Μια φορά κι έναν καιρό, το 2015, ένας άντρας και μια γυναίκα, συναντήθηκαν.
Εκείνη του είχε κάνει αίτημα φιλίας από τον Μάιο και τον Αύγουστο σαν σήμερα, συναντήθηκαν για έναν καφέ με άλλες δύο παρέα.
Εκείνος ζορισμένος και πληγωμένος.
Εκείνη κομμάτια σπασμένα.
Κι εκείνος έφυγε με κείνη καβάλα στη μηχανή του κι ας δυσκολεύτηκε να ανέβει…
Ένας καφές που έγινε κρασί και που έγινε κρεβάτι.
Κι έγινε πρωινό μπάνιο και απογευματινό μπάνιο, με το φεγγάρι θεατή.
Έγινε κάτι μαγικό, τότε στις 28 Αυγούστου 2015.
Έγινε έρωτας.
Πάθος.
Σχέση.
Κατανόηση.
Στήριξη.
Ενθάρρυνση.
Συγχώρεση.
Αγάπη.
Έγιναν δύο τα χρόνια μας, τα χρόνια του ερωτά μας, κι εύχομαι να γίνουν δεκάδες.
Και δεκάδες χιλιάδες τα χαμόγελα στο πρόσωπό του .
Και οι επιτυχίες στη ζωή του.
Και εκατομμύρια τα φιλιά του στα χείλη μου.
Και αμέτρητα τα ταξίδια των χεριών του στο κορμί μου.
Να ναι παντα γερός και να με αντέχει.
Είναι ένας καλός άντρας, ένας έντιμος άντρας.
Με καθαρό βλέμμα και προθέσεις.
Τον λένε Γιώργο.
Και είναι δικός μου.
Και είμαι δικιά του.
Χωρίς δεδομένα.
Με κατακτήσεις μικρές και απλές.
Με κινήσεις και ματιές.
Με βόλτες και χαχανα.
Με φωτιές στα σεντόνια.
Και στα δικά σας παίδες και κόρες, να μαστε καλά να μας χαίρεστε.
