Μάρτιος 1992..
Αρχές του μήνα και το δρομολόγιο Πειραιάς – Ρόδος ήταν ο στόχος από τον περασμένο Νοέμβριο, όταν, τότε, είχε γίνει η αντίθετη διαδρομή!
Εκείνα τα χρόνια, ήταν η περίοδος πραγματοποίησης των στόχων που είχαν τεθεί στην περίοδο της εφηβείας.
Μόνο που εκείνοι οι στόχοι, πλέον είχαν εμπλουτιστεί!
Όπως και να το κάνουμε, άλλη η οπτική που έχει ένας άνθρωπος στα 16 – 18 του και άλλη στα 21 – 23 του! Είναι η εποχή που η οπτική σου και άρα η αντίληψη, αλλάζει κυριολεκτικά από μήνα σε μήνα!
Είναι η περίοδος της Μεγάλης Σφυρηλάτησης!
Κάθε μέρα, καινούργιες εικόνες, νέες αισθήσεις, διαρκώς ανανεωμένη αντίληψη των πραγμάτων!
Μια διαρκής, καθημερινή, αναγέννηση!
Έτσι λοιπόν και εκείνο τον Μάρτιο..
Άφιξη στη Ρόδο και διαμονή στο σπίτι της Σοφίας, στρωματσάδα!
Στα 20 – 23 σου, βολεύεσαι παντού! Παντού χωράς και παντού απλώνεσαι!
Η Σοφία μας εξιστορούσε την εμπειρία της στη Μύκονο. Η μία κουβέντα έφερε την άλλη, ώσπου ήρθε η αυθόρμητη πρόταση! «Ρε Σοφία, δεν κάνεις κάνα τηλεφώνημα στο ξενοδοχείο που δούλευες εκεί στη Μύκονο, μπας και πάμε εκεί, για δουλειά, εφέτος;!»
Το επόμενο πρωινό, μετά το τηλεφώνημα της Σοφίας στη Μύκονο, τα μαζέψαμε από Ρόδο με συνοπτικές διαδικασίες, για να πάμε Μύκονο.
Η διαδρομή Ρόδος – Μύκονος, πέρναγε πρώτα από Αθήνα. Γυρίσαμε για λίγες μέρες σπίτια μας, ο γράφων Αθήνα και η Σοφία στη λαϊκή συνοικία που ζούσε τότε με τους γονείς της..
Ένα βράδυ, δύο μέρες πριν σαλπάρουμε για Μύκονο, επισκέφτηκα τη Σοφία στο σπίτι της.
Σοκ! (και Δέος)
Από τι;!
Μα… από τις φυσιογνωμίες των γειτόνων της Σοφίας και των λοιπών περιοίκων της συνοικίας της!
Ήταν ανάμεσα στην ηττοπάθεια και τον συμβιβασμό!
Άνθρωποι, που στα 17 – 18 τους είχαν ήδη διαμορφώσει την καταθλιπτική στάση απέναντι στη ζωή, «ήμασταν και θα είμαστε για πάντα έτσι»!
Έφηβοι χωρίς όνειρα!
Μια, μεγάλη, ομάδα ανθρώπων, που από πολύ νωρίς «πέταξαν λευκή πετσέτα» στη ζωή και απλά, ανέμεναν παθητικά, τι θα τους έρθει, αντί να το κυνηγήσουν!
Πως μπορεί κάποιος, να ζει κάθε μέρα την ίδια μέρα;!
Πως είναι να είσαι νεκρός στα 20 σου και απλά να περιμένεις να σε θάψουν 60 – 70 χρόνια μετά;!
Λίγες μέρες μετά, απολάμβανα το θρυλικό και ανεπανάληπτο σούρουπο της Μυκόνου, με τα απερίγραπτα χρώματα του, που μόνο από κοντά μπορείς να απολαύσεις σε όλο τους το εύρος!
Ήμουν, είμαι και θα παραμείνω ευγνώμων για εκείνες τις στιγμές. Ναι!
Η ζωή μας καθορίζεται από στιγμές! Όχι από περιόδους!
Οι στιγμές είναι που εγκαινιάζουν περιόδους.
Η ευγνωμοσύνη φυσικά, είναι για όλες τις στιγμές!…
…και για τις άσχημες!
Είναι για το γεγονός πως «δεν παραιτηθήκαμε ποτέ από τα όνειρα μας, κουφάλες!»
Ούτε πρόκειται ποτέ να παραιτηθούμε!
Θα είμαστε εκεί! Εγώ και όλοι εμείς, που στα 80 (και βάλε) μας, θα σας τσιγκλάμε και θα σας βγάζουμε τη γλώσσα.
Εμείς που θα απολαμβάνουμε τα σούρουπα και όλα τα άλλα.
Εμείς, οι ονειροπόλοι..
