Από τη Νίτσα Μανωλά 
Κάνεις όνειρα κι εσύ;
Σίγουρα κάνεις…
Μην κρύβεσαι! Αν δεν έκανες θα ήσουν νεκρός. Τα όνειρα είναι εκείνα που σε κρατάνε στη ζωή. Που σου δίνουν τη δύναμη να συνεχίσεις το καθημερινό ταξίδι σου μέσα από στα προβλήματα που εμφανίζονται στο δρόμο σου.
Τα όνειρα είναι εκείνα που σου δίνουν … ανάσα!
Για να πιάσεις τα όνειρα όμως πρέπει να σκαρφαλώσεις. Να γρατζουνιστείς και να ματώσεις. Δεν έρχονται από μόνα τους τα άτιμα να μας βρουν.
Είναι παιχνιδιάρικα.
Τους αρέσει τρελά το κυνηγητό και πάντα ψάχνουν να βρουν έναν άξιο αντίπαλο που θα καταφέρει να τα πιάσει. Δεν θα το κάνουν εύκολο να είσαι σίγουρος γι’ αυτό.
Και ποτέ μα ΠΟΤΕ δεν θα ρθουν μόνα τους για να παίξουν. Θα φέρουν μαζί τους και ολόκληρη την ομάδα τους: Τον χρόνο, τις σκέψεις, τα θέλω, τα πρέπει, τα γιατί…
Και ξαφνικά ο χρόνος, το κουτσοδόντικο παιδάκι που παρακαλούσες να σε κάνει να μεγαλώσεις σαν ήσουν έφηβος, γίνεται εχθρός σου και τον κοιτάς με μισό μάτι. Θα πρέπει να τον πιάσεις και αυτόν μα δεν θέλεις να τον κοντοζυγώσεις γιατί φοβάσαι.
Φοβάσαι ότι κουβαλάει μαζί του…
Την αυτογνωσία, την απότομη συνειδητοποίηση, την αλλοίωση της εμφάνισης σου, τη ρουτίνα στις σχέσεις σου… και πάει λέγοντας. Όλα όσα θεωρείς δεδομένα ξαφνικά δεν είναι.
Όχι! Δε θες πια να τον προλάβεις.
Μετά είναι κι οι σκέψεις. Κρυμμένες τόσα χρόνια ενδόμυχα ξεθαρρεύουν και σε κυνηγούν κι αυτές. Σου θυμίζουν όλα όσα νιώθεις μα δεν τολμάς να ξεστομίσεις. Τις ανησυχίες που μέσα σου γιγαντώνονται μα στους άλλους πλασάρονται με ένα χαμόγελο και ένα «είμαι καλά, θα μου περάσει». Καμουφλάρονται πίσω από ένα προσωπείο, πίσω από μια μάσκα που τα μοναχικά βράδια πέφτει ξεγυμνώνοντας τες. Αφήνοντας τες εκτεθειμένες στο … μυαλό.
Τι υπόσταση παίρνουν οι ανησυχίες σου μέσα στον σκοτεινό λαβύρινθο του μυαλού;
Αυτό, πως θα το κάνεις να σταματήσει να σκέφτεται; Όλα όσα θέλεις να πεις πως θα τα αφήσεις να βρουν τον σωστό δρόμο και να μεταμορφωθούν σε σωστά λόγια για να βγουν από μέσα του; Για να μη σε πνίξουν;
Προσπαθείς να τα βάλεις όλα στη σειρά μα σειρά δεν έχουν. Πάντα ένα κουβάρι γίνονται. Μπλεγμένο…
Και το κυνηγητό συνεχίζεται…
Τα θέλω, τα πρέπει, τα γιατί… τα κυνηγάς κι αυτά. Μα εκεί που πας να τα πλησιάσεις σου ξεγλιστράνε σα χέλια μέσα από τα χέρια.
Και άξαφνα οι ρόλοι αλλάζουν… Ότι κυνηγούσες, τώρα κυνηγάει εσένα μα δεν είσαι αρκετά γρήγορος για να ξεφύγεις. Ήρθε η ώρα της αναμέτρησης κι εσύ θέλεις να βγεις νικητής. Δεν θες να πιαστείς αιχμάλωτος για ακόμα μια φορά.
Τότε είναι που τα όνειρα έρχονται για να σου δώσουν τη δύναμη να παλέψεις και να συνεχίσεις.
Μόνο, να θυμάσαι φίλε μου…
Οι ονειροπαγίδες πάντα κρέμονται ψηλά και δεν απλώνονται στο χώμα. Πρέπει να ανασηκωθείς στις φτέρνες για να φτάσεις την δική σου ονειροπαγίδα και να πιάσεις τα δικά σου όνειρα. Σταμάτα τα! Μην τα αφήσεις να δραπετεύσουν.
Και προς Θεού!
Μην προσπαθήσεις ποτέ να κάνεις τα όνειρα κάποιου άλλου δικά σου γιατί θα πικραθείς.
