Από τη Θωμαίς
Το ν’ αντέχεις τις σιωπές του άλλου θέλει εξίσου το ίδιο θάρρος με το ν’ αντιμετωπίζεις τις φωνές του, με το να προλαβαίνεις τις εκρήξεις του, με την αδυναμία που κρύβεις όταν λαχταράς τις αναπνοές του.
Γι’ αυτό…
Σιώπησε όσο χρειάζεσαι… εγώ θα είμαι εδώ ν’ αποκρυπτογραφώ τις άηχες λέξεις σου.
Φώναξε όσο θέλεις… εγώ θα είμαι εδώ να σβήσω με την γομολάστιχα της αγάπης μου τις εκκωφαντικές αναταράξεις της ψυχής σου.
Μα μην σταματήσεις ν’ αναπνέεις δυνατά… εγώ θα είμαι εδώ και θα σου προσφέρω το κορμί μου, καθρέπτη που θα τον αγγίζει η άχνα σου και θα γράφω επάνω με όλη την δύναμη της αγάπης μου… σε αγαπώ.
Γιατί πάνω απ’ όλα, η σιωπή σου είναι αυτή που μετράει. Χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι, οι λέξεις σου, παίρνουν μορφή και τις κοιτώ. Δεν τις ακούω, μα μου δείχνουν. Δεν τις καταλαβαίνω, μα τις νιώθω.
Είναι σημαντικό μάτια μου να μπορείς να νιώσεις την σιωπή του άλλου κι ας μην καταλάβεις ποτέ σου.
