Από τη Νίτσα Μανωλά 
Αν έχω μάθει κάτι στο πρώτο μισό του αιώνα που διανύω είναι πως εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε ποτέ ευχαριστημένοι με τίποτα. Γκρινιάζουμε για τα πάντα. Καλά και κακά. Ζηλεύουμε και ζητάμε να έχουμε εκείνο που έχουν οι άλλοι και ορισμένες φορές το απαιτούμε τόσο επίμονα που καταφέρνουμε με μαθηματική ακρίβεια να γίνουμε δυστυχισμένοι.
Βλέπουμε πάντα με μισό μάτι τις συμπεριφορές και τις πράξεις των άλλων και πιστεύουμε πως κάπου αποσκοπούν. Έχουμε την εντύπωση πως κανείς δεν πρόκειται να κάνει κάτι για μας από απλή ανιδιοτέλεια. Είμαστε σίγουροι πως έχει κάτι να κερδίσει από εμάς. Εστιάζουμε την προσοχή μας στο τι υπονομεύει πίσω από την συμπεριφορά αντί στην καθαυτού πράξη, τόσο που γινόμαστε καχύποπτοι.
Υποσυνείδητα, υποβιβάζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό πιστεύοντας πως δεν είμαστε αρκετά καλοί για να μας θέλει κάποιος για εμάς τους ίδιους και μας θυμάται μόνο όταν κάτι χρειάζεται από εμάς.
Κάτι το οποίο θα του προσφέρουμε εμείς οι ίδιοι στο κάτω κάτω. Από επιλογή! Κανείς δεν παίρνει κάτι από εσένα αν δεν του το προσφέρεις ο ίδιος.
Δεν είναι οι άλλοι, όμως, που φταίνε για τον τρόπο που αισθανόμαστε. Εκείνοι πράττουν ανάλογα με το πως τους επιτρέπουμε εμείς.
Αν το σκεφτούμε λίγο καλύτερα, ο μόνος υπεύθυνος για τις σκέψεις μας είναι τελικά ένας:
Ο ίδιος μας ο εαυτός.
Εμείς οι ίδιοι κατατάσσουμε τις συμπεριφορές και τις αντιδράσεις των ανθρώπων σε «ένοχες» και «αθώες». Εμείς οι ίδιοι βάζουμε ταμπέλα στο τι σημαίνει για μας «ευτυχία». Για κάποιους, για παράδειγμα, ευτυχία είναι ένας περίπατος στην ακρογιαλιά. Για κάποιους άλλους ένα ακριβό αυτοκίνητο. Όλα είναι αναλογικά.
Καταλήγουμε να βασανίζουμε τον εαυτό μας, να τον τιμωρούμε με σκέψεις. Γιατί ναι, οι επίμονες σκέψεις είναι τιμωρία.
Ίσως να πρέπει να μάθουμε τελικά να μην είμαστε ψυχαναγκαστικά εμμονικοί, να μην τα περνάμε όλα από κόσκινο και να αρκεστούμε σε όλα όσα έχουμε και όχι σε εκείνα που δεν μπορούμε να αποκτήσουμε έχοντας πάντα στο μυαλό μας πως:
- Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι. Ο κάθε ένας που βρίσκεται στη ζωή μας παίρνει τη θέση και την αξία που εμείς του δίνουμε.
- Ότι κάνουμε κάποια στιγμή θα το πάρουμε πίσω. Η Θεία Δίκη υπάρχει… ίσως μερικές φορές να αργεί να κάνει αισθητή την παρουσία της μα υπάρχει!
- Καλό θα ήταν να μη σχολιάζουμε τα παιδιά των άλλων γιατί είτε έχουμε είτε θα αποκτήσουμε και εμείς παιδιά και δεν ξέρουμε πως θα καταλήξουν. (Τα πάντα μπορεί να συμβούν και στις καλύτερες οικογένειες).
- Οι λέξεις «πάντα» και «ποτέ» είναι άνευ σημασίας και βάρους αφού δεν έχουν καμία υπόσταση. Πολύ απλά δεν υπάρχουν. Μπορεί να καταρριφθούν σε χρόνο ντε τε οπότε καλό είναι να μην τις χρησιμοποιούμε αβέρτα κουβέρτα δίνοντας υποσχέσεις που δεν υφίσταται να κρατηθούν. Και να μην τις πιστεύουμε όταν τις ακούμε γιατί στο τέλος σίγουρα θα απογοητευτούμε και θα πληγωθούμε.
- Η γλώσσα μας πρέπει πρώτα να κάνει βουτιά στο μυαλό μας πριν την χρησιμοποιήσουμε. Λόγια που ίσως πούμε σε στιγμές αδυναμίας ή θυμού σίγουρα θα γυρίσουν μπούμερανγκ κάποια στιγμή να μας χτυπήσουν.
- Ζούμε στον κόσμο των Social Media και της… εικονικής αλήθειας. Εδώ έρχεται και δένει το γνωστό και χιλιοακουσμένο : να μην πιστεύεις τίποτα από αυτά που ακούς και λίγα από αυτά που βλέπεις. Η δυστυχία καμουφλάρεται πολύ εύκολα πίσω από μια χαμογελαστή φωτογραφία.
- Τέλος …ας μην αφήνουμε διάφορα κουτσομπολιά να μας επηρεάζουν. Ο κάθε ένας μπορεί να λέει ότι θέλει. Εμείς που ξέρουμε τι είμαστε γιατί πρέπει να χαλιόμαστε;
Ήρθε η ώρα να μάθουμε επιτέλους να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Να πιστέψουμε λιγάκι σε εμάς και να αρχίσουμε να πατάμε τα μονοπάτια της προσωπικής γαλήνης και ευτυχίας!
Η ελεύθερη βούληση μας έχει δοθεί γι’ αυτό που ακριβώς πρέπει να κάνει:
Την επιλογή!
