από την Μαρία Πέττα.
Ας μιλήσουμε λίγο για την αντίδραση. Τον τρόπο που αντιδρούν οι άνθρωποι σε καταστάσεις, ευκαιρίες, γεγονότα. Τη μέθοδο της δράσης και της αντίδρασης, γιατί όπως όλοι ξέρουμε χωρίς δράση δεν υπάρχει αντίδραση. Τους φόβους που μοιάζουν να είναι τα μοναδικά εμπόδια στον δρόμο μας.
Είμαστε όλοι άνθρωποι μα είναι γεγονός πως όλοι ανεξαιρέτως δρούμε και αντιδρούμε πάντα με διαφορετικό τρόπο. Αν αφήσουμε για παράδειγμα δύο ανθρώπους σε μία αφετηρία και τους ορίσουμε έναν τερματισμό σίγουρα θα το κατορθώσουν και οι δύο.
Η διαφορά είναι ο τρόπος που θα μεταχειριστούν τις ευκαιρίες που θα τους δοθούν καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής.
Οι ευκαιρίες, οι άνθρωποι που θα συναντήσουν, ακόμα κι αν είναι ακριβώς οι ίδιοι, ο ένας θα φτάσει στο τέρμα ακριβώς όπως ξεκίνησε ενώ ο άλλος εντελώς διαφορετικός και σίγουρα πιο πλούσιος.
Κάτι που σίγουρα εμποδίζει τον άνθρωπο να βγει από τον κύκλο βολικότητας του είναι ο φόβος. Μπορεί να είναι πλασματικός, αλλά δεν παύει να υπάρχει και να τον σπρώχνει ολοένα και πιο πίσω.
Είμαστε κατά κάποιο τρόπο «προγραμματισμένοι» να φοβόμαστε. Κάποιοι αυτό το συναίσθημα το ονόμασαν φοβία. Είναι άνθρωποι που φοβούνται τα ύψη, τα έντομα, τα τρωκτικά, το σκοτάδι, την πολυκοσμία, τους στενούς χώρους κτλ… πράγματα που ανέκαθεν ήταν μέρος της ζωής, ενώ δεν δείχνουν να έχουν αναπτύξει φοβία στους ουσιαστικούς κινδύνους που μπορεί να προκαλέσει η σύγχρονη κοινωνία, όπως τα αυτοκίνητα, το κάπνισμα, το νέφος, τα όπλα, τα κινητά τηλέφωνα, οι υπολογιστές.
Οι φοβίες ενυπάρχουν και είναι τα μοναδικά εμπόδια για την πραγμάτωση των στόχων και των ονείρων μας. Τα πραγματικά εμπόδια στη δράση και την αντίδραση μας. Ας αξιολογήσουμε λίγο τους φόβους μας…
Αξίζει να υπάρχουν;
