από την Μάρθα Πατλάκουτζα
Δύναμη, μια λέξη μαγική. Μια λέξη που στο πεδίο των φυσικών επιστημών ανοίγει τεράστιους ορίζοντες έρευνας και σκέψης.
Τι είναι όμως αυτό που δίνει δύναμη στον άνθρωπο; Τι είναι αυτό που του την αφαιρεί;
Η απάντηση μπορεί να γίνει απλή ή πολύπλοκη ανάλογα με την οπτική του καθενός.
Στη δική μου περίπτωση η δύναμη έχει μια εθιστική ιδιότητα και μια έντονη μεταβλητότητα. Στην παρούσα χρονική στιγμή φταίει ένας ήρωας. Ο ήρωας του βιβλίου που γράφω.
Όχι, δεν ανήκει στη σφαίρα του μύθου.
Ο άντρας της ιστορίας μου έζησε κάπως, κάποτε, κάπου. Χόρεψε υπηρετώντας τα βήματα στο waltz της ζωής. Ο πόνος του, η αγωνία του έγινε και δική μου. Ένιωσα το «ουφ άντε και πάλι από την αρχή» σε κάθε του τσάκισμα. Είδα τη ζωή μέσα από το βλέμμα του. Κι όμως επέμενε να μου κρυφτεί. Τον κυνήγησα. Με κοίταξε παγωμένα. Με πείσμα γύρεψα να βρω μια χαραμάδα για να μπω στο μυαλό του.
Η σιωπή του έγινε και δική μου.
Η ύπαρξή του έγινε η δύναμή μου.
Το παρελθόν έγινε το παρόν μου.
Η μουσική του γαλήνεψε εμένα.
Τον ένιωσα και χάθηκα γιατί η αγάπη που βίωσε τάραξε τα πιστεύω μου.
Τον ζήλεψα γιατί είχε τη δύναμη να αγαπήσει απόλυτα, ξεκάθαρα.
Γιατί είχε τη δύναμη να ζήσει ένα όνειρο που κράτησε για εξήντα στρόγγυλα χρόνια. Αγάπησε και δόθηκε σε μια γυναίκα που ήξερε πως δε θα μπορούσε να κάνει παιδιά. Την αγάπησε και της πρόσφερε έναν κόσμο παραμυθένιο. Η Ρόζα του, ήταν όλος ο κόσμος του.
Δε θέλω να σκέφτομαι τη λέξη «τέλος».
Για μένα οι ήρωες μου είναι η δύναμή μου.
