρμα έχει θολώσει. Ίσως να φταίει το ότι δεν πίνεις νέρο… βιάζεσαι να σκεφτείς.
Η πικρή αλήθεια σου, όμως, είναι πως τις περισσότερες φορές που συναντιέσαι με τον καθρέφτη δε θέλεις να σε κοιτάζεις. Βιαστικές ματιές μονάχα ρίχνεις ίσα να βάλεις λίγο ρουζ και λίγο κραγιόν εστιάζοντας το βλέμμα μονάχα στα χείλη.
Αποφεύγεις την αλήθεια. Ο χρόνος κυλάει και φέρνει την ωριμότητα. Όχι μονάχα στη σκέψη μα και στην εικόνα σου.
Δε θέλεις να σε κοιτάς άλλο και κλείνεις τα μάτια.
Εντός σου…σκοτάδι! Κάνεις βουτιά στο βυθό σου.
Η εικόνα από τον καθρέφτη – αυτή που βλέπουν όλοι οι άλλοι – εξαφανίστηκε. Τώρα έχει σειρά η πραγματική εικόνα. Εκείνη που γνωρίζεις μονάχα εσύ. Το πρόσωπο που η σκέψη σου πλάθει μέσα σου.
Εδώ δυστυχώς τα φίλερ δεν ‘’πιάνουν’’.
Οι ρωγμές που χάραξε ο χρόνος εντός σου είναι ακόμα ανοιχτές. Εκείνες κανένα μπότοξ δεν μπορεί να τις καλύψει. Δεν είναι ικανό να τις ξεγελάσει γεμίζοντας τες για να κερδίσεις λίγο χρόνο.
Συνεχίζεις με τα μάτια κλειστά και αναρωτιέσαι ποιος είσαι τελικά. Από που ξεκίνησες και που έχεις φτάσει. Το ταξίδι σου ήταν όμορφο μέχρι τώρα; Ήταν εποικοδομητικό; Τι έχασες και τι κέρδισες από τη διαδρομή;
Τα όνειρα σου…; Έχουν ικανοποιηθεί; Έχουν ολοκληρωθεί;
Ψάχνεις να τα βρεις κι αυτά μέσα σου. Εκείνα τα όνειρα που είχες κάνει σαν έφηβος ή ως νεαρός ενήλικας. Εκείνα που με την πάροδο του χρόνου και τα προβλήματα κρύφτηκαν. Μπήκαν στο χρονοντούλαπο του μυαλού σου και κιτρίνισαν από την πολυκαιρία. Μούχλιασαν και δε μυρίζουν πια όπως παλιά.
Παιδεύεσαι λιγάκι μα καταφέρνεις και ανοίγεις ένα από τα συρτάρια. Σε χτυπά στα ρουθούνια η μυρουδιά της μούχλας. Της κλεισούρας.
«Έτσι ήρθαν τα πράγματα» λες στον εαυτό σου δυνατά για να τ’ ακούσεις και εσύ ο ίδιος. «Φταίνε οι συγκυρίες. Οι διάφορες ανάγκες της ζωής…» επιμένεις να δικαιολογείς.
Τα όνειρα παραπονεμένα σε κοιτούν μέσα από το συρτάρι. Δεν τολμούν να βγουν παραέξω. Δεν τους επιτρέπεις να ξεθαρρέψουν και να σκαρφαλώσουν στην ελευθερία.
Μεσήλικας πια…
Χωρίς απαντήσεις. Μόνο με δικαιολογίες.
Πέρασαν τα χρόνια χωρίς να το καταλάβεις. Έτσι σαν το νερό. Πίσω να πας δεν μπορείς. Τα όνειρα εκείνα τα εφηβικά να τα αφήσεις να βγουν σου είναι αδύνατον. Οπότε… «είναι αργά» σκέφτεσαι. Μα κάπου μέσα σου αρνείσαι να το δεχτείς. Κάπου βαθιά κρύβεται μια μικρή ακτίδα φωτός που περιμένει…
Ελπίδα τη λένε και το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να την αφήσεις να βγει από το δικό της συρτάρι.
Η Ελπίδα κρύβει ένα μυστικό:
Η εξωτερική σου εμφάνιση με τα χρόνια αλλάζει και αλλοιώνεται. Οι άλλοι μπορεί να βλέπουν το …απέξω σου μα εσύ γνωρίζεις πολύ καλά το μέσα σου!
Και… εκεί είναι το αληθινό «ΕΣΥ» που είναι όμορφο… αψεγάδιαστο… μοναδικό.
Η Ελπίδα γνωρίζει πως…
… ποτέ δεν είναι αργά. Πως μέχρι την τελευταία στιγμή πρέπει να παλεύεις και να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι.
Το μυστικό της είσαι ΕΣΥ και το μόνο που σου ζητάει είναι να την αφήσεις ελεύθερη!
Κοιτάς πιο επίμονα τώρα. Ψάχνεις τα συρτάρια ένα ένα.
Βρήκες την ηλιαχτίδα με το όνομα Ελπίδα;
Άνοιξε της να βγει!
