από την Μαρία Πέττα.
Είναι και αυτοί που δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν την κακία τους και αρπάζουν κάθε ευκαιρία για να την ξεράσουν… Έρχεται η στιγμή που ξεχνούν τον ρόλο τους και ξεμπροστιάζουν τη μαύρη ψυχή τους. Ουπς!
Δεν είναι απλή υπόθεση η «κακία» κι αν αυτό πιστεύατε μέχρι τώρα συγνώμη αλλά θα σας απογοητεύσω.
Δεν υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη που να μην τη βίωσε. Μπορεί να μη διακρίνεται με την πρώτη ματιά αν και είναι αδύνατον να μεταμφιεστεί σε καλοσύνη (όσο και να το θέλει ο άνθρωπος η κακία δεν κρύβεται). Βγαίνει έτσι απλά σε μία και μόνο φράση, σε μία και μόνο πράξη, σε ένα και μόνο κοίταγμα…
Η κακία κρύβει όλο το κόμπλεξ και όλες τις ανασφάλειες που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Και είναι στιγμές που δεν μπορεί να την ελέγξει. (πάλι ουπς). Πιστεύει πως αν γκρεμοτσακίσει τους άλλους θα ανέβει. Το πετυχαίνει χρησιμοποιώντας ίντριγκες και υπονομεύσεις. Τρώμε κι εμείς την κακία τους στη μάπα!
Στην κακία δεν απαντάς ποτέ με καλοσύνη, νόμος. Η ευγένεια έχει και όρια αλλιώς καταντάμε μαλάκες. Η καλοσύνη είναι φορές που ακινητοποιεί τις αντιδράσεις μας, κι αφού η κακία δεν έχει μέτρο ας έχει τότε η καλοσύνη. Άντε γιατί μπουχτίσαμε!
Κάτι τελευταίο, προσέχετε τις παγίδες, οι κακοί θέλουν συμμάχους, οι καλοί ποτέ! Όσο περισσότερους τραβήξουν με το μέρος τους τόσο πιο θριαμβευτική θα είναι η νίκη τους. Α προσέξτε και τις εκστρατείες ψιθύρων. Τις φήμες που βγαίνουν προς τα έξω. Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά; Ή μήπως μια φωτιά που εσκεμμένα άναψε; Ουπς και πάλι ουπς!
Θα μου πείτε πως η κακία είναι μέρος της ζωής. Πως αργά ή γρήγορα θα πρέπει να την αντιμετωπίσω. Συμφωνώ, να την αντιμετωπίσω… αλλά όπως της αξίζει και ας πω «ουπς» κι εγώ μία φορά.
