Μεσημέρι, μέσα Αυγούστου και είμαι στην, σχεδόν, άδεια Αθήνα, αραχτός σε μια καφετέρια, ρουφάω το φρέντο μου και χαζεύω τις φυλές των ανθρώπων που έχουν μείνει πίσω στην Αθήνα..
Είναι εντυπωσιακό, όταν φεύγει το «φίλτρο» του καθημερινού πλήθους, το πώς «άξαφνα» βλέπουμε ανθρώπους, που όλη την υπόλοιπη χρονιά, τους κοιτάμε, χωρίς να τους «βλέπουμε»!..
Κάπως έτσι μάλλον, είδα και εκείνον τον τύπο..
Πατημένα τα 70.
Αυτό που καταρχήν, μου κίνησε την περιέργεια, ήταν το στυλ του.
Ο «Αέρας» του!..
Αγέρωχος, με ένα ανάλαφρο, απαλλαγμένο από έννοιες, περπάτημα, και μία φυσιογνωμία, που εξέπεμπε ευχαρίστηση και πληρότητα!
Φόραγε τα παλιομοδίτικα και εμφανώς πολυκαιρισμένα γυαλιά ηλίου ρέϊμπαν, αυτά με το χρυσό σκελετό και το πράσινο κρύσταλλο και το βλέμμα του είχε καρφωθεί σε κάτι που κοίταζε με καμάρι!
Ακολούθησα το βλέμμα του και τότε το είδα!
Ένα αυτοκίνητο μάρκας Φίατ 131 της δεκαετίας το ’70, αν κρίνω από τις πινακίδες, σε απόλυτα άριστη κατάσταση! Σα να είχε μόλις βγει από την έκθεση της αντιπροσωπείας!
Πλησίασε το αυτοκίνητο και από τη γλώσσα του σώματος, ήταν φανερό πως ήταν δικό του..
Δεν αντιστάθηκα στην παρόρμηση μου και τον πλησίασα, πιάνοντας του την κουβέντα.
Ναι! Σωστά υπέθεσα! Το είχε αγοράσει το 1978 ολοκαίνουργιο και το φρόντιζε σα να ήταν παιδί του!
Με αυτό μεγάλωσε τα παιδιά του, τα πήγε βόλτες εκδρομές και ταξίδια. Με αυτό εξακολουθεί να «αποδρά» με τη γυναίκα του, τα τελευταία, αρκετά πλέον, χρόνια, που τα παιδιά μεγάλωσαν και έφυγαν.
«Είναι το καμάρι μου», είπε. Δε χρειαζόταν να το πει! Φαίνονταν!
Από τότε που το έχει, το φροντίζει, λέει, σε τακτική βάση. Δεν έχει πάει ποτέ σε φαναρτζίδικο και ας φαίνεται το χρώμα του σα να βάφτηκε χθες!
Ναι. Δεν πειράζει που δεν έχει τίποτα από αυτά που έχουν τα σύγχρονα αμάξια. Ούτε υδραυλικό τιμόνι, ούτε ηλεκτρικά παράθυρα και φυσικά, ούτε λόγος για κλιματισμό!
«Ήταν και παραμένει το καμάρι μου», είπε!
«Αυτό άλλαξε τη ζωή μας! Κάθε φορά που το οδηγώ, μου προσφέρει την ίδια ικανοποίηση όπως τότε!»
Τον παρακολούθησα να το βάζει μπρός, να μαρσάρει και να απομακρύνεται με το ίδιο καμάρι σα να οδηγούσε Ρολς Ρόϋς!
Ένας έφηβος 70άρης (και βάλε), που έχει κρατήσει ολοζώντανο ένα μεγάλο κομμάτι της νεότητας του!
Όχι από ανάγκη, αλλά από ευγνωμοσύνη που το έχει.
Αυτή η ευγνωμοσύνη, που στο πέρασμα των δεκαετιών, παρέμεινε άσβεστη.
Ένας άνθρωπος γεμάτος.
Ένας πλούσιος άνθρωπος…
